Fictie | Karma is a bitch. Always.

Het hoogpolige tapijt dempte hun voetstappen. Charmaines pumps wiebelden een beetje terwijl ze zo zelfverzekerd mogelijk doorliep en met haar slanke hand langs zijn gespierde onderarm streek. Licht beneveld door de wijntjes bij het avondeten en overmoedig, omdat ze voor vanavond eindelijk een keer door het leven konden gaan als meneer en mevrouw Van der Veen, fluisterde ze zwoel wat ze straks met hem wilde doen.

Peter voelde de spanning langs zijn ruggengraat lopen. Hij wist dat maandag het echte leven weer begon, maar wilde dat hij voor altijd kon vasthouden aan deze illusie. De adembenemende Charmaine, met haar prachtige krullen, sproetjes en huid alsof ze was gemaakt van de zoetste karamel, leek in de verste verte niet op zijn eigen vrouw. Zij was niet continu vermoeid, maar charmant, grappig, levendig en een tikje mysterieus. Peter had vanaf het eerste moment dat hij haar zag, geweten dat het een kwestie van tijd was voor zijn zelfbeheersing zou breken.

Hij stak het kaartje in de houder naast de deur en ze stapten de hotelkamer binnen. Op het bed lagen handdoeken, gefabriceerd in de vorm van twee kussende zwanen, omringd door talloze rode rozenblaadjes. Zonder er echter acht op te slaan, duwde Charmaine de deur sierlijk achter zich dicht met haar rechtervoet en greep met haar handen in zijn haar. Ze kuste hem zoals ze hem nooit eerder gekust had. Er was geen weg meer terug. Zijn handen gleden langs haar rug omhoog tot ze de sluiting van de zwarte cocktailjurk vonden en trokken de rits ruw omlaag. Hij tilde haar op en nam haar mee naar de inloopdouche.

Drie kwartier later stonden ze dicht tegen elkaar aan terwijl de warme druppels over hun lijf rolden. Haar krullen kriebelden een beetje in zijn gezicht, maar hij genoot intens van elke seconde. Hierop had hij zolang gewacht. Hun continue dans der verleiding, aantrekken en afstoten, tot ze niet meer konden, had de spanning enorm opgebouwd. Hij voelde hoe haar warme lijf precies gemaakt leek voor dat van hem. En voor het eerst sinds tijden dacht hij even niet aan thuis.

Saskia zat op de bedrand. Peter had geen slechter weekend kunnen uitkiezen om op werkweekend te gaan. Haar benen voelden als lood. De rolstoel stond nog geen halve meter verderop, maar ze voelde aan alles dat ze de kracht niet meer had om er naartoe te lopen. Hoe moest ze dit nu aanpakken? Waarom had ze de thuishulp uitgerekend gisteravond gezegd dat het allemaal wel prima ging en dat ze zichzelf wel zou redden? En, het stomste van alles, waarom had ze dat glas water nog gedronken om 22.00 uur?

Met haar laatste kracht probeerde ze op te staan en richting de stoel te lopen, maar al bij de tweede stap zakte ze door haar benen en viel op de keiharde grond. Een snijdende pijn trok door haar linkerpols die vrijwel meteen begon te branden. Alsof ze er niet beroerd aan toe was, voelde ze ook dat ze het niet meer hield. Haar broek werd nat en warm. Hulpeloos tastte ze met haar rechterarm naar haar broekzak, waarin ze haar telefoon altijd meedroeg. Ze verbeet de pijn en het gevoel dat haar broze arm minstens tachtig kilo woog en bedacht met enige ironie dat het maar goed was dat die schermpjes tegenwoordig waterdicht zijn. Met een zucht van opluchting vonden haar vingers het koude glas en ze trok hem er voorzichtig uit.

Bevend tikte ze de nummers in en vertelde de thuishulp enkele seconden later wat er was gebeurd, hoe haar arm eraan toe was en hoelang ze daar nu al lag. Al was tijd maar subjectief, vond ze. Het waren per slot van rekening maar tien minuten, maar ze voelden als uren.

Na afloop stuurde ze Peter een berichtje, in de hoop hem niet wakker te maken.

Klein ongelukje! Arm gebroken en luier nodig, maar leef nog!
Niet te druk maken, zie je morgenmiddag weer. X Sas

Ze wilde niet dat hij zich schuldig zou voelen. Arme Peter. Hij was altijd zo betrokken geweest, vanaf het moment dat ze trouwden tot de MS haar in zijn grip had gekregen. Ze wist dat ze een geluksvogel was met zo’n lieve en zorgzame man. Hij had er ook niks aan kunnen veranderen dat ze zo ziek werd. Niemand, ze had genetisch gezien gewoon pech.

Volg je Lotus Writings al op Pinterest?

Lees hier deel 2 van Karma is a bitch. Always.

Afbeelding, Roman Samborskyi – Shutterstock

Ook leuk om te lezen

Een goedmakertje

Lars’ overwerk begint de zwangere Lotte een beetje op te breken. Ze hebben een fikse ruzie gehad gisteravond. Wanneer ze tijdens een wandeling Sven tegenkomt, beseft ze wat er eigenlijk mis is.

Lees hier deel 1 van Een goedmakertje

Een dubbele kater

Jamie opent kreunend haar ogen. Haar hoofd bonkt. Al snel ontdekt ze dat ze niet thuis is en weet weer wat er gisteren is gebeurd. Hoewel het heerlijk was, had dit zó niet mogen gebeuren. Wat nu?

Lees hier deel 1 van Een dubbele kater