Eind 2023 besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en weer te gaan studeren. Kort voor de scheiding, bij nader inzien, maar met het idee om een echt vak te gaan leren. Ik koos voor HBO Pedagogiek bij NTI, omdat het me goed leek aansluiten bij mijn ervaring (als moeder en mamablogger), maar ook omdat mijn interesse er ligt. Vanuit huis studeren zou ideaal zijn met een gezin. Het leek me mooi om in de toekomst andere moeders te gaan helpen om steviger in hun ouderschap te leren staan. Het liep echter anders dan de bedoeling was: ik ben inmiddels officieel gestopt. Waarom? Ik vertel je er alles over in dit persoonlijke artikel.
“Zo knap hoe je dat doet! Vier kinderen opvoeden, een eigen bedrijf én een studie? Ik geloof dat ik het allemaal niet zou kunnen.” Vanaf het moment dat ik startte met de opleiding kreeg ik regelmatig een complimentendouche. Mijn reactie was vaak lachend: “Ik had het nog niet druk genoeg, dus ik dacht laat me dit ook maar doen.” Of ik bedankte. Ik had daadwerkelijk het gevoel dat het me allemaal wel zou lukken, ik had immers voor hetere vuren gestaan en jaren geleden een universitaire studie afgerond toen ik al moeder was.
Toch bleek de praktijk iets lastiger. Een groot onderdeel van zelfstudie is natuurlijk discipline. Je moet het allemaal zelfstandig kunnen organiseren. In eerste instantie lukte dat prima. Ik werkte vooruit, deed alle opdrachten braaf en vatte mijn boek samen. Ik deed een praktijkdag, halverwege mei vorig jaar, en kreeg een nieuwe boost door het contact met de andere studenten. Dat werkte echt. Maar vervolgens moest ik een paper schrijven en dat liep behoorlijk wat vertraging op.
Zo ging het eigenlijk de hele tijd. Ik wilde wel, maar mijn leven liet het niet toe. Of anders gezegd: ik maakte het geen prioriteit. Die lag immers bij het verdienen van geld om het gezin te kunnen onderhouden en, ironisch genoeg, mijn studie te kunnen afbetalen. Daarnaast merkte ik dat de afgelopen jaren veel van me hebben gevergd op emotioneel vlak. Het voelde of ik moest bijkomen van een marathon. Dat bovendien mijn leven de komende jaren ook weinig ruimte biedt om te kunnen studeren, werd steeds meer een last. Dat ik het studiemateriaal eigenlijk een beetje vond tegenvallen en niet vond aansluiten over mijn eigen ideeën rondom opvoeden, hielp niet mee.
Toch stond opgeven lange tijd niet in mijn woordenboek. Misschien lijd ik aan zelfoverschatting, maar ik dacht nog steeds dat ik het wel zou kunnen – als ik maar weer wat meer energie zou hebben of meer tijd. Meer verdiensten zou ook handig zijn, wie weet won ik wel met de Postcodeloterij? Nou ja, dat laatste is nog steeds niet gebeurd, en het gewicht van ‘wel willen, maar niet kunnen’ begon steeds zwaarder op me te drukken. Als een item op mijn toch al overvolle to do list.
Anderhalve maand geleden kwam voor het eerst de gedachte op om ermee te stoppen. Vrij laat eigenlijk, maar voor het eerst sinds ik de studie begon, voelde het verfrissend. Alsof er weer ruimte ontstond. Waar ik het eerder, onbewust, ervoer als falen en een slecht voorbeeld voor de kinderen, bedacht ik nu dat het juist belangrijk was om knopen door te hakken. Jaren aanmodderen en aan alle kanten voelen dat je niet kunt voldoen aan je eigen ideaalbeeld is namelijk ook geen pretje.
Het duurde wel even voor ik echt zover was. Ik twijfelde regelmatig of ik écht moest doorzetten en voelde onzekerheid over ‘wat nu dan?’ Maar tegelijkertijd besef ik ook dat het oké is om het niet te weten. Ik laat de toekomst voorlopig even open en focus me op wat er op dit moment gebeurt. Mijn kinderen hebben me nu nodig, mijn financiën op orde krijgen is nu belangrijker en ik wil graag werk doen waar ik plezier uit haal. Dat zou uiteindelijk wellicht ook het geval zijn met pedagogiek, maar het kostte best wat energie om iets te leren waar je niet helemaal achter staat.
De laatste betaling deed een beetje pijn. Niet om financiële redenen trouwens, het was vooral het definitieve (voor nu) wat ik voelde. Daadwerkelijk stoppen terwijl ik eigenlijk graag doorzet waar ik aan begin. En tegelijkertijd gaf het lucht. Ik voel meer energie dan in lange tijd, omdat ik de zwaarte van iets dat ‘ook nog’ moet, kon loslaten. Er is meer helderheid, omdat het aantal taken dat ik moet uitvoeren overzichtelijker is. Dus het was de juiste beslissing op dit punt in mijn leven, hoe gek en onwennig het ook voelde om de keus te maken.
Ben jij weleens ergens aan begonnen waar je later je vraagtekens bij zette (en waarmee je uiteindelijk bent gestopt? Ik lees jullie verhalen graag in de comments.
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
Uitgelichte afbeelding ©Savanevich Viktar – Shutterstock
