Kimberly schrijven elkaar sinds kort om de week een brief. Hiermee willen we jullie een inkijkje geven in onze vriendschap. De brieven gaan over van alles: trash-tv, bitterballen of iets anders waar het leven leuker van wordt!
Lieve Kim,
Het lastigst aan ondernemen? Daar vraag je me iets.
Allereerst denk ik inderdaad dat ook ik me, zeker in het begin, enorm liet tegenhouden door onzekerheden. Doe ik het wel goed? Vinden mensen het niet ongelooflijk saai wat ik schrijf – want hoe bijzonder ben ik nu helemaal? Waarom heb ik zo weinig volgers op social media? Iets waar ik trouwens niet trots op ben, maar kennelijk zoek ik daarin toch bevestiging… Wat vinden lezers van me? Post ik wel de juiste foto’s?
Het laatste jaar begint daar steeds meer berusting in te komen. Niet alleen omdat ik inmiddels genoeg lezers per maand heb om te kunnen zeggen dat het bloggen in elk geval prima gaat, maar ook omdat ik mezelf beter op waarde schat. Ik zie een enorme groei sinds ik eind 2015 begon met bloggen voor een handjevol mensen.
Ik durf ook steeds beter te zien waar mijn uniciteit ligt en waarom mensen het wél leuk zouden vinden me te komen volgen. Kortom, onzekerheden behoren steeds minder tot mijn pijnpunten. En dat heeft gedeeltelijk te maken met urenlange gesprekken met Ro, maar ook met jou. Je stimuleert me regelmatig om net even een stapje verder te doen dan ik normaal zou doen. Of je stelt kritische vragen die me anders naar de situatie laten kijken. Dat is zo fijn!
Hierdoor maak ik soms toch grotere stappen dan ik uit mezelf zou doen. Ik durf vaker foto’s te plaatsen die ik vroeger echt flink bekritiseerd had. Of draag kleding waarmee ik wellicht opval, maar die ik draag omdat ik het mooi vind. Ik hoef niet meer zo nodig ‘ergens bij te horen’. Maar misschien hoort dat ook gewoon bij ouder worden.
Waar ik alleen nog wel tegenaan loop is dat eeuwige gebrek aan balans. Ik wil niet de moeder zijn die haar kind voor de televisie parkeert en zelf aan de slag gaat, maar het gebeurt soms wel. Ro vroeg me laatst, om me iets te ontlasten, of hij de kinderen anders naar bed moest brengen. Dan kon ik nog even door. Maar ik wilde het niet. Ook omdat ik bang ben anders in een fout patroon te komen waarin je werk voor je kinderen gaat. En dat wil ik juist zoveel mogelijk voorkomen.
Daarom mijn vraag aan jou: hoe combineer jij moederschap met je werk? Zet jij de televisie weleens aan om te kunnen werken? En hoe voorkom je dat werk en gezin in elkaar overlopen?
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
In deze serie verschenen ook:
- Over Temptation Island
- Lente en opruimwoede
- #veertigmin en nooit meer sjans
- Durf jij egoïstisch te zijn?
- Waarom ik geen vrijgezellenfeest wil
- Waarom ik mijn comfortzone omarm
- Ik ben slecht in het combineren van werk en gezin
- Ik wil graag loslaten wie ik ben geworden
- Zwijgen is goud. Mij lukt het alleen niet echt…
- Over mijn ambitie met Bloggen Baart Kunst
- Hoe de puberteit echt is?
- Waarom ik een curlingouder ben?
- Hoe verschillend drie zusjes kunnen zijn
- Waarom ik May meteen op de overblijf deed
- Waarom de lijntjes van het CB me niks doen
- De kinderen zijn een confronterende spiegel
- Wat er gebeurt als Ro en ik niet samen zijn
- Wat voor mij de ideale Kerst is?
- Mijn goede voornemens voor 2020
- Het einde van een bijzonder project
