Lieve Kim,
Eigenlijk is de titel van deze blog een beetje misleidend. Er staat een vraagteken achter ‘waarom ik een curlingouder ben’ terwijl daar eigenlijk een punt hoort te staan. Ik vind het alleen lastig om aan mezelf toe te geven. In gedachten ben ik namelijk heel ruimdenkend, laat ik de kinderen hun grenzen lekker zelf verkennen en geef ze alle ruimte om te ontplooien wie ze zijn.
Maar in de praktijk? Al vind ik zelf dat het wel meevalt, maar Ro krijgt dan altijd zo’n grijns waaruit blijkt dat het wat tegenvalt. En stiekem weet ik dat van binnen ook best wel. Want vrij laten? Tot op zekere hoogte misschien, maar in bepaalde situaties zit ik er toch echt bovenop.
…Wanneer een kindje loopt te treiteren of voordringt. Waar ik eigenlijk denk dat kinderen hier tot op zekere hoogte zelf mee moeten leren omgaan (dus ook met de frustratie als iemand voordringt en je niets doet), spring ik over het algemeen naar voren en bulder als een tijgermoeder dat ze nou even heel snel normaal gaan doen. Komt deels ook door de ergernis aan andere ouders die hun kind niet corrigeren trouwens. Let een beetje minder op je smartphone en meer op je kind.
…Als ik het gevoel krijg dat ze op school niet worden gezien. Hoewel het inmiddels wel meevalt, denk ik. Het heeft ook alles te maken met mijn eigen schooltijd. Ik was een slimme leerling, maar ook onopvallend en de braafste van de klas. Niemand had door dat ik er was – hoogstens in de zin van dat meisje dat nooit iets (verkeerd) deed. Ik wil daardoor des te meer dat mijn kinderen wél gezien worden. Al zal ik nooit school aanklagen. En al helemaal niet vanwege een klassenindeling of een ‘verkeerd’ (?) schooladvies. Dat vind ik toch zo idioot! Tegenwoordig kijk ik er wel anders naar. Uiteindelijk moeten ze ook nog veel leren op sociaal gebied en andere zaken; dat ik zelf in retrospect prima een klas had kunnen overslaan, betekent niet dat dit ook voor mijn dochters geldt. Dus nu doe ik braaf een stapje terug, al dan niet tandenknarsend 😉
…Overal bij willen zijn. Eigenlijk moet ik deze ook wel een beetje nuanceren. Bij June zat ik het liefst overal pontificaal bij: schoolreisjes, excursies, hulpmiddagen op school en ik was klassenmoeder. Als ik tegen de juf zei: ‘Werkse!’ dan dacht ik stiekem ook altijd: nou ja, werken… Je mag de hele dag bij mijn kind zijn. Hoe leuk is dat? Haha! Tegenwoordig heb ik het eigenlijk wel een beetje gezien. Dus sorry, not sorry – als ze vragen om hulpouders dan maak ik daar niet meer speciaal vrij voor, zoals destijds. En toch… Toen we laatst spontaan mochten blijven zitten tijdens het uitdelen van de peutertraktaties van Rose vond ik dat toch wel heel erg leuk en speciaal.
…Huiswerk maken voor je kind. En surprises. En spreekbeurten voorbereiden. Ik ben wat dat betreft echt een verschrikking. Laat me mijn gang gaan en ik knal zo een PowerPoint presentatie in elkaar waar een kind uit groep 4 overduidelijk niets mee te maken heeft gehad, niets van leert en bovendien niks mee kan. Maar ik kan het niet helpen. Geldt dus ook voor de Sinterklaas surprises. Ik was altijd bang dat het kind in kwestie niks zou krijgen en zat daarna zelf tot mijn oren in de glitters en lijm. En aan het aantal prachtige kunstwerken op school te zien, was ik niet de enige…
Kortom, de boel lekker loslaten heeft wel iets meer voeten in aarde dan ik vooraf dacht. Toch leerde ik de afgelopen jaren wel behoorlijk veel van alles. Zo hoop ik nooit meer een spreekbeurt te hoeven maken in jip-en-janneketaal, weiger ik vanaf nu surprises te maken en laat ik steeds vaker de boel de boel in de speeltuin. Want zeker Rose blijkt prima in staat om ruzies op te lossen: laatst wilde ze bijvoorbeeld in een toren en het jongetje dat erin zat, vertelde haar pesterig dat ze niet naar binnen mocht, omdat ze een baby was.
Ik perste mijn lippen op elkaar en bleef zitten – inwendig vechtend tegen de neiging er toch op af te lopen. Maar wat bleek? Binnen vijf minuten zaten ze gemoedelijk naast elkaar chips te eten. Mijn inmenging zou nergens goed voor zijn geweest. Maakt me wel nieuwsgierig hoe jij zulke situaties oplost: als Evi in een conflictsituatie komt met een ander kind, hoelang duurt het dan voor jij erop af loopt en het voor haar opneemt?
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
- Over Temptation Island
- Lente en opruimwoede
- #veertigmin en nooit meer sjans
- Durf jij egoïstisch te zijn?
- Waarom ik geen vrijgezellenfeest wil
- Waarom ik mijn comfortzone omarm
- Ik ben slecht in het combineren van werk en gezin
- Ik wil graag loslaten wie ik ben geworden
- Zwijgen is goud. Mij lukt het alleen niet echt…
- Over mijn ambitie met Bloggen Baart Kunst
- Hoe de puberteit echt is?
- Waarom ik een curlingouder ben?
- Hoe verschillend drie zusjes kunnen zijn
- Waarom ik May meteen op de overblijf deed
- Waarom de lijntjes van het CB me niks doen
- De kinderen zijn een confronterende spiegel
- Wat er gebeurt als Ro en ik niet samen zijn
- Wat voor mij de ideale Kerst is?
- Mijn goede voornemens voor 2020
- Het einde van een bijzonder project
