De grootste frustraties van betrokken vaders

Hoewel betrokken vaders steeds meer mainstream zijn, is het soms toch lastig om daarin de juiste weg te vinden. Bovendien loop je nog weleens tegen de buitenwereld op, tegen vooroordelen en/of scheve verhoudingen. In dit artikel vertelt Ro hoe hij dit ervaart als vader van vier kinderen (waarvan drie dochters).

Betrokken ouderschap

Vanaf het moment dat ik een relatie kreeg met Merel wist ik dat hier ook een ouderschapsrol bij kwam kijken. Ze had al een dochter uit een eerdere relatie die op dat moment 7 jaar was. Dat is, zeker op die leeftijd, soms passen en meten, maar we vormden een gezin. Gaandeweg kwamen daar nog twee dochters bij met slechts elf maanden leeftijdsverschil en jaren later een zoontje.

Ik wist van meet af aan dat ik een betrokken vader wilde zijn. Eentje die luiers verschoont, tranen droogt, aanwezig is bij afspraken op het consultatiebureau en de tienminutengesprekken op school. Toch is dat niet altijd even makkelijk, zeker omdat de buitenwereld op bepaalde vlakken minder progressief is dan wenselijk.

De 7 grootste frustraties van betrokken vaders

Geen verschoningsmogelijkheden

Lange tijd had ik ouderschapsverlof op vrijdagen. Dan ging ik iets leuks doen met de kinderen: een dagje naar de dierentuin, indoor speeltuin of naar het theater. Bijna altijd liep ik tegen hetzelfde probleem aan: er zijn geen verschoningsmogelijkheden bij de mannen-wc. Vaak ook niet bij het invalidentoilet. Dat vond ik best lastig: moet je dan als man bij de dames naar binnen? Je kind verschonen op een smal en ongemakkelijk bankje? Op de grond?

Uiteindelijk leerde ik me over mijn ongemak heen zetten en liep bij de vrouwen naar binnen, maar dat was niet altijd prettig – voor alle partijen. Tegenwoordig zie je gelukkig vaker dat er meer mogelijkheden zijn, zoals een genderneutraal toilet waar iedereen naar binnen kan. Al zou een aparte verschoningsruimte op andere plekken natuurlijk helemaal ideaal zijn.

Alle communicatie verloopt via moeders

Merel klaagt daar weleens over. Ze verzet soms bergen achter de schermen en vindt dat op bepaalde momenten best zwaar. Bijna automatisch zit zij in allerlei app-groepjes van school, sporten en clubjes, aan de schoolpoort neemt zij de communicatie namens het gezin op zich en moet er iets geregeld worden, dan komt dat vaak ook voor haar rekening. Als man wil je wel bijspringen, maar de maatschappij maakt het je soms simpelweg onmogelijk.

Eigenlijk begint dat al wanneer je samen binnenloopt bij de verloskundige. Natuurlijk droeg Merel onze kinderen, maar alle communicatie liep ook automatisch via haar. Je voelt je er een beetje bij zitten voor spek en bonen. Pas toen ik liet weten dat ik kennis van zaken had en begreep waarover ze het hadden, vragen stelde en meedacht, werd mijn positie als gelijkwaardig gezien. Bij het consultatiebureau begon dit weer opnieuw. En zo gaat het bijna overal. Soms behoorlijk frustrerend!

‘Ze’ (lees: de vrouwen van deze wereld) nemen je niet serieus

Dit is eigenlijk een afgeleide van voorgaande. Heel vaak zit ik niet in een gesprek met alleen maar vrouwen, maar gebeurt het wel dan komen er soms tenenkrommende verhalen voorbij. Over een vader die zich nauwelijks bemoeit met de opvoeding en ongeveer een halfuur op de wc blijft zitten na thuiskomst. Mannen die geen idee hebben hoe de wasmachine werkt en achter hun rug om belachelijk worden gemaakt.

Tegelijkertijd ken ik ook de verhalen van mannen die zich thuis niet serieus genomen voelen. Dan neemt hun schoonmoeder of vrouw ze alles uit handen. Tja… Persoonlijk vind ik dan ook dat je eigenlijk niet meer moet klagen. Als je hem niet voor vol aan ziet en hem zo behandelt, is het misschien niet gek dat iemand steeds meer aan jou overlaat. Toch? Volgens mij zou het beter zijn wanneer vrouwen iets vaker de ruimte bieden aan een man om het te leren – zonder zijn bijdrage meteen te verbeteren.

De lat ligt voor mannen soms wel heel laag

Kijk, soms heeft het voordelen: als je kinderen zich misdragen in de supermarkt of hun haar zit slordig, dan knikken vrouwen vaak begripvol. Ze lijken het vaak al noemenswaardig te vinden dat je überhaupt zo’n uitje onderneemt. Maar de lat ligt daardoor wel heel laag. Vaak zijn de dingen waarvoor ik bijna applaus krijg voor mij een vanzelfsprekendheid. Het voelt een beetje frustrerend dat het voor veel moeders dus kennelijk niet zo is; die lat mag hoger. Zeker omdat ik hoop dat mijn dochters in de toekomst toch echt wat hogere eisen stellen aan hun partners.

Vaders met andere opvattingen

Je ziet dat vooral terug in de generaties voor ons (Gen X en de Boomers), op de werkvloer. Deze mannen vulden hun ouderschap vaak anders in. Ze pochen dat ‘het vrouwtje’ vroeger alles voor ze deed, thuis. Zij werkten immers, dus wat had ze te klagen? Over mijn betrokkenheid maken ze weleens lullige grapjes, alsof ik minder man zou zijn – “want daar heb je toch een vrouw voor?”

Kijk, ik laat het gemakkelijk van me afglijden en het doet me niks. Maar ik erger me wel aan zulke kortzichtigheid. “Het echte werk vindt thuis plaats,” zeg ik vaak. Gelukkig zie je hierin wel steeds meer verandering komen en merk ik om me heen dat veel mannen hun vaderrol wél serieus nemen. Al komt het zo nu en dan nog voor: zo’n vrouw die dan voor dag en dauw opstaat om zijn brood te smeren en die hem werkelijk alles uit handen neemt. En dan vinden die mannen het gek dat zij op een gegeven moment schoon genoeg van hem heeft… Tja.

Ouderschapsverlof

Hoewel veel mannen best ouderschapsverlof zouden willen opnemen, maakt de maatschappij het ze soms enigszins onmogelijk. Van vrouwen wordt verwacht dat ze zorgen, parttime gaan werken en thuisblijven bij ziekte van de kinderen of studiedagen. Als man is dat toch minder geaccepteerd. Ik werk bijvoorbeeld in een mannenwereld, waar het opnemen van verlof lange tijd zelfs een beetje taboe was. Toch deed ik het, want ik wilde betrokken zijn in het leven van de kinderen. Maar ik snap dat niet iedereen dat wil of durft: je moet sterk in je schoenen staan, met alle quasi-lollige opmerkingen die je krijgt.

(Schoon)moeders die hun eigen plan trekken

Ik heb geluk, maar hoor regelmatig van anderen dat niks zo vervelend is als dat je je kind bij je (schoon)moeder brengt met de mededeling dat je niet wil dat de kinderen snoep of vlees krijgen. En dan kom je ze weer ophalen en dan blijken ze een complete zak spekkies te hebben weggewerkt. Ik heb het idee dat dit bij mannen toch iets vaker voorkomt, omdat ze je niet serieus nemen. “Wat weet hij er nu van?”

Herkenbaar? En voor de vrouwen: is jouw man betrokken bij de opvoeding en wat vindt hij frustrerend?

Volg je Lotus Writings al op Pinterest?

Uitgelichte afbeelding ©paulaphoto – Shutterstock