Mijn zoontje is 3,5 op het moment van schrijven. Hij heeft echter nog geen nacht alleen gelegen. Al sinds zijn geboorte slapen zijn vader en ik bij hem, afwisselend. Ook nu we uit elkaar zijn, ligt hij niet alleen. De reden waarom, maar ook wat voor mij persoonlijk de voordelen en nadelen zijn van het samenslapen, vertel ik in dit artikel.
Waarom we samen slapen?
Co-sleepen
Een jaar of negen geleden las ik voor het eerst over co-sleepen. Eigenlijk was dat iets wat ik al jaren deed, al kende ik de term toen nog niet. Samen slapen met je kinderen is echter lang niet zo gemeengoed als je misschien zou denken. Want hoewel dit in stamverband al eeuwenlang gebeurt, vinden we in het Westen dat kinderen maar zo snel mogelijk op hun eigen kamertje moeten gaan liggen. Soms omdat de ouders zelf wakker liggen van elke draai en ieder snufje, een andere keer omdat het wordt voorgeschreven door consultatiebureaus en andere deskundigen.
Zelf vond ik het juist wel handig om de kinderen in mijn buurt te hebben ’s nachts. Tijdens de borstvoedingsperiode omdat ik dan zelf ook weer redelijk snel kon doorslapen. Daarna omdat ik merkte dat ze veel minder last hadden van nachtmerries en gemakkelijker doorsliepen. Niet dat alles zo positief was hoor: wakkere kinderen betekende ook meestal dat ze gelijk een feestje bouwden, terwijl wij kapot waren. Maar desalniettemin prettig.
De situatie vroeg erom
Een aantal jaar geleden ging ik op zolder slapen. Wij hebben een vlizotrap, dus het was nooit een optie om daar te gaan liggen met een pasgeboren baby. Gelukkig hadden we een kamertje voor de jongste over, omdat zijn zussen samen op één kamer liggen. En dus begon ons avontuur in de babykamer. Ik lag daar het eerste jaar met een eigen eenpersoonsbed, zodat ik borstvoeding kon geven en hij beter kon doorslapen. Daarna wisselden zijn vader en ik, maar er lag altijd iemand bij. Dat heeft twee simpele redenen:
- Zonder toezicht zou hij naar beneden kunnen lopen of die vlizotrap kunnen beklimmen – met alle gevolgen vandien
- Hij sliep lange tijd niet volledig door
Na verloop van tijd maakte zijn ledikant plaats voor een peuterbed en mijn eenpersoonsbed voor een matras op de grond, met het idee dat het tijdelijk zou zijn. Toch lig ik er nog steeds. Ik ben namelijk bang dat als hij ’s nachts aan de wandel gaat, dat hij misschien van de trap valt of gekke toeren gaat uithalen. Het is veiliger op deze manier. Dat hij over het algemeen goed doorslaapt, tenzij hij ziek is, vind ik een bijkomend voordeel.
De voordelen van samen slapen
In de afgelopen drieënhalf jaar heb ik nog nooit last gehad van night tantrums. Hij slaapt over het algemeen goed en lekker door. Maar ook de periode waarin hij vaker wakker was (zo tussen 2-2,5 jaar) en af en toe last leek te hebben van nachtmerries, viel mee. Hij vond namelijk al snel de geborgenheid wanneer hij bij mij kroop en sliep dan weer verder. Daarnaast is hij eigenlijk altijd vrolijk als hij wakker wordt. Ik heb het idee dat het komt, doordat hij weet dat hij altijd veilig is met één van zijn ouders in de buurt. In de ochtend kruipt hij vaak ook nog even lekker tegen je aan om daar te blijven soezen. En tot slot merk ik dat ik het prettig vind dat als hij griep heeft, hij zich beter voelt als één van zijn ouders bij hem in de buurt ligt. Dus hoewel de situatie misschien niet ideaal is, heeft het absoluut voordelen.
Wat minder fijn is?
Kijk, er zijn momenten waarop ik het wat minder ideaal vind. Zoals na afgelopen nacht. Doordat hij gistermiddag per ongeluk een middagdutje deed, viel hij pas om 23.00 uur in slaap. Rond 03.00 uur in de nacht sprong hij al skydivend van zijn bed af, bovenop mij. Niet de lekkerste manier om wakker te worden, kan ik je vertellen. Ook de nachten waarin hij uren wakker ligt en vooral heel fysiek is (springen, duwen met zijn voetjes) kunnen behoorlijk zwaar zijn. En los van alles: op de vloer liggen, is niet mijn lievelings. Ik sta regelmatig krakend op en extra vermoeid, omdat ik op deze manier natuurlijk nooit écht lekker slaap.
Tot wanneer ga ik door met samen slapen?
Eerlijk gezegd is dit een vraag waar ik geen goed antwoord op kan geven. Ik denk tot wanneer het verantwoord genoeg is om hem alleen te laten liggen, zoals het moment waarop hij stopt met het dragen van een slaapzak en hij op een veilige manier naar zolder kan komen – in geval van nood. Zijn veiligheid staat immers voorop. Nou ja, en ruim voor de puberteit. Maar dat lijkt me logisch.
Vanaf welke leeftijd liggen jouw kinderen alleen op een kamer?
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
Uitgelichte afbeelding ©PeopleImages.com – Yuri A – Shutterstock
