Home » Ouderschap » Gedag zeggen in de wachtkamer is toch normaal?

Gedag zeggen in de wachtkamer is toch normaal?

Inmiddels een aantal jaar geleden stapte ik de wachtkamer van de huisarts binnen. Ik begroette iedereen maar kreeg helemaal geen reactie meer. Ik begreep het niet. Het is toch normaal dat we elkaar gewoon gedag zeggen, zeker in een wachtkamer? Ik ben benieuwd naar jullie reacties over dit onderwerp. Begroet jij anderen die je niet kent? Of houd je liever je mond?

De situatie: in de wachtkamer bij de huisarts

Het leven verandert continu. Soms merk je dit echter pas na een tijdje. Zo ook toen ik de wachtkamer bij de huisarts binnen liep. Nadat ik binnenkwam en iedereen begroette, bleef het vrijwel helemaal stil. Alleen een oudere dame in het hoekje reageerde. De rest leek verzonken in zijn smartphone. Daarom vroeg ik me af of het sociale contact ook niet meer van deze tijd was. Is het echt zo’n grote moeite om je telefoon los te laten en even te reageren? Hebben mensen het niet eens meer door? Ik besloot me te verdiepen in de achterliggende redenen.

Waarom blijven mensen stil in de wachtkamer

Er is een duidelijk verschil tussen ouderen en de jongere generatie, zo viel me op. Waar senioren in de wachtkamer anderen vrijwel zonder uitzondering gewoon begroeten, zie je dat jongeren (vanaf vijftien jaar) nauwelijks opkijken als iemand gedag zegt. De redenen dat mensen weinig reageren?

  • Verlegenheid
  • Sociale desinteresse (ze kennen je immers niet persoonlijk).
  • Opvoeding: sommige mensen hebben niet van huis uit meegekregen dat het netjes is om mensen te begroeten bij binnenkomst.
  • Ongemakkelijkheid: het is doorgaans vrij stil in de wachtkamer. Om dan ineens met luide stem ‘Goedemorgen!’ te zeggen, kan een vervelend gevoel geven.
  • Je hoort het niet.
  • Je voelt je te ziek om iets te zeggen; uiteindelijk zit je niet zonder reden bij de huisarts.

Alternatieven voor wie geen gedag wil zeggen in de wachtkamer?

Telefoons weren uit de wachtkamer: een idee?

Je zou kunnen stellen dat je een nieuwe etiquette invoert waarbij iedereen zijn telefoon opbergt in de wachtkamer. Maar doe je iemand kwaad met een potje Wordfeud? En is die telefoon daadwerkelijk de oorzaak van stilte in de wachtkamer? Vermoedelijk niet. Als je van nature verlegen bent, is hij hoogstens een handig hulpmiddel om je achter te ‘verschuilen’. Dus nee, dit is geen oplossing – al is luid bellen natuurlijk niet netjes.

Glimlachen

Een glimlach kost je niks, ook als je verlegen bent of introvert. Gewoon even laten zien dat je het hebt gehoord, kan best. Het is een kleine moeite en je hoeft er geen hele happening van te maken, maar het is in elk geval socialer dan stug op je scherm blijven kijken.

Gaat het altijd zo in de wachtkamer?

Door de jaren heen ben ik op verschillende plekken geweest en ik moet zeggen dat die keer in 2017 gelukkig een uitzondering was. Omdat ik me stoorde, besloot ik zelf in elk geval binnen te stappen en duidelijk ‘goedemorgen’ te zeggen. Dat leverde vaak al wat meer respons op dan de keer waarover ik mijn blog schreef. Soms ligt het dus gewoon aan jezelf, was mijn conclusie. En verder helpt het als iemand duidelijk terug groet. Dan doet de rest dat vaak ook.

Wat me bovendien opviel, was dat ik in het ziekenhuis in Rotterdam wél regelmatig een begroeting terugkreeg. Deden ze dit niet, dan zag ik vaak wel een verlegen glimlach. Vond ik best opmerkelijk (maar fijn), want ik had verwacht dat een begroeting in de wachtkamer meer iets zou zijn voor een dorp. En door de jaren heen zie je toch wel weer een kentering ontstaan. Mensen zitten veel op hun telefoon, maar je ziet ook een tegenbeweging die weer vaker teruggrijpt naar de sociale omgang in het echte leven. Gelukkig, als je het mij vraagt.

Hoe denk jij hierover? Vind jij het asociaal als mensen geen gedag zeggen in de wachtkamer? Ben je zelf ook liever stil bij binnenkomst? Of hang je ergens in het midden?

Volg je Lotus Writings al op Pinterest?

Uitgelichte afbeelding ©BearFotos – Shutterstock

Merel

Merel (39) is eindeloos trots op haar vier dochters en zoon: June, Rose, May, Nova* (2020) en zoon Sean. Ze is gek op Van Dobben kroketten en chocola en daardoor eeuwig aan de lijn. In 2015 startte ze een goedlopende lifestyleblog: Lotus Writings voor dertigplussers: boordevol handige tips en nuchtere ervaringsverhalen met humor.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven

Welkom op Lotus Writings! Door deze site te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruiken van cookies. In de footer van deze website vind je mijn privacyverklaring. Hierin leg ik uit welke persoonsgegevens ik verzamel op Lotuswritings.nl en wat ik hiermee doe. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten