Column | Wanneer worden korte rokjes ineens ‘te kort’?

Eigenlijk dacht ik altijd nogal ruimdenkend te zijn. Maar of dat echt zo is? Nu we de tienertijd naderen, blijkt dat allemaal behoorlijk tegen te vallen. Weet je wat het namelijk is? Hoewel ik groot voorstander ben van het recht op zelfbeschikking en (meestal) vind dat onze dochters zich mogen kleden in hun eigen stijl, bemerk ik bij mezelf toch soms een bedenkelijke blik als onze bijna-tiener korte rokjes past. Want wanneer wordt kort eigenlijk ’te kort’?

Dubbel genoeg is dit een beetje de vraag van de kip en het ei. Moet je je dochter beschermen voor het feit dat sommige mannelijke smeerlappen denken dat ze het recht hebben haar aan te raken of na te roepen vanwege dat korte rokje? Of moet ze lekker dragen wat ze wil en moeten die mannen zich maar leren inhouden?

We weten allemaal dat dat laatste het enige juiste antwoord is. Mannen zouden zich moeten gedragen. Moeten weten dat een kort rokje niet schreeuwt dat ze vanavond horizontaal boven of onder je wil liggen. Ongeacht of de aanblik van haar kleding en blote benen seksuele verlangens oproept. Je blijft van anderen af, tenzij ze daar expliciet toestemming voor geven. Tot zover logisch.

Maar de wereld werkt niet zo. Korte rokjes lijken nog steeds een vrijbrief voor bepaalde mannen om zich te gedragen als een zakkige neanderthaler: genoeg hersens voor de primaire functies, te weinig om enig fatsoen te tonen. ‘Dan moet je je niet zo kleden,’ vinden ze. En daarmee is de kous voor hen af. Hoe belachelijk en achterhaald die vrouwonvriendelijke houding ook is. Het is daarmee eigenlijk gewoon een ouderwets staaltje victimblaming – iets dat nog altijd diepgeworteld is in onze maatschappij.

Ondanks mijn eigen weerzin, besloot ik mijn eigen gevoel en mening over deze kwestie opzij te zetten en bestaat er sinds kort bij ons thuis de regel dat kleding inderdaad te kort kan zijn: iets waarbij je je billen bijna ziet en waarin je niet fatsoenlijk kan bukken of dat shirtje wat een flink stuk van je buik bloot laat. Niet te kort voor mij, maar te kort voor de wereld. Principes redden het niet tegen die viezerik die onder je rokje probeert te grijpen of stiekem foto’s maakt. Bescherming gaat voor.

Of je het nu fijn vindt of niet, ergens vlak voor of tijdens de puberteit verdwijnt de onschuld van je dochter. Nou ja, niet voor jou als moeder, maar wel voor de buitenwereld. Is je dochter ‘vroeg rijp’ dan is het voor buitenstaanders bovendien lastig te beoordelen of ze nog twaalf zijn of al zestien. Ongewild trekken ze oudere jongens aan met scooters, een auto en/of zin in seks. En er is niks mis met het omarmen en tonen van je vrouwelijkheid, maar er zijn meer mogelijkheden dan dat te doen met een kort rokje.

Ik vind het erg dat het moet, maar we hebben dit onderdeel gemaakt van onze seksuele voorlichting: daaronder valt ook de uitleg welke verwachtingen jongens soms hebben en hoe belangrijk het is om NEE te durven zeggen als je iets niet wil. Hoe een bepaald uiterlijk verwachtingen kan oproepen, hoe oneerlijk dat ook is. De hoofdboodschap blijft dat gelukkig lang niet alle jongens en mannen zo in elkaar steken, maar dat je eigen seksuele grenzen heel belangrijk zijn. Zoek daarom nooit (fysieke) bevestiging bij de ‘jongen van je dromen’ of je goed genoeg bent; die bevestiging moet in jezelf zitten.

Misschien speelt hier ook mijn eigen ervaring een rol in. Als jong tienermeisje had ik snel vrouwelijke vormen en dat leidde tot ongepaste opmerkingen en zelfs aanrakingen. Het waren leeftijdsgenoten, volwassen mannen, leerkrachten – mensen bij wie je je veilig zou moeten voelen, maar die je het absolute tegenovergestelde gevoel geven. Hoe zeer je dat ongemak en de angst niet wil doorgeven, ongemerkt doe je het waarschijnlijk toch.

Ik wil gewoon dat onze dochters zich nooit zo hoeven voelen. En daarom zet ik voor nu mijn eigen overtuigingen opzij, hoe ongeëmancipeerd dat ook mag zijn. Al hoop ik vooral dat ze ooit in een wereld leven waarin een vrouw gewoon volwaardig vrouw mag zijn. Hoe kort haar rokje ook is.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

9 gedachten over “Column | Wanneer worden korte rokjes ineens ‘te kort’?

  1. Ik heb altijd nog al slanke lange benen gehad en droeg altijd korte rokjes, maar hier was mijn regel, ik moest er mee kunnen fietsen zonder dat je ook maar iets ziet. Toen ik kinderen kreeg gingen de korte rokjes eruit want ik moest de schoenen van de kinderen wel kunnen strikken. Ik vind dat vrouwen ( en ook mannen) moeten kunnen dragen wat ze willen, Commentaar en opmerkingen hou je bij je en seksuele getinte opmerkingen kunnen helemaal niet. Toon respect naar elkaar toe.

  2. ik draag ze niet maar mijn dochters wel en ik vind dat ze gewoon op een mooie lengte moeten zitten en niet dat als ze bukken hun hele hebben en houden kunnen zien zitten 😉

  3. Nou inderdaad. Rokjes zijn eigenlijk nog steeds nooit te kort. Maar de mannen nog steeds blijven hangen in de prehistorie. Zo jammer dat dit een onderwerp moet blijven inderdaad.
    Die van mij is (nog) niet van de hele korte rokjes. En de vrouwelijke vormen zijn nog niet dusdanig dat…. maar het is inderdaad wel al onderwerp van gesprek. Helaas is dat nodig.

  4. Een lastig vraagstuk, dat ik me ook herinner van mijn dochters. Die hadden opeen gegeven moment de Cool Cat in het vizier, en daar was vrij veel in mijn ogen ‘ordinaire’ en uitdagende kleding bij. Ik heb ze toen toch dwingend geadviseerd dat niet te kopen met de uitleg dat kleding bepaalde reacties kan oproepen.

  5. Dit is wel een interessant onderwerp. Ik denk dat we nooit in een wereld zullen leven waarin een vrouw volwaardig vrouw mag zijn. Ik vind dat je kledingstijl wel iets zegt over je als mens. Mijn dochters zouden om die reden ook nooit een te kort rokje aan mogen. Bepaalde kledingstijl kan heel uitdagend zijn, om bepaalde houdingen te voorkomen en narigheid mee te maken, mogen ze dat niet.

  6. Mooi geschreven! Jammer dat je als vrouw zijnde niet gewoon kunt dragen wat je wilt, zonder opmerkingen of erger te krijgen, maar dat is helaas wel de realiteit. Op naar een vrouw volwaardige wereld!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven