De 9 grootste frustraties van betrokken vaders

Als betrokken vader loop je nog weleens tegen weerstand op. Ro vertelt in dit artikel wat zijn 9 grootste frustraties als het gaat om hoe de buitenwereld soms reageert als je wél aanwezig bent in de opvoeding.

Ik ben een betrokken vader

Vanaf het moment dat ik een relatie kreeg met Merel wist ik waar ik aan begon: ze had al een dochter van 7 op dat moment. We vormden een gezin. En daar voegden zich gaandeweg nog twee dochters bij. Ik wist zeker dat ik een heel betrokken vader wilde worden: eentje die luiers verschoont, tranen droogt en overal bij wil zijn.

Maar dat laatste bleek niet altijd even soepel te lopen. Je hebt als betrokken vader namelijk nog weleens te maken met de buitenwereld die iets minder progressief denkt…

De 9 grootste frustraties van betrokken vaders

Geen verschoningsmogelijkheden

Op vrijdag ga ik het liefst iets leuks doen met de kinderen. Soms naar de dierentuin, een andere keer bezoeken we de indoor speeltuin of het theater. Maar vrijwel altijd loop ik tegen hetzelfde probleem aan: op de mannentoiletten is geen verschoningsmogelijkheid en vaak ook niet op het invalidentoilet. Moet ik dan als man de vrouwen-wc inlopen?

Tegenwoordig doe ik dat: nood breekt wet. Maar prettig is het niet (voor alle partijen). Waarom kunnen ze niet gewoon een aparte verschoningsruimte maken waar zowel mannen als vrouwen in kunnen?

Alle communicatie verloopt via mama

Het begint eigenlijk al op het moment dat je binnenloopt bij de verloskundige. Alle communicatie verloopt via je vrouw zolang je niet ingrijpt en laat zien dat jij de zwangerschapsboeken ook hebt gelezen. Voor je het weet ben je slechts opvulling van de ruimte in plaats van de betrokken (aanstaande) vader die je voor ogen had. En heb je daar net je gelijkwaardige plek verworven, dan beland je op het consultatiebureau waar alles van voor af aan begint. Ze nemen je vaak pas serieus wanneer je die plek opeist.

Papa is van staal

Als je de kinderen mag geloven. Zodra ik de kamer binnen stap, draait drie paar ogen mijn kant op. Je ziet ze denken, opspringen en op je af stormen. Vluchten heeft geen zin meer. Voor je het weet zit een dochter in je nek, hangt de ander ondersteboven aan je rug en een derde trekt aan je arm, omdat ze je ‘echt even iets wil laten zien’. Ziek, zwak of misselijk zijn telt niet meer! Want voor hen is papa van staal. Altijd. Trouwens best vleiend, alleen niet altijd handig.

Thuiskomen in stilte?

Als enige man in een huis vol vrouwen? Alleen als ze afwezig zijn.

‘Ze’ (lees: de vrouwen van deze wereld) nemen je niet serieus

En dat heeft heus weleens zijn voordeel: wanneer je als man door een drukke supermarkt wandelt en je kinderen misdragen zich (rennen met karretjes, gillen, ruziën), kijken de aanwezige vrouwen je vaak meewarig aan. Je ziet ze denken: ‘Ach, die vader doet in elk geval zijn best!’ Maar laat je vrouw met diezelfde kinderen door de supermarkt lopen, dan wordt ze veroordeeld alsof ze zojuist twee bloeddorstige leeuwen heeft losgelaten. Ik vind dat raar.

Soms zie je soortgelijk gedrag trouwens ook voorkomen in relaties en dan heeft het verder strekkende gevolgen. De man zou wel willen helpen, maar alles wordt hem uit handen genomen, omdat hij het niet goed genoeg doet. Na verloop van tijd geeft hij op. Maar  vervolgens zie je hun vrouwen wel bij vriendinnen klagen dat ze alles alleen moeten doen. Tja… Als je je man niet voor vol aanziet (en/of niet van hem eist dat hij zich gelijkwaardig gedraagt thuis), zal hij ook niet laten zien dat hij best een luier kan verschonen.

Appen met andere moeders

Merel en ik zijn in heel veel dingen gelijkwaardig, maar er is één punt dat toch een beetje ongemakkelijk zou kunnen worden. Als moeder spreek je gewoon met een andere moeder af dat de kinderen op speeldate gaan. Je appt elkaar eventueel nog wat bijzonderheden door en laat weten hoe laat je langskomt.

Maar als man komt daar een extra dimensie bij: je appt toch sneller met een andere man om ongemakkelijke situaties te voorkomen. Niet zozeer een frustratie trouwens, maar wel iets dat je ergens toch belemmert.

Andere vaders met andere opvattingen

Zeker op de werkvloer, waar je nog weleens mannen treft die hun eigen ouderschap compleet anders invulden en pochen over ‘het vrouwtje‘ dat alles voor hen en de kinderen doet, kan ik me nog weleens ergeren. Want dat ze het anders deden dan ik maakt allemaal niet uit, maar het is wel irritant (en kortzichtig) als ze dan doen alsof je geen echte man bent wanneer je wel voor de kinderen zorgt en betrokken bent bij de opvoeding.

Ouderschapsverlof

Hoe vaak je nog steeds hoort dat mannen graag ouderschapsverlof zouden willen opnemen, maar dat het bedrijf dwarsligt… Terwijl moeders geacht worden minder te gaan werken en tijd opnemen als de kinderen ziek zijn, moet je als man bijna altijd wel doorgaan.

Overigens zie je wel vaak een verschil tussen mensen die werken op kantoor en die werken aan de uitvoerende kant. Die laatsten leven toch meer in en een mannenwereld en moeten dan soms niet alleen opboksen tegen een onwelwillende baas, maar ook tegen collega’s die lullige opmerkingen maken over je afwezigheid. Je moet sterk in je schoenen staan, wil je je daar voor kunnen afsluiten.

(Schoon)moeders die hun eigen plan trekken

Ik heb geluk, maar hoor regelmatig van anderen dat niks zo vervelend is als dat je je kind bij je (schoon)moeder brengt met de mededeling dat je niet wil dat de kinderen snoep of vlees krijgen. En dan kom je ze weer ophalen en dan blijken ze een complete zak spekkies te hebben weggewerkt. Is een algemene frustratie trouwens, voor mannen en vrouwen. Maar het lijkt toch iets vaker bij mannen voor te komen (‘want wat weet hij er nu van?’)

Herkenbaar? En voor de vrouwen: is jouw man betrokken bij de opvoeding en wat vindt hij frustrerend?

Volg je Lotus Writings al op Pinterest?

Afbeelding, Monkey Business Images – Shutterstock