Dit waargebeurde verhaal is geschreven door Jezebelle (alias) en is een vervolg op haar eerdere verhaal uit 2016, waarin ze vertelt hoe ze haar jeugdliefde naar zeven jaar terugvond. In dit artikel vertelt ze hoe het nu met hen gaat.
Jesiah draagt de achternaam van een ex-man van zijn moeder. Voor hij uit huis geplaatst werd naar een kindertehuis, is ze namelijk drie maanden met hem getrouwd geweest. Tijdens dat kortstondige huwelijk erkende hij Jesiah als zijn zoon. Hij zou dus de rest van zijn leven naar een man heten die op geen enkele manier iets voor hem betekent. Bovendien heeft hij nauwelijks herinneringen aan deze man of die periode: destijds was hij nog maar drie jaar.
De kinderen kregen na hun geboorte dan ook mijn naam, daar was hij meteen heel stellig in. Zijn grote wens was bovendien om één gezin te zijn en allemaal dezelfde achternaam te voeren – mijn achternaam. Toen de kinderen groter werden, vroegen ze regelmatig waarom papa niet dezelfde naam als ons had. Ze vonden het erg jammer.
Als ik heel eerlijk ben, had ik nooit zoveel met het huwelijk. Ik vond het een cliché en zonde van het geld: daar kan je zoveel leukere dingen mee doen. Dus de wens om te trouwen, zoals je bij veel meisjes ziet? Nee, die had ik niet. Maar toen waren we in Brussel, in het Atomium. In de hoogste bol vroeg Jesiah mij ten huwelijk: ‘Ook al weet ik dat je niet wil trouwen, ik wil wel dat je weet dat jij voor mij de enige bent met wie ik dat zou willen!’ Het idee was eigenlijk om voor eeuwig verloofd te zijn.
Afgelopen winter zat ik aan een Pickwick theetje. De vraag was: ‘waar heb je spijt van?’ En in eerste instantie dacht ik nergens van: ik volg altijd mijn hart, dus daar is weinig mis mee toch? Maar toen schoot er toch iets in mijn gedachten. Alles rondom de kinderen (denk aan het regelen van wat er met hen gebeurt wanneer ons iets overkomt en andere belangrijke zaken) hadden we steeds voor uitgeschoven naar de toekomst. Maar inmiddels wordt de oudste alweer negen jaar deze zomer. Er staat niks op papier en Jesiah heeft, naast zijn erkenning, juridisch gezien helemaal geen rechten.
Dus spijt? Ja, ik had spijt dat we dat nog steeds allemaal niet geregeld hadden. En nog steeds schrokken de geldbedragen voor de officiële instanties me wel af, maar ik wilde geen excuses meer bedenken om het voor ons uit te schuiven. En zo kwam het dat we op een zondagochtend besloten toch echt te gaan trouwen – dan is alles meteen geregeld.
De kinderen waren dolenthousiast, Jesiah was blij dat hij mijn naam kon aannemen. En daarbij waren we afgelopen 14 mei ‘officieel’ weer tien jaar samen. Hoe kan je dat nu beter vieren dan door te trouwen? Het leek me fijn om het met zijn viertjes te vieren, gewoon in leuke kleren. Maar toen kwam Jesiah ineens met een vijfdelig pak. Tja, dan kan je ook niet meer aankomen in je leuke Zarajurkje.
Voor we het wisten werd de dag steeds groter, met fotograaf, eten, taart en een feestje. Maar het was het allemaal waard! We hielden het heel intiem en hebben echt de hele dag genoten! ❤️
Ik kan oprecht zeggen dat we na al die jaren nog steeds razend verliefd zijn. We hebben het zo fijn met elkaar. Die liefde voor elkaar willen we heel graag delen met een derde kindje. Niet van onszelf, maar in de vorm van weekendopvang voor een kindje uit een gezinsvervangend tehuis – zoals waar Jesiah vroeger zat. Mocht de klik er zijn, kan het uitgroeien tot meer.
De afgelopen anderhalf jaar ben ik daarom terug naar school gegaan om me verder te specialiseren als pedagoog voor kinderen in de leeftijd van 0-12 jaar. Het traject als opvanggezin zal waarschijnlijk eind deze zomer van start gaan.
Ik zie de toekomst heel positief! Iedere dag ben ik weer een stukje gelukkiger met hem en onze kinderen! Ik ben zo trots op ons en wat wij hebben! Ik hoop oprecht dat dit voor eeuwig mag duren en dat we altijd moeite voor elkaar zullen doen om dit te laten groeien en bloeien!
