Kimberly schrijven elkaar sinds kort om de week een brief. Hiermee willen we jullie een inkijkje geven in onze vriendschap. De brieven gaan over van alles: trash-tv, bitterballen of iets anders waar het leven leuker van wordt!
Lieve Kim,
Wat ik opnieuw zou willen doen met de kennis van nu? Eerlijk gezegd niet heel veel. Hoewel ik echt bepaalde passages van mijn leven met liefde zou overslaan, maakten ze me tot de persoon die ik nu ben. Met butsen, deuken en hier en daar wat wantrouwen, maar wel een vrouw die durft te geloven in haar kracht. Van een verlegen, teruggetrokken meisje naar redelijk zelfverzekerd. Ik durf zelfs hardop te benoemen waarvan ik vind dat ik er goed in ben. Vroeger zou ik dat toch bestempelen als arrogant.
Het krijgen van kinderen heeft daar volgens mij heel veel, zo niet alles, mee te maken. Ineens ben je verantwoordelijk voor een ander levend wezen. En alleen al dat stukje zorgde bij mij voor een omslag. Het ultieme goede voorbeeld geven, vond ik ontzettend belangrijk – zeker op het gebied van zelfverzekerdheid. Omarmen wie je bent, laten zien dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet of hoeveel je verdient, maar dat vooral telt hoe je het leven (be)leeft.
Ik vond het daarom erg belangrijk altijd een stukje voor mezelf te houden. Op jongere leeftijd was dat het stappen met vriendinnen als zij in het weekend bij haar vader was, inmiddels zijn het de (weliswaar wat schaarse) momenten dat ik met Ro op pad ga, afspreek met jullie of andere vriendinnen. Even Merel zijn in plaats van mama. Dat levert zoveel energie op en des te leuker is het dan om weer thuis te komen bij de mensen van wie je het allermeeste houdt.
Toch merk ik de laatste jaren dat je gemakkelijk geleefd wordt als je niet uitkijkt. Vooral dat we twee kinderen binnen een jaar tijd kregen, was niet alleen feest, maar soms ook best heftig. Het vereenzaamt als bijna niemand écht begrijpt wat je doormaakt. Je wil anderen ook niet altijd tot last zijn. Bovendien begon ik als thuisblijfmoeder en werd later zzp’er, opnieuw vanuit huis. Het beperkt je leven toch een beetje.
Gelukkig trekt ook dat weer bij. De laatste tijd merk ik dat we gewoon veel meer lucht hebben, zeker omdat de kleintjes een stuk zelfstandiger zijn en ik zie dat June uit zichzelf de juiste beslissingen kan maken. En wanneer ik eens een ongestoord moment voor mezelf heb, zet ik tegenwoordig sneller Netflix aan dan dat ik me bezig hou met andere verplichtingen. Of ik ga lekker schrijven, als ik voel dat ik in de flow zit.
Maar de grootste oorzaak voor alles is denk ik toch dat ik egoïstischer durf te zijn. Door bewuster te kiezen waaraan ik mijn energie wil besteden, voel ik me dan ook een stuk beter. Dat is volgens mij echt de kracht van ouder worden: je kiest makkelijker voor jezelf en luistert beter naar je gevoel. En daar worden je kinderen uiteindelijk ook beter van.
Dus terugkomend op je vraag: ik geloof oprecht dat ik nooit zover was gekomen wanneer mijn leven anders was gelopen. Je hebt toch een aantal lessen te leren en volgens mij zou ik nu minder intens genieten als mijn leven een geëffend paadje was geweest.
Durf jij egoïstisch te zijn en voor jezelf te kiezen? En hoe ga je om met eventueel schuldgevoel?
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
In deze serie verschenen ook:
- Over Temptation Island
- Lente en opruimwoede
- #veertigmin en nooit meer sjans
- Durf jij egoïstisch te zijn?
- Waarom ik geen vrijgezellenfeest wil
- Waarom ik mijn comfortzone omarm
- Ik ben slecht in het combineren van werk en gezin
- Ik wil graag loslaten wie ik ben geworden
- Zwijgen is goud. Mij lukt het alleen niet echt…
- Over mijn ambitie met Bloggen Baart Kunst
- Hoe de puberteit echt is?
- Waarom ik een curlingouder ben?
- Hoe verschillend drie zusjes kunnen zijn
- Waarom ik May meteen op de overblijf deed
- Waarom de lijntjes van het CB me niks doen
- De kinderen zijn een confronterende spiegel
- Wat er gebeurt als Ro en ik niet samen zijn
- Wat voor mij de ideale Kerst is?
- Mijn goede voornemens voor 2020
- Het einde van een bijzonder project