Column | Veertigmin en nooit meer sjans

Ouder worden. Aan de ene kant levert het een boel voordelen op na je dertigste, maar tegelijkertijd geloof ik toch dat ik er een soort oppervlakkige moeite mee heb. Afgelopen jaar blies ik bijvoorbeeld maar liefst 35 kaarsjes uit en dat rijmde toch niet helemaal met wie ik van binnen ben. Of denk te zijn. Voor altijd vijfentwintig is plots niet meer houdbaar, terwijl het nog maar zo kort geleden lijkt. Tot ik er serieus over nadenk althans.

Twintig jaar geleden zat ik in de derde klas van de middelbare school, om maar iets te noemen. Dertien jaar geleden kreeg ik een kind. En twaalf jaar geleden startte ik met mijn studie. Er zijn honderdduizend dingen gebeurd sinds ik vijftien was en dat een gigantische mijlpaal vond. Dat bleek behoorlijk in het niet te vallen bij wat volgde. Zeker als je kinderen krijgt, neemt je leven een enorme duikvlucht. En voor je het weet ben je aanbeland bij de ‘oude garde’. Veertigmin, zoals ik vrienden een paar jaar geleden nog lachend toe knipoogde. Tot zover de humor.

Waar ik me veel te lang bezig hield met onnodige onzekerheden, zoals mijn uiterlijk, gewicht en of anderen me wel aardig vonden, vloog de tijd voorbij. Tegen de tijd dat ik mezelf durfde te omarmen en mijn onzekerheid overboord kon gooien, was ik een moeder van in de dertig met continu overgewicht, grijze haren en hier en daar een rimpeltje. Niet dat het heel erg is, maar ik had er toch wat langer van willen genieten dan net ná mijn prime time.

En weet je waar de omslag hem in zit? Dat je nooit meer sjans hebt op straat. Kijk, ik ben gelukkig thuis en vond het vroeger verschrikkelijk irritant als iemand naar me floot of op straat een heel stuk met me meeliep. Maar nu het dus niet meer gebeurd, merk ik dat die bevestiging toch wat met je doet. Laatst liep ik bijvoorbeeld langs een groepje twintigers in een parkeergarage. Een tikje gespannen, want het was laat op de avond en ik wandelde daar toch alleen. Er gebeurde niks. Geen opmerking, lach, geflirt. Niks.

Ineens ben je dus een mevrouw geworden. Iemand die ze automatisch aanspreken met ‘u’. Een verantwoordelijke volwassene met kinderen, een rijtjeshuis, spaarrekening en een eigen onderneming. Wat ik natuurlijk ook gewoon ben, maar ik weet niet of ik er al aan toe was dat de hele wereld dat automatisch aan me afleest. Misschien is het nog wel confronterender dat Ro met zijn vierendertig jaar nog regelmatig zijn ID tevoorschijn moet toveren bij de kassa als hij bier wil meenemen. Dat je hoopt dat niemand denkt dat ik een vijftien jaar oudere cougar ben.

Gelukkig zit er één voordeel aan deze hele fase. Als je richting de veertig gaat, komt er ook een soort natuurlijke berusting. Het is allemaal oké. Dat hele gejaagde leven van toen je twintig was, staat mijlenver van je af en je moet er ook niet meer aan denken. Die paar extra kilo wegen niet op tegen alle tijd die je hebt om het leven te vieren met je dierbaren. Het is de kracht van het ouder worden, denk ik: steeds meer met terugwerkende kracht beseffen hoe zonde het is om je energie te verspillen aan oppervlakkigheden. Ook omdat er geen ontkennen meer aan is 😉

De conclusie van dit verhaal? Ouder worden is een raar proces. Maar fluiten mag altijd.

Hoe ervaar jij het hele proces van ouder worden?

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven