Mannen en opvoeden: we kunnen meer dan je denkt

Als betrokken vader loop je nogal eens tegen vooroordelen op: van verloskundigen die alleen je vrouw aanspreken tot, wanneer de baby er is, een kraamverzorgster die als een havik bovenop je zit om al je gangen te controleren en andere moeders die je willen ontzorgen. En dan hebben we het nog niet gehad over het applaus dat je bijna ontvangt wanneer je bij een consultatiebureau-afspraak zit. Is het niet tijd dat we mannen wat serieuzer gaan nemen in hun vaderschap?

Betrokkenheid wordt soms tegengewerkt

Praten via de moeder

Een van de eerste dingen die me opvielen als kersverse vader – met de baby nog in Merels buik – was dat vrijwel alle gesprekken in eerste instantie via haar liepen. Logisch, waar het haar gezondheid en mentale staat betrof, maar verder voelde ik me best overbodig tijdens die gesprekken. Naarmate de tijd vorderde en ze zagen dat ik elke afspraak aanwezig was, veranderde dat gelukkig. Maar ik moest er wel een paar keer wat termen voor laten vallen waaruit bleek dat ik me had ingelezen.

Ik vind dat eigenlijk een gemiste kans. Voor een vader is het weliswaar wat verder van zijn bed, omdat je echte rol pas begint na de geboorte, maar ook ik had vragen. Nu ben ik vrij mondig en vaar ik mijn eigen koers, maar ik kan me genoeg mannen voorstellen voor wie deze vorm van gynocentrisme een soort gelatenheid oplevert. Die trekken hun handen er vanaf, waardoor ze de eeuwenlange disbalans in het ouderschap voortzetten.

“Kijk uit, het nekje!”

Mijn oudste dochter was net geboren toen de juf op bezoek kwam voor het tienminutengesprek. Ik had haar net in mijn armen toen ze gelijk al waarschuwend iets over het nekje riep. Aangezien ik vier weken verlof had opgenomen na haar geboorte gingen mijn haren overeind staan; alsof ik niet wist hoe ik mijn eigen kind moest vasthouden? Bovendien, tegen Merel werden die dingen niet gezegd.

En wat te denken van verschoningsruimten? Tot mijn jongste dochter naar de basisschool ging, nam ik wekelijks een dag ouderschapsverlof op. We gingen dan vaak naar een speeltuin toe en op pad. Maar elke keer liep ik tegen dezelfde uitdaging op: verschonen gebeurde over het algemeen op de vrouwentoiletten. Pukkemuk in Dongen was in die periode de enige uitdaging, waar ook verschoningskussens op de mannen-wc lagen. En al is het tegenwoordig iets vaker gemengd en zijn er meer mogelijkheden, het werkt(e) in de hand dat je als man dit soort dingen op je vrouw afschuift.

Moeite doen? Het hoeft niet eens

Het lastige aan de houding van de buitenwereld is dat al vooraf wordt gedacht dat je als man nergens toe in staat bent. Moeite doen, hoeft niet eens. Je krijgt al applaus als je een poging hebt gedaan het haar van je kinderen in een staart te binden of ze op school aflevert, terwijl moeders voor hetzelfde eindresultaat al honderd veroordelingen over zich heen zouden hebben gekregen.

Nu wil ik verder niemand over één kam scheren. Maar als je vooraf je man al behandeld alsof hij nergens toe in staat is (of de omgeving dit doet), moet je niet gek opkijken als hij uiteindelijk zijn handen eraf trekt. Toch? Ouderschap zou toch een teamprestatie moeten zijn, waarbij je samen werkt om de kinderen groot te brengen? En waarbij je elkaar motiveert het beter te doen? Even alle ouders daargelaten die überhaupt geen betrokkenheid tonen, het kan toch allemaal beter?

Laten we betrokkenheid normaliseren

Voor kinderen is het bewezen goed dat vaders aanwezig zijn in de opvoeding(*). Naast de moeder. Niet eens per week, niet met de Franse slag, maar echt aanwezig. Op een manier waarbij je jouw kwaliteiten meegeeft aan het kind. Ben jij technisch en is je partner fantastisch in tekenen? Dan is het leuk als de kinderen bij jullie allebei kunnen meekijken. Vind jij het fijn om alles organisatorisch te regelen en geeft je partner juist mee dat je soms ook de teugels mag laten vieren.

Door zelf een betrokken rol te spelen, leer je jezelf als ouder serieuzer nemen. Vanzelf zal de omgeving dat ook gaan doen – en hopelijk op een dag de maatschappij eveneens. Laten we stoppen met de ander neerhalen (of lager inschatten), simpelweg op basis van zijn geslacht. En laten we in plaats daarvan betrokkenheid normaliseren. Van beide kanten.

(*)Uiteraard heb ik het hier over een heteroseksuele relatie. In iedere vorm van ouderschap, dus ook met twee vaders en twee moeders, is de aanwezigheid van beide ouders belangrijk voor het kind – om zo het beste van beide werelden mee te krijgen. Ik weet alleen niet of bij hen dezelfde ‘problematiek’ speelt als die ik hierboven schets.

Herken je de drempels waar je als betrokken vader tegenaan loopt (of misschien van je man)?

Volg je Lotus Writings al op Pinterest?

Uitgelichte afbeelding ©eggeegg – Shutterstock