Twee kinderen op één kamer, werkt dat in de praktijk?

Onze dochters liggen al zo’n zeven jaar samen op één kamer. In eerste instantie uit ruimtegebrek, inmiddels ook omdat ze het zelf willen. Meestal dan. Maar hoe is dat in de praktijk, met twee kinderen op dezelfde slaapkamer? Waar lopen we tegenaan en wanneer stoppen we met deze constructie? In dit artikel probeer ik antwoorden te geven op de meest gestelde vragen.

Waarom slapen onze dochters op één kamer?

Laten we starten bij het begin: waarom eigenlijk?

We zijn een gezin van zes en wonen in een gemiddelde eengezinswoning: op de eerste verdieping liggen drie slaapkamers, onze zolder is groot genoeg voor een tweepersoonsbed. Onze middelste dochters schelen slechts elf maanden; wij sliepen nog beneden toen de jongste van de twee geboren werd. Maar toen raakte ik in verwachting van onze vierde dochter, Nova, en besloten we de boel om te gooien. Zij kregen de grote (ouder)slaapkamer, wij verhuisden naar zolder. Inmiddels ligt ons zoontje in hun voormalige slaapkamer.

De voordelen van twee kinderen op één kamer?

In eerste instantie (met drie kinderen) waren de voordelen vooral praktisch. De zolder stond vol rommel en dus benutten we de drie slaapkamers op de eerste verdieping. Na het eten konden de dames tegelijkertijd naar bed. Ook hadden we onze slaapkamer voor onszelf, maar lagen we toch dichtbij de kinderen. Inmiddels liggen ze dus nog steeds samen. Soms omdat het moet, al merk je ook dat ze elkaar missen als de ander er niet is. Ze zijn gewend aan de geborgenheid die een zusje biedt en kunnen heerlijk samen spelen. Niet altijd hoor, voor ik een te rooskleurig beeld neerzet. Maar ze zijn wel erg gehecht aan elkaar.

Hoe pak je dit samen slapen aan?

Het juiste tijdstip om de zusjes bij elkaar te leggen was er niet echt. Onze jongste sliep destijds vrij lang bij ons op de kamer, omdat ze al eeuwen slecht sliep en geen volle nachten maakte. Op een gegeven moment was ik verkouden en ging tijdelijk ergens anders liggen. Verrassend genoeg sliep ze de hele nacht door. Om die reden besloten we eens te kijken wat er zou gebeuren als ze bij haar elf maanden oudere zusje zou liggen. Sindsdien heeft ze bijna geen nacht meer overgeslagen.

Om die reden zou ik andere ouders, die het samen slapen overwegen, willen adviseren voornamelijk te kijken naar de specifieke omstandigheden en je eigen gevoel. Verder zou je de volgende tips kunnen overwegen:

  • Bereid je andere kind erop voor dat ze binnenkort samen gaan slapen.
  • Stel enkele regels op over het opstaan en elkaar (al dan niet) wakker maken.
  • Hou de situatie eventueel in de gaten met een babyfoon met videocamera – puur voor de veiligheid van je jongste kindje.
  • Verander de situatie als je merkt dat het niet werkt.

Veelgestelde vragen over het samen slapen van onze peuters

Is het niet ontzettend onrustig?

Nee, dit valt eigenlijk enorm mee. Ze hebben allebei dezelfde bedtijd en we hanteren voor allebei hetzelfde slaapritueel. Daardoor gaat het naar bed brengen als een geoliede machine. Ze gaan om 19.00 uur ongeveer slapen en zijn de volgende ochtend tussen 06.00-07.00 uur wakker. Eigenlijk laten ze elkaar voor het slapen gaan redelijk met rust.

Gaan ze goed slapen?

Ja. Ik denk zelf dat het alles te maken heeft met hun vaste ritme voor bedtijd. Ze weten precies wat we van hen verwachten en daardoor maakt het volgens ons geen verschil of ze nu samen slapen of alleen. Wel merk je een verschil in de ochtend. May zou het liefst iets langer uitslapen, waar Rose om 06.30 uur uiterlijk (klaar)wakker is. Dat is weleens lastig, want daardoor moeten ze rekening met elkaar houden. Op jongere leeftijd ging dat iets minder goed dan nu ze ouder zijn.

Maken ze veel ruzie?

Het zijn zusjes. Dus ja, ze maken regelmatig ruzie. Maar ik denk dat het niet per se vaker of minder vaak is dan anders. Het enige is natuurlijk wel dat je elkaar expres kan irriteren, bijvoorbeeld door op het bed van de ander te gaan liggen.

Update 2023

Bij nader inzien beseften we pas hoe vaak onze dochters samen waren. Ze zaten thuis veel samen, gingen naar dezelfde peuterspeelzaal en ook bij opa en oma waren ze over het algemeen met zijn tweetjes. Dat samen slapen was misschien wat veel. Je ontkomt niet aan geruzie – even los van het feit dat dit ook bij de normale ontwikkeling hoort.

Inmiddels zijn hier wel wat veranderingen in doorgevoerd. Zo zitten ze allebei in een andere klas op school, waardoor ze onder schooltijd minder tijd met elkaar doorbrengen. Ze hebben hun eigen vriendjes en vriendinnetjes. Na school gaan ze regelmatig bij en met anderen spelen dan hun zus. Daarnaast logeren om en om bij hun opa en oma, waardoor ze daar echt een-op-een tijd hebben; de ander mag dan een nachtje met mij logeren. We kijken dan samen een film of serie met iets lekkers.

Kortom, we proberen buiten de slaaptijd te zorgen voor wat meer afwisseling en meer ruimte voor henzelf. Dat lijkt voor nu te werken.

Hoe vinden ze het zelf?

Soms vragen we ons weleens af, ook wanneer ze flink ruziën, of het geen tijd is om na te denken over alternatieven. Toch missen ze elkaar als de ander er niet is. Onze jongste dochter beweert niet in slaap te kunnen vallen zonder haar zus, en andersom vindt die het vaak wel een beetje saai zo zonder haar zusje.

Toen ik in verwachting was van hun zusje vroeg ik (voor de vorm, alternatieven hadden we niet) of ze opnieuw bij elkaar wilden slapen. Het antwoord was unaniem ja: ze moeten er niet aan denken om allebei op een andere kamer te liggen. Inmiddels zijn we drie jaar verder en merk ik dat ze soms iets meer behoefte krijgen aan plek voor zichzelf. Een uitdaging dus waar we op termijn iets mee zullen moeten doen.

Hoelang werkt het om beide kinderen op dezelfde kamer te hebben?

Hierop moet je denk ik antwoord geven per situatie. Sommige kinderen vinden het heerlijk om lekker samen te zijn, anderen hebben meer behoefte aan een eigen plek. Dat laatste zal hier op termijn ook gaan spelen. De enige manier om een goede vinger aan de pols te houden, is door regelmatig te vragen hoe ze er nu in staan.

Daarnaast denk ik dat het scheelt dat ze op dit moment allebei een eigen ruimte hebben binnen de slaapkamer. Na hun peuterbed sliepen ze in een stapelbed, inmiddels hebben we de kamer verdeeld met kasten van Ikea. Hierin zitten boeken en hun kleding. Verder mochten ze allebei een keus maken qua kleuren: de ene helft is zwart-wit met rood, de andere helft grijs met zachtroze en goudaccenten.

Denk je dat jij ooit zou kunnen kiezen voor deze oplossing – al dan niet doordat de omstandigheden erom vragen? Of lijkt het je niks om je kinderen op één kamer te laten slapen? We zijn benieuwd naar jullie mening en ervaringen.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

©fizkes – Shuterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven