In navolging op A new beginning heb ik besloten vaker korte verhalen te publiceren. Vandaag een kort verhaal in twee delen: in de ban van de toekomst. Eva vertrekt voor een paar weken naar Alicante, waar haar beste vriendin in een bar werkt. De ochtend loopt echter iets anders dan gepland…
In de ban van de toekomst
Eva
lichtroze trolley
Het was stil op straat. In de verte kleurde de ochtend al lichtroze door de opkomende zon en dauwdruppeltjes begonnen voorzichtig te glinsteren. Eva hijgde. De ijskoude lucht deed haar huiveren terwijl ze, zo goed en kwaad als het ging, over de klinkers rende. Haar lichtroze trolley voelde aan of ze veertig kilo lood had ingepakt in plaats van luchtige tops, shorts en vijf paar slippers. Als een mantra bleef ze in zichzelf herhalen: laat die bus een minuut te laat zijn, laat die bus een …
Ze holde de flauwe bocht door. Wat een geluk, hij stond er nog! Wild zwaaiend trok ze een sprintje en hoopte maar dat de buschauffeur niet gek zou opkijken als hij in zijn spiegel een wat mollige blondine met spriethaar zou zien rennen, de zuurstokroze koffer gevaarlijk slingerend achter zich aan. Sterker nog, ze hoopte vooral dat als hij haar zou zien, hij nog even op haar zou wachten. Maar net op het moment dat ze er bijna was, wees de chauffeur pesterig op zijn horloge. De deuren zoefden dicht, hij grijnsde in zichzelf en dat was dat. Uit frustratie trapte Eva tegen de haltepaal. Au! Direct trok een gemene pijnscheut door haar voet. Verdomme, waarom kon die vent nou niet even wachten? Normaal was ze altijd op tijd, maar net vandaag had ze zich verslapen.
jennifer
Een beetje jaloers dacht ze ook aan haar vriendin Jennifer. Ze wist zeker dat die chauffeur voor haar de rode loper nog had uitgelegd. Niet overdreven; hij zou haar nog naar Schiphol brengen. Want zo deden mannen nu eenmaal als ze haar vriendin zagen. Ze raakten gehypnotiseerd door haar exotische uiterlijk. Jennifers huid had namelijk de kleur van karamel, haar ogen waren amandelvormig en omrand met de langste wimpers die je ooit had gezien. Als ze lachte, verscheen in haar linkerwang een kuiltje. En haar lange, donkere krullen vielen speels tot op haar ronde billen. Echt, de wereld was niet eerlijk verdeeld!
Doelloos wiebelde Eva met haar voet, hopend dat die domme actie van daarnet geen kneuzing had veroorzaakt. Intussen keek ze op de vertrektijden. 6.54 zou de volgende bus komen, nog twintig minuten wachten dus. Ze wist dat ze nog altijd op tijd zou komen, mits er onderweg weinig file stond. Op zich prima, maar eigenlijk had ze het toch prettiger gevonden als ze op de vluchthaven nog even rustig op verkenning had kunnen uitgaan. Zien waar de incheckbalies en leukste winkels zaten en waar ze iets lekkers te eten kon kopen. Zuchtend ging ze op het ijskoude ijzeren bankje zitten wachten, de trolley voor zich als een soort voetenbankje. Haar vakanties waren weleens beter begonnen, bedacht ze mopperend in zichzelf.
op de luchthaven
Anderhalf uur later zoog de overweldigende drukte op de luchthaven Eva mee in haar stroom, wiens voet gelukkig inmiddels weer normaal voelde. In tegengestelde richting liepen een paar groepen Japanners, als wandelende clichés met de fotocamera’s op hun borst. Ze zag zongebruinde stelletjes slenteren, wanhopige ouders die hun opgewonden kroost bij elkaar probeerden te krijgen en grote families die zich, met ballonnen en spandoeken, voorbereidden op de langverwachte terugkeer van hun nichtje, zoon of grootouders.
In haar buik voelde ze een opgewonden kriebel. Vandaag vertrok ze in haar eentje naar Zuid-Spanje, waar Jennifer nu al een paar weken werkte in een lokale pub. De Engelse eigenaar had toestemming gegeven voor een logée, mits die vijf dagen per week zou meedraaien. Jennifer had zich geen moment bedacht en meteen haar allerbeste vriendin gebeld. En Eva leek het ook wel wat. Twee weken naar Spanje, inclusief onderdak en feesten. Ze er niets aan verdienen, omdat de eigenaar in ruil voor de werkzaamheden haar ticket betaalde, maar dat maakte niet uit. Dit aanbod was simpelweg te mooi om te laten liggen, ze had het geld niet nodig en bovendien kon ze best een reisje gebruiken.
de drukte ontvluchten
Even dacht ze terug aan afgelopen jaar, dat vooral had bestaan uit werken. Het bedrijf, gespecialiseerd in het wegwerken van administratieve achterstanden bij grote bedrijven, kreeg tijdens de economische crisis de ene na de andere opdracht. Om de grote hoeveelheid werk te kunnen bijbenen, namen ze geregeld tijdelijk studenten in dienst. Eva, die net begonnen was met afstuderen, kreeg een brief thuis waarin stond dat haar studiebeurs zou stoppen. Ze solliciteerde en kon meteen aan de slag. Dat betekende wel dubbele dagen: 8 uur per dag administratieve bezigheden en daarna vaak nog een uur of zes achter elkaar studeren. Uiteindelijk haalde ze het én kreeg een vaste aanstelling, maar zwaar was het wel. De uitnodiging voor een tripje Zuid-Spanje kwam als geroepen. En het werken in de pub was van een heel andere orde. Lekker bezig zijn en feesten, in plaats van tot je oren in de stoffige dossiers.
klaar voor het avontuur
Dus nu stond ze hier, op Schiphol, met een goedgevulde bankrekening en klaar voor haar avontuur. Ze bracht haar trolley naar de incheckbalie, waar ze gelukkig direct geholpen werd en liep door. Niet veel later stond ze in een taxfree shop te ruiken aan de nieuwste parfums en spoot weldadig in de lucht. Ze nam zich voor het er eens lekker van te gaan nemen. Zeker na de slechte start vanmorgen, de dag kon wel een opkikker gebruiken! Eva snoof eens aan het kleine strookje papier in haar hand, waar ze zojuist een dikke lading Jill Sander Sun overheen had gespoten.
kan ik u ergens mee helpen?
Haar gelukzalige gesnuffel werd onderbroken door geroezemoes. ‘Ik weet zeker dat ik hem hier ergens heb gelaten,’ klonk een gedempte jongensstem. ‘Echt, hoe kon ik anders langs de douane zijn gekomen?’ De vrouw achter de kassa klonk geïrriteerd. ‘Ik heb hem toch nodig, meneer. Anders kunt u deze fles niet kopen.’ Vanachter de gondolastelling waar Eva stond, kon ze net meekijken. Nieuwsgierig leunde ze iets opzij voor beter zicht. Knappe jongen, stelde ze vast. Zijn haar zat in een half staartje op zijn hoofd gebonden, de rest van zijn hoofd was kaal. Om zijn pols droeg hij een paar leren armbanden en een polsbandje van Lowlands.
‘Mevrouw, kan ik u ergens mee helpen?’ Van schrik liet Eva het flesje Jill Sander bijna uit haar handen vallen.
Lees hier deel 2 van In de ban van de toekomst
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
De foto bij dit blog is afkomstig van Shutterstock
Je schrijft heel prettig. Leuk verhaal en wel even schrikken inderdaad, ik zou dat flesje ook laten vallen.
Leuke stijl, leest lekker weg en maakt me nieuwsgierig!
Thnx!
Heel erg leuk geschreven!
Dank je wel 🙂
leuke blog!! Xx
Dit leest heel prettig weg, fijne schrijftstijl. Ik wil ook wel lekker feesten en bardienstjes draaien haha! Ben erg benieuwd naar deel 2!
Dank je wel 🙂
Haha nou he? Misschien over veertien jaar weer haha, dan kunnen de peuters van nu mee…
Benieuwd naar deel 2!
Je hebt een toffe, relaxte schrijfstijl trouwens! 🙂 Leest vlotjes 🙂
Dank je wel 🙂 Lief compliment!
Deel 2 staat er trouwens net op
Wat een leuk artikel
Haha! Heb je het gelezen?
Ga er vanmiddag zeker even voor zitten 🙂
🙂
Ik kijk al uit naar vanmiddag!
Leuk! 🙂