Ruim zeven maanden zwanger van onze derde dochter schreef ik dit artikel. Over het zoeken van balans tussen af en toe eens klagen over de zwangerschap en eigenlijk gewoon verschrikkelijk dankbaar zijn en blijven voor het kindje dat je in je buik mag dragen. Een balans die tijdens het schrijven eventjes helemaal overhelde naar de minder enthousiaste kant 😉 Maar is het eigenlijk wel ok, zoveel klagen tijdens de zwangerschap?
Klagen over de zwangerschap
Het is officieel zover: ik zie mijn voeten niet meer. Mijn buik hangt als een deinende witte massa halverwege mijn lichaam en ontneemt me alle zicht. Dat is misschien maar goed ook: de ontembare trek in wit brood met roomboter en hagelslag en vocht vasthouden schijnen geen bijster goede combinatie te zijn voor je uiterlijk. Misschien is het een trucje van moeder natuur om je te beschermen tegen een aanzicht dat je normaal gesproken in een hysterische huilbui zou doen uitbarsten.
Ik weet heus dat zwanger zijn een bijzonder proces is en ik ben, ook deze derde keer, nog elke dag dankbaar voor het feit dat me dit opnieuw gegeven is. Maar, je voelde hem al aankomen, ik wil vandaag gewoon even klagen. Omdat het soms onnoemlijk zwaar is en ik het liefst op een fast forward knop zou drukken tot de bevalling.
Wat ik zwaar vind aan de zwangerschap?
Dingen die op de grond liggen
Zit je ook in het derde trimester? Dan ken je vast wel dat moment dat je iets moet oprapen (of erger, iets essentieels laat vallen)!~Voor dat lukt, moet je eerst als een giraffe gaan staan met je benen wijdbeens, licht naar binnen gebogen, en dan hopen dat je nog net bij de grond komt. Misschien is het gewoon tijd om zo’n afvalprikker aan te schaffen.
De boodschappen
Kijk, het schrijven van een boodschappenbriefje lukt me nog net. Er zal ongetwijfeld iets aan ontbreken, maar de belangrijkste spullen staan erop. Het boodschappenbriefje meenemen naar de supermarkt? Mission impossible. Ik hoop vooral dat het ooit nog goedkomt.
Wandelen
Doordat ik zo snel weer zwanger raakte, was mijn bekken nog niet helemaal hersteld van de vorige keer. Sinds maand 5 kan ik dus niet eens meer mijn eigen oudste dochter naar school brengen en knijp ik in mijn, tikje opgezette, handjes dat ze oud genoeg is om zelf te lopen. Alleen dat schuldgevoel…
Driedubbele vermoeidheid
- Een lijf dat te zwaar is
- Een baby die nog niet doorslaapt
- Het verstoorde slaapritme door de zwangerschap
- Nachtelijke plaspauzes
- Die irritante knisperende plastic matrasbeschermer
Kortom, ik hoop vooral dat ik straks na de geboorte nog energie heb voor onze jongste.
Mijn gewicht
Formaatje walvis, zeg maar. Ik moest eigenlijk kort na de conceptie al bijna op dieet om niks meer aan te komen. Nu ging dat prima tot na de zesde maand – toen sloeg de weerzin in chocola om in een soort niet te stoppen drang helaas. Ik breek records na records, alleen helaas niet van de soort die je erkenning oplevert.
Waarom ik het lastig vind te klagen tijdens de zwangerschap?
Tja, het voelt zo verwend. Als een enorm Barbiehuis krijgen, waar al je leeftijdsgenootjes naar verlangen, en dan zeuren dat je kamer te klein wordt. Ik weet namelijk echt als geen ander dat het niet iedereen gegeven is om zwanger te mogen raken. Dat het een gigantisch wonder is dat je lijf een heel nieuw lijfje weet voort te brengen, dat op termijn zelfstandig zal kunnen functioneren.
Nu had ik in June de beste, mooiste, liefste dochter ter wereld. Misschien ook daardoor hoopte ik op nog een kindje, of misschien wel een paar. Dat die wens in vervulling ging gaf me bij de aanblik van de positieve zwangerschapstest zo’n rijk gevoel. En dat van het genieten maar weinig terecht komt doordat ik gevoelsmatig aan alle kanten uit elkaar val, voelt toch niet als legitieme reden om te mogen klagen. Ik wilde dit toch zelf?
Alsof ons meisje me gerust wil stellen, voel ik net een paar schopjes terwijl ik dit zit te tikken. Alsof ze weet dat ik een vriendelijke herinnering nodig heb aan het feit dat ik dit straks enorm ga missen, dat ik heel vaak met mijn handen om mijn buik zit te dromen over hoe het straks zal zijn met drie kinderen en dat ik nog maar zes weken heb – uitgaande van de uitgerekende datum. Ach, dat klagen mag soms best eventjes. Zolang het altijd maar wordt gevolgd door de liefde, want ook dat hoort bij zwangerschap: nu al houden van een mensje dat je nog mag gaan leren kennen. En als ik heel eerlijk ben is dat alle klachten helemaal waard.
Vond jij je zwangerschap soms ook zwaar? Of heb jij dat nooit zo ervaren?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Krakenimages – Shutterstock
