In 2019 schreven Kimberly van Beebs & Moms en ik elkaar digitale brieven waarin we praatten over de meest uiteenlopende onderwerpen. Een daarvan was curlingouderschap. Ik vertelde haar in onderstaande woorden waarom ik soms onder die noemer val – hoewel ik dat stiekem helemaal niet wil.
De definitie van curlingouderschap is dat je, net als in de gelijknamige sport, de weg vrij baant voor je kind. Je zorgt ervoor dat de hindernissen verdwijnen en maakt hun leven eigenlijk zo simpel mogelijk.
Lieve Kim,
Curlingouderschap… Het is zo’n manier van handelen waarmee ik eigenlijk niet geassocieerd wil worden. Toch ontkom ik er niet altijd aan. Zeker in de dagelijkse drukte, lijkt het weleens de makkelijkste weg om de boel over te nemen. Denk aan de jaarlijkse spreekbeurten, ik heb weleens (vaker) de surprise in elkaar geflanst en kan fel uit de hoek komen wanneer bepaalde kinderen pesterig gedrag vertonen.
De reden waarom ik hier eigenlijk niet aan mee wil doen, is dat ik heilig geloof dat je kind op zijn achttiende een zekere basis moet hebben in het leven. Je wil dan toch het liefst – of althans, ik wel – dat ze een huishouden kunnen runnen, weten hoe je moet plannen, weerbaar zijn en assertief genoeg om hun grenzen aan te geven en in staat zijn om van A naar B te komen zonder jou daarvoor in te schakelen.
Toch strookt het niet altijd met mijn moederliefde. Dan denk ik: “Ach, arme ziel… Het regent, je bent al niet helemaal fit, laat me je maar brengen.” Of ik voel een knoop in mijn maag bij de gedachte dat ze zich misschien voor lul voelen staan als hun spreekbeurt niet voldoet aan de eisen die scholen hier tegenwoordig aan stellen.
Uiteraard komt dat vaak voort uit eigen ‘trauma’. Zo kreeg ik ooit een black-out tijdens een spreekbeurt waarna ik lange tijd niet meer voor een groep durfde te gaan staan. Dat wil ik bij mijn kind voorkomen. En ook vergeet ik niet hoe honend andere kinderen kunnen doen als jij de enige bent die buiten de boot valt (tegenwoordig dus met een zelfgemaakte surprise). Of hoe vervelend het voelt als iemand pest en je durft niet voor jezelf op te komen. In dat soort situaties moet ik echt vechten tegen mijn eigen neiging de weg voor ze vrij te maken.
Het is een kwestie van oefenen, merk ik. Gelukkig lukt het steeds iets beter. Bijvoorbeeld toen mijn dochter laatst te lang in bed bleef liggen, ondanks herhaaldelijk roepen, waarop ik zei dat het haar verantwoordelijkheid was om dit aan de leerkracht uit te leggen. En de keren dat ik mijn kinderen zeg dat ze door de regen moeten fietsen. Of dat ze pas kunnen buitenspelen als we samen het huishouden op orde hebben gebracht.
Vinden ze niet leuk natuurlijk, ik soms evenmin, maar met oog op de toekomst geloof ik dat we daarmee wel een belangrijke stap zetten. En soms laat je kind zelf een bepaalde veerkracht zien die je teniet doet wanneer je hem of haar alles uit handen neemt. Zoals die keer dat mijn tweede dochter in de speeltuin zat en een toren wilde beklimmen. Er zat een jongetje in dat pesterig opmerkte dat zij er niet bij mocht. Ik perste mijn lippen op elkaar, omdat ik wilde zien wat zij zou doen. Wat denk je? Binnen vijf minuten zaten ze gemoedelijk naast elkaar en deelde hij zijn chips met haar.
Zo gaat het vaker. Loslaten en hopen op een goede uitkomst. Het is zeker niet altijd de makkelijkste weg, maar uiteindelijk wel de route met het meeste resultaat – denk ik. Al moet ik ook eerlijk bekennen dat de komst van onze jongste hieraan bijdraagt: je hebt simpelweg niet altijd tijd om overal bovenop te zitten. Daardoor moet je sowieso iets meer vertrouwen op hun eigen kunnen.
Ik ben benieuwd hoe jij dit oplost. Zit je overal bovenop bij de kinderen of valt dat wel mee?
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
Uitgelichte afbeelding ©Roman Samborskyi – Shutterstock
- Over Temptation Island
- Lente en opruimwoede
- #veertigmin en nooit meer sjans
- Durf jij egoïstisch te zijn?
- Waarom ik geen vrijgezellenfeest wil
- Waarom ik mijn comfortzone omarm
- Ik ben slecht in het combineren van werk en gezin
- Ik wil graag loslaten wie ik ben geworden
- Zwijgen is goud. Mij lukt het alleen niet echt…
- Over mijn ambitie met Bloggen Baart Kunst
- Hoe de puberteit echt is?
- Waarom ik een curlingouder ben?
- Hoe verschillend drie zusjes kunnen zijn
- Waarom ik May meteen op de overblijf deed
- Waarom de lijntjes van het CB me niks doen
- De kinderen zijn een confronterende spiegel
- Wat er gebeurt als Ro en ik niet samen zijn
- Wat voor mij de ideale Kerst is?
- Mijn goede voornemens voor 2020
- Het einde van een bijzonder project