Met volle verbazing zat ik vorige week achter het stuur van mijn auto. Ik stond vast in een kleine file, bijna vooraan. Twee auto’s stonden tegen elkaar, veel blikschade, glas op de weg, politie, ambulance én … een stuk of 20 mensen die op de stoep stonden te kijken. Zeker de helft van het publiek filmde of maakte foto’s van het ongeluk. Ramptoeristen!
Mijn eerste bewuste kennismaking met ramptoeristen was bijna 19 jaar geleden. Samen met een groep medestudenten stond ik op het station. We keerden terug van een kamp op sportcentrum Papendal. Terwijl wij op de trein stonden te wachten, besloot een man zich voor de intercity, die het station passeerde, te storten. De impact hoef ik jullie niet te beschrijven. Het trauma ook niet. Maar wat me bij is gebleven als de dag van gisteren, waarschijnlijk omdat ik het (in mijn eigen paniek) ab-so-luut niet kon snappen, waren de ouders met kinderen die vanaf het viaduct de gevolgen gingen bekijken.
Ik bedoel … serieus??? Spoor (lekkere woordspeling) je niet??? Stel je even voor wat je je kind aandoet!! De kinderen waren in basisschoolleeftijd. Schijnbaar ging er net ergens een school uit, want ze kwamen in grote getalen. Het eerste het beste scenario uit een Tarantino film was er niets bij. Understatement 2.0
Maar op dat moment besluit je dus als ouder om je eigen nieuwsgierigheid (die ik überhaupt al niet kan snappen) boven het welbevinden van je kind te stellen. Welke gedachtenkronkel heb je dan? Welke wissel heb je gemist bij het uitdelen van gezond verstand?
Ramptoerisme is de laatste tijd vaak in de media. Want in de tijd van de mobiele telefoon komt het steeds vaker voor, dat nabestaanden via (social) media moeten vernemen dat er iets ernstigs is gebeurd met hun naasten. Picture this: je scrollt ff lekker door je Facebookpagina, terwijl je het eten voor jou en je geliefde staat te koken. Ineens zie je een livestream van een ongeluk op je tijdlijn. Al kijkend besef je ineens dat het jullie auto is! Die traumaheli voorspelt niet veel goeds. Hoe machteloos moet je je dan voelen? Als de agenten daarna bij je aan de deur komen, hoef je alleen nog maar te antwoorden met: “weet ik al…”.
Toch is er niet veel meer aan te doen dan mensen aanspreken op hun moreel besef. Al lijkt deze soms zeer ver te zoeken. De politie mag alleen bekeuren als iemand al ‘langsrijdend’ filmt of wanneer ze de agenten belemmeren hun werk te doen. Maar hallo …volgens mij moeten ze daar helemaal niet mee bezig zijn op dat moment! Of in ieder geval … het zou niet nodig moeten zijn!
Weet je … het liefst had ik mijn auto aan de kant gezet, was ik uitgestapt en had ik al die telefoons onder mijn wielen gelegd (met de hand die er aan vast zat ). Maar voor eigen rechter spelen is geen oplossing. Je stem laten horen wel en in mijn geval gaat dat het beste via papier. Dus uit ik hier mijn frustratie en hoop ik dat ik íemand aan het denken zet … al is het er maar ééntje …
Liefs,
Annemarel
Hoe denk jij over ramptoerisme? Heb je weleens meegemaakt dat je iedereen met zijn mobieltje de lucht in zag gaan? Of maakte je zelf een keer een foto van iets heftigs, zonder erbij na te denken?
Wat is ramptoerisme?
Voor wie onder een steen heeft geleefd, Wikipedia geeft de volgende omschrijving van de term ‘ramptoeristen’:
Ramptoerisme is het verschijnsel dat mensen die, als ze vernemen dat er ergens een ongeluk, brand of andere ramp heeft plaatsgevonden erheen snellen om de situatie in ogenschouw te nemen. Deze mensen, ramptoeristen genoemd, bieden meestal geen hulp maar kunnen juist de hulpverleners hinderen door massaal in de weg te staan.
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
Uitgelichte afbeelding ©megaflopp – Shutterstock