Kimberly schrijven elkaar sinds kort om de week een brief. Hiermee willen we jullie een inkijkje geven in onze vriendschap. De brieven gaan over van alles: trash-tv, bitterballen of iets anders waar het leven leuker van wordt!
Lieve Merel, waarin lijken jouw kinderen op jou? En maakt dat het soms extra lastig?
Lieve Merel, Beebs and Moms
Lieve Kim,
Onze dochters zijn alle drie echt een mix van beide ouders. Ik vind het bijvoorbeeld prachtig als ik zie hoe secuur en opgeruimd May is: heeft ze duidelijk niet van mij. Tegelijkertijd zijn ze alle drie ontzettend eigenwijs en trekken graag hun eigen plan. Met de beste wil van de wereld kan ik dat helaas op niemand anders afschuiven dan mezelf 😉 In Rose zie ik de fantasie terug, June mijn creativiteit (hoewel ze daarin ook sterk op mijn zusje lijkt) en May in haar schuchterheid en introverte karakter.
Wat ik heb gemerkt de afgelopen jaren is dat je vaak het meest botst met kinderen die sterk op je lijken. Het is toch alsof je in de spiegel kijkt. En soms is dat pijnlijk, omdat het je herinnert aan momenten waarop bepaalde eigenschappen een valkuil voor je waren. Zo was ik vroeger te veel een pleaser, verlegen en op de achtergrond. Dat zie ik bij May en June terug en dan zou ik het liefst meteen willen meegeven dat ze zich anders moeten opstellen.
Maar ja, dat gaat natuurlijk niet. Ieder mens heeft zijn eigen lessen te leren. Daarbij zou het zomaar eens kunnen zijn dan waar die eigenschappen bij mij zorgden voor problemen, bij hen veel positiever kunnen uitpakken. Het is maar net welke kaarten je gedeeld krijgt in het leven. En hoe je daarmee omgaat. Dat ze op me lijken, betekent uiteraard niet dat ze een letterlijke kopie zijn van mij. Soms vind ik dat dus weleens lastig met opvoeden. Je moet jezelf en je eigen levensloop als het ware loslaten om een betere ouder te kunnen zijn – eigenlijk wat jij ook zei in je blog.
Wat hier helpt, is dat Ro niet schuwt om me een spiegel voor te houden. Als hij van mening is dat ik er te veel bovenop zit, dan zegt hij me dat. En ondanks dat ik dat echt niet altijd leuk vind, waardeer ik het wel. Uiteindelijk maakt de ander je toch een betere ouder en je moet het samen doen.
Dat is ook wel de reden waarom ik het erg belangrijk vind om tijd voor elkaar te maken. Ons streven is maandelijks minimaal één keer uit eten te gaan. Of, als dat niet lukt, in elk geval iedere week een keer met zijn tweetjes te eten. Dan doen we lekker waar we zelf zin in hebben: bestellen pizza, we eten biefstuk met patat of iets waarvan we weten dat de kinderen erover zouden zeuren. Heerlijk vind ik dat. Ook noodzaak denk ik: even geen papa en mama, maar ook Ro en Merel.
Hoe zorg je dat Pat en jij voldoende tijd voor elkaar vrij maken?
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
In deze serie verschenen ook:
- Over Temptation Island
- Lente en opruimwoede
- #veertigmin en nooit meer sjans
- Durf jij egoïstisch te zijn?
- Waarom ik geen vrijgezellenfeest wil
- Waarom ik mijn comfortzone omarm
- Ik ben slecht in het combineren van werk en gezin
- Ik wil graag loslaten wie ik ben geworden
- Zwijgen is goud. Mij lukt het alleen niet echt…
- Over mijn ambitie met Bloggen Baart Kunst
- Hoe de puberteit echt is?
- Waarom ik een curlingouder ben?
- Hoe verschillend drie zusjes kunnen zijn
- Waarom ik May meteen op de overblijf deed
- Waarom de lijntjes van het CB me niks doen
- De kinderen zijn een confronterende spiegel
- Wat er gebeurt als Ro en ik niet samen zijn
- Wat voor mij de ideale Kerst is?
- Mijn goede voornemens voor 2020
- Het einde van een bijzonder project
