Review | Het leven is vurrukkulluk

Het leven is vurrukkulluk: met Géza Weisz, Reinout Scholten van Aschat en Romy Louise Louwers – verfilming van het gelijknamige boek van Remco Campert. In deze blog een uitgebreide review van de film.  

Het leven is vurrukkulluk

Literaire verfilming

Soms kijk je een film die na afloop nog even moet bezinken. Het leven is vurrukkulluk (van Frans Weisz) is er zo één. Ik weet ook niet goed of film wel het juiste predicaat is: literaire verfilming dekt de lading beter. Oorspronkelijk verscheen in 1961 het boek met de gelijknamige titel, geschreven door Remco Campert.

Personages

Hoofdpersonen in het verhaal zijn de verlegen Boelie (Géza Weisz), zoon van een aan alcohol verslaafde moeder en vader die er vandoor ging met een jongere vrouw; Mees (Reinout Scholten van Aschat), die meerdere minnaressen heeft, en de charmante Vlaamse Panda (Romy Louise Lauwers).

Andere rollen zijn weggelegd voor Etta (Annieck Pfeifer), die zelf samenwoont met de overspelige Ernst-Jan (Teun Kuilboer), zwerver Kees (Stefan de Walle) en toiletjuffrouw Rosa (Willeke van Ammelrooy). Niet de minste namen dus!

Setting

Het verhaal speelt zich af rond eind jaren vijftig/begin jaren zestig, in en rond en Het Vondelpark in Amsterdam. Heden (dus de 21e eeuw) en verleden zijn desondanks nauw met elkaar verweven en lopen regelmatig door elkaar. Zo zie je het ene moment vrouwen bootcampen in het park en vervolgens de vrienden Boelie en Mees wandelen als personages uit hun eigen tijd, terwijl ze hun plannen doorspreken en onverwachts Panda ontmoeten. Dit vond ik in eerste instantie wel een beetje verwarrend, maar valt al snel op zijn plaats.

Het verhaal

Hoewel de film anderhalf uur duurt, maak je eigenlijk maar één lentedag mee: van zondagochtend tot de nacht erop. De film start in zwart-wit. Remco Campert vertelt over zijn leven en neemt je als het ware mee terug in het verleden. Zodra de film echt start, zijn de beelden weer in kleur.

Er gebeurt intussen veel: van het beëindigen van de ene affaire en belanden in de volgende tot een klein beetje magie. Van ruzies tussen geliefden, wiens liefde eigenlijk al was gedoofd, tot pogingen iets van het leven te maken. En van structureel overspel tot een opnieuw ontluikende liefde die eigenlijk al jaren geleden opgegeven was.

Typisch Nederlands? Ja; er zit veel seks in de film, hij kabbelt een beetje en er komen recreatief drugsgebruik, alcoholmisbruik en veel sigaretten in voor.

Vreemd

Een aantal momenten begreep ik niet helemaal. Zo ziet het kleine buurmeisje van Etta bijvoorbeeld dat de blondine met Boelie in bed belandt, maar haar vader gaat hier volledig aan voorbij. Ook wanneer Panda in het openbaar haar jurkje naar beneden trekt om haar beha weer aan te trekken, ziet datzelfde buurmeisje wat er gebeurt en loopt haar vader zonder blikken of blozen door. Misschien moet je daar het boek voor gelezen hebben?

Slotscène

Speciale aandacht voor de laatste scène. Boelie en Mees komen samen in het Vondelpark bij een muziekstuk. Campert neemt het woord en kijkt vanuit het heden nog eens terug. Dichterlijk bewierookt hij de liefde voor wie hij alles zou laten staan. Alleen al daarom is deze film de moeite waard!

Een aanrader?

Je moet van dit genre houden. Ro zou het bijvoorbeeld helemaal niks vinden omdat hij weinig actie bevat, maar ik hou er op zijn tijd wel van. Juist omdat het niet het standaard platte pulpverhaal is (waar ik trouwens ook heel graag naar kijk), maar verrassend verloopt. Het verhaal moet even bezinken na afloop en is op gezette tijden zelfs poëtisch. Als een schilderij waarvan de betekenis pas weken later goed tot je doordringt. Dramatisch, liefdevol en als een goed gedicht dus. Aan jou of je ervan houdt.

Overigens een kleine toevoeging: ik heb zelf het boek van Campert nooit gelezen. Of het recht doet aan het oorspronkelijke verhaal weet ik dus niet.  

Heb jij Het Leven is Vurrukkulluk gezien of gelezen?

Volg je Lotus Writings al op Facebook en Pinterest?
Lees je liever over ouderschap en lifestyle? Kijk dan eens op De Mamagids!