Als jong meisje leek het me heerlijk om volwassen te zijn: lekker je eigen keuzes maken, je eigen leven leiden en kinderen krijgen. Inmiddels ben ik de veertig gepasseerd en is het tijd om de balans op te maken. Wat had ik toen nog niet door en weet ik nu als volwassene maar al te goed?
Wat niemand je vertelt?
Hoe het écht is dat je nu alle keuzes zelf moet maken
Kijk, als kind leek het me heerlijk om alles zelf te mogen beslissen. Ik had al op vrij jonge leeftijd een uitgesproken mening over van alles en nog wat. Dat ik een notoire twijfelkont ben en regelmatig last heb van keuzestress, wist ik toen nog niet. Als je ineens echt alle beslissingen zelf moet maken, ligt er namelijk een zekere druk op. Zeker wanneer het je kinderen betreft: je wil het liefst de juiste keus maken. Nu ik ouder ben, merk ik dat ik dit één van de minst fijne aspecten van het volwassen worden vind.
Jij bent ineens ‘de leider’
Hoezeer je ouders je vangnet zijn, blijkt pas als je echt op eigen benen staat. Samenhangend met het maken van de keuzes in je leven, geldt ook dit punt. Jij bent ineens degene op wie jouw kinderen bouwen, ook als je van binnen geen idee hebt waar je in vredesnaam mee bezig bent – je zult toch de schijn moeten ophouden. Ik had hier veel last van na de scheiding. Van binnen lag ik in de kreukels, maar voor de buitenwereld probeerde ik door te ploeteren met een glimlach. “Nee joh, ik red me wel,” was mijn standaard uitspraak. Ik redde me helemaal niet, maar je moet wel, want je bent volwassen. Niemand anders gaat het voor je oplossen.
Op je bek gaan is zo erg nog niet
Ik heb ooit een blogacademie opgezet die gebaseerd was op mijn persoonlijke fouten: Bloggen Baart Kunst. Ik had namelijk zo’n beetje elke fout gemaakt die je maar kunt maken binnen de blogwereld. Hoe ik dan anderen kon gaan vertellen wat ze moesten doen? Met elke fout die ik maakte, kwam ik dichterbij een website die wél werkte. Zo simpel is het eigenlijk. En dat geldt natuurlijk voor je hele volwassen leven. Ja, soms maak je keuzes die onhandig zijn, pijnlijk of een hoop geld kosten, maar aan het eind van de dag draait het om de lessen die je eruit haalt.
Met volwassenheid komt verantwoordelijkheid
Waar ik als kind in zalige onwetendheid verkeerde, weet ik nu dat volwassen worden geld kost en verantwoordelijkheid vergt. De rekeningen moeten op tijd betaald worden, je bent verantwoordelijk voor de staat waarin je kinderen op school komen, je moet zorgen dat je tijdens een vakantie geen essentiële dingen vergeet te pakken (zoals medicatie of luiers) en regelen dat je de juiste verzekeringen hebt… Soms een beetje saai, maar wel belangrijk.
Hoe heerlijk spijbelen kan zijn
Op de middelbare heb ik geen dag gespijbeld. In mijn volwassen leven daarentegen… Hoe heerlijk is het om op het strand te liggen als de rest van Nederland werkt, zomaar te gaan winkelen in je eentje of spontaan te gaan lunchen met een vriendin? Ik geniet er extra van, omdat die zaken in mijn dagelijks leven niet zoveel voorkomen.
Dat je stiekem snoepen tot Olympische sport hebt verheven
Tegenover de kinderen ben ik vrij streng. Ze mogen een snoepje per dag, mochten ze het vergeten zal ik ze er niet zomaar herinneren. Hoe vaak ik echter zelf achter de koelkastdeur een kitkat stond weg te kanen of met volle mond ‘naar buiten keek’, zou oneerlijk zijn – als de kinderen het hadden geweten althans.
Dat je soms jezelf enorm moet overwinnen – en niet eens voor jezelf
Toen mijn oudste dochter net anderhalf was, besloot ik terug de schoolbanken in te gaan om Geschiedenis te studeren. Best een flinke stap, zeker omdat ik niet veel later bij haar vader weg ging. Zat ik dan, als enige in de groep met een kind. Toch zette ik door. Niet eens zozeer voor mezelf, al voelde ik me dankbaar voor elke seconde die ik op de universiteit doorbracht, maar vooral ook voor mijn dochter. Ik wilde haar laten zien dat alles mogelijk is en je je niet moet laten tegenhouden door onzekerheden. Het lukt, als je er maar in gelooft. Mijn Master haalde ik, omdat zij mijn grootste motivatie was. En zo kan ik wel meerdere momenten in mijn leven aanwijzen waarop ik door de zure appel heen beet, omdat het beter was voor mijn kinderen. Hoe eng of moeilijk ik het dan ook vond.
Hoe bevrijdend volwassen zijn soms is
Als tiener kunnen de hormonen je flink onzeker maken. Met de jaren verdwijnen die gevoelens naar de achtergrond. Het maakt je steeds minder uit wat een ander van je vindt en krijgt, als het goed is, meer vrede met jezelf. Een bevrijdend gevoel!
Dat het leven minder maakbaar is dan je dacht
Vroeger dacht ik altijd dat ik op mijn veertigste bepaalde doelen zou hebben bereikt. Een koophuis, een goed betaalde baan op kantoor, een gemiddeld gezin met man, vrouw en kinderen. Niks van dat alles. Ik ben een single moeder met vier kinderen, ik ben schrijfster en heb een eigen bedrijf, werk ’s weekends in de bediening en dat koophuis? Tja, misschien in een volgend leven of als ik de loterij win. Het maakt me eigenlijk ook helemaal niets meer uit, zolang ik me maar gelukkig voel en gezond ben. Die twee dingen bleken een stuk belangrijker en de rest is bijzaak.
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
Uitgelichte afbeelding ©carlesmiro – Shutterstock
