RoRo schreef een grappige column over zijn minimalisme tegenover mijn verzamelwoede. Hij begrijpt namelijk niet waarom ik soms een emotionele waarde aan voorwerpen toeken, andersom snap ik niet hoe hij zo makkelijk is met weggooien.
Inhoudsopgave
Help, mijn vrouw verzamelt!
De allereerste keer dat ik echt te maken kreeg met Merels verzamelwoede was tijdens de verhuizing. Zij en June woonden lange tijd samen in een driekamerappartement. Niet groot. Maar echt: niet groot, de derde kamer zou met zijn zes vierkante meter ook prima kunnen doorgaan voor washok. Toch kreeg ze het voor elkaar een hoeveelheid spullen bij elkaar te verzamelen waar we ons nieuwe huis (eengezinswoning mét zolder) op een normale manier mee konden vullen. Ik heb met open ogen toegekeken. Speelgoed, kleding, maar vooral nietszeggende dingen als papiertjes en andere zooi die ze ‘nog even’ moest uitzoeken.
Lees ook: Bevangen door nesteldrang, vier verschillende varianten
Waar komt die verzamelwoede vandaan?
Misschien overbodig om te zeggen, maar ik doe het toch: al die spullen staan nog steeds in dozen. Tot nader order, als ze zin heeft ze uit te pakken. Opruimen is in Merels geval vooral wegproppen in dozen, manden, kastjes en overal waar maar een geheime bergplaats lijkt te zijn. Ik kan me daar gewoon niks bij voorstellen. Mijn hele leven past in een schoenendoos. Bij wijze van spreken althans. De spullen waar ik echt waarde aan hecht zijn bijna op een hand te tellen. Zij kan echter niet goed loslaten in het normale leven. Ik ben een minimalist die samenleeft met een horder. En hoewel we daar inmiddels prima mee kunnen omgaan, was het even wennen. Ik snap niks van die verzamelwoede en heb geen idee waar hij vandaan komt (sterker nog: hoe we er vanaf komen).
Ontzwangeren bleek heel handig!
Gelukkig voor mij hielp de zwangerschap enorm. Zo gooide Merel letterlijk de helft van haar kledingkast weg en kreeg ik meer ruimte dan een plank. Zonder pardon verdween zeven paar nauwelijks gedragen hakken in de kledingbak, samen met minstens zoveel afgetrapte exemplaren. Andere dingen blijven, zoals haar lievelingsshirt van Bert en Ernie als Blues Brothers (uit 1998!). Dat het in de tussentijd niet verteerd is, mag een wonder heten. Nou kan ik daar nog wel begrip voor opbrengen, maar die berg kaarsen, waxinelichtjes en stinkstokjes (wierook) hadden van mij best de kliko in gemogen.
Een verschil tussen mannen en vrouwen
Mannen hechten zich emotioneel niet zo aan spullen. Hoogstens wanneer ze van zeer grote waarde zijn (zoals een Maserati) of doen denken aan een speciaal moment. Maar een kerstkaart bewaren van de middelbare school omdat kennis X daar in hanenpoten ‘groetjes’ op heeft geschreven? Gelukkig nemen we eigenschappen van elkaar over. Zij gooit meer weg en houdt haar verzamelwoede in bedwang en ik ben iets makkelijker geworden. Maar niet te, want voor je het weet…
Dat shirt ken ik nog wel!!! Doodzonde om weg te gooien 😉
Haha ja hij is inmiddels bijna monumentaal…