Deze keer neemt Sebastiaan je mee in zijn bijzondere voorbereiding op een bodybuildwedstrijd. Eentje die de boeken in gaat, al is het niet helemaal op de manier die hij voor ogen had…
De anticlimax kan ik wel gelijk verklappen: mijn wedstrijd ging niet door.
Op het moment van schrijven zitten we al zo’n vierenhalve week in een intelligente lockdown. Ik neem je mee naar 14 februari: Valentijnsdag en de laatste vier weken tot wat mijn tweede bodybuilding wedstrijd had moeten worden.
Na mijn eerste wedstrijd had ik besloten om mijn offseason zonder coach te gaan doen. Ik had zoveel geleerd over mijn lijf, voeding en training dat ik benieuwd was of ik dit zelf ook kon.
Offseason houdt in dat je geen wedstrijden meer doet en geleidelijk je vetpercentage laat stijgen. Daarnaast blijf je trainen om spiermassa te winnen. Dit schijnt je lichaam beter te kunnen doen bij een laag vetpercentage – mits je voeding klopt en je trainingen aansluiten bij je doel.
Zo’n periode is eigenlijk ook een terugkerende cyclus voor elke serieuze bodybuilder: je dieet om vet te verliezen en je beste shape te krijgen. Daarna draai je het om en ga je geleidelijk meer eten om zwaarder te worden en hopelijk spiermassa te winnen.
Om het in cijfers uit te drukken: in december 2018 startte ik met een gewicht rond de 90 kilogram, april 2019 woog ik ongeveer 78. Ik eindigde mijn offseason vervolgens met 88 kilo en startte in december 2019 aan de ‘prep’ – de voorbereiding op mijn wedstrijd in februari.
Op de foto’s hieronder kan je zien hoe dat eruit ziet:
Zo’n prep (een periode waarin je gaat diëten om in de juiste vorm te komen) klinkt heftiger dan het is. Persoonlijk vind ik het lastiger om meer te eten zodat ik kan aankomen dan om af te vallen. Ik at op de dagen dat ik trainde op een gegeven moment 4.400 calorieën per dag. Dan komt eten echt je neus uit! En vaak moest ik in de avond dan ook nog een bak M&M’s wegwerken om aan dat totaal te komen.
Tegelijkertijd zit er natuurlijk ook een groot voordeel aan flexibel diëten: je kan van alles eten, mits het past binnen je calorieënaantal. Zo eet ik altijd hetzelfde als mijn gezin. Dat vind ik ook een belangrijk voorbeeld voor mijn jongens. Wel kies ik dan af en toe voor een magere vleessoort (zoals een Duits biefstukje) wanneer zij hamburger nemen.
In de laatste weken voor mijn wedstrijd kreeg ik veel hulp van Steven, mijn coach en inmiddels vriend. Die periode luistert best nauw en het is dan handig wanneer iemand je objectief kan sturen en zegt dat je er goed voor staat. De voorbereiding op een wedstrijd is namelijk echt een mindfuck: je krijgt het idee dat je onvoldoende vet verliest, je spieren slinken et cetera. Bovendien dwing je je lijf in een soort survivalmodus en dat is geen pretje. Je zit laag in energie, bent chagrijnig en geregeld licht in je hoofd. Ik kan je vertellen dat je dan niet altijd de vader bent die je kinderen nodig hebben. Daarnaast kwam er dit jaar nog een onvoorziene factor van stress bij…
‘Spreek ik met de vader van Lucas?’ – een zin die meestal weinig goeds betekent. Toen ik bevestigde kreeg ik een verzoek: ‘Zou één van jullie hem kunnen ophalen? Hij hoest namelijk en we voeren nu het beleid dat kinderen dan niet op de opvang mogen zijn.’
Dat was mijn eerst kennismaking met het coronavirus in Nederland. En hoewel mijn sportschool nog open was, besloot ik uit voorzorg voor mijn eigen gezondheid en die van het gezin even niet te gaan. De timing kwam alleen behoorlijk beroerd uit: ik zat in mijn peakweek – de laatste fase van de prep die ook het meest heftig is.
Tijdens de peakweek eet je heel weinig koolhydraten eten (maximaal 35 gram per dag) en drink je maar liefst 7 liter water per dag. Het doel is om je spieren leeg te spoelen van glycogeen – kort gezegd energie die wordt opgeslagen in je lever en spieren.
Drie dagen voor je wedstrijd eet je juist weer veel koolhydraten om je spieren opnieuw te vullen en daardoor in je beste shape op het podium te kunnen staan.
Je kan je voorstellen dat deze periode doorgaans al veel stress oplevert, maar zeker wanneer iedereen thuis zit. Als je vervolgens ook nog een aanvullende (depletie)training moet doen om je spieren nog leger te maken, kan je je voorstellen dat ik even niet goed meer wist wat ik moest doen. Want thuis heb ik geen gym en mijn zwager, die dat wel heeft, zat toevallig net in die periode thuis met griepverschijnselen. Dat was dus geen optie.
Uiteindelijk sprong ik op de fiets met twee gewichten en heb zo goed en kwaad als het ging mijn laatste workout gedaan: in een parkje, in de stromende regen, optrekken, opdrukken, burpees… Ik zeg je eerlijk, op dat moment vroeg ik mezelf echt wel een paar keer af waarom ik dit ook alweer allemaal doe.
Het antwoord op die vraag volgde uiteindelijk vrij snel.
Nog voor de beslissing van de overheid kwam om evenementen te schrappen, had ik zelf al besloten deze wedstrijd te laten gaan voor wat het is. De bond die alles organiseerde bleef lange tijd wat vaag en de twijfel en onrust maakte me onzeker. Ik vond het bovendien niet verantwoord om als vader in mijn zwembroek in een zaal te liggen met allemaal mensen die, net als ik, in dezelfde ongezonde fysieke staat zijn.
Heb ik gebaald? Zeker. Maar wat overheerste was het gevoel van trots. Ik heb ik mijn wedstrijdfysiek van vorig jaar zeker overtroffen. En hoewel de wedstrijd niet doorging, kon ik op die dag het hele proces alsnog afsluiten met een fotoshoot: mijn schoonzusje heeft echt hele toffe foto’s gemaakt die me voor altijd zullen herinneren aan deze (extra) bijzondere prep!
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
Afbeelding, I T A L O – Shutterstock
