Fictie | En de vader is… (deel 2)

Lees hier deel 1

6½ maand later

Voor de tweede keer binnen vijf minuten overviel haar een verschrikkelijk gevoel. Het nam haar hele lijf over en deed elke keer dat ze ooit had gezeurd over menstruatiepijn nu heel onbenullig lijken. Kreunend en zuchtend liep ze naar de bank, waar haar telefoon lag. Het is zover app’te ze met een verbeten gezicht. Ze steunde op de leuning terwijl de volgende wee opving. ‘Deze wee komt nooit meer terug, deze…,’ prevelde ze voor zich uit als een mantra. Niet dat ze het gevoel had dat het fysiek gezien ook maar enigszins werkte, want de intense pijn nam met de weeën toe. Toch leek het haar mentaal enigszins in trance te brengen.

In tegenstelling tot het gerommel van een dag eerder, wist ze nu zeker dat de bevalling was begonnen. Wanneer moest ze de verloskundige ook alweer bellen? Zo goed en kwaad als het ging waggelde de inmiddels voluptueuze Sacha richting de koelkast waar het blauwe briefje al drie maanden hing te wachten op de bevalling. ‘Als de weeën elke drie minuten komen en minimaal een minuut aanhouden’ Ze had geen idee hoelang de tussenpauzes duurden, maar wat ze wel zeker wist, was dat het steeds pijnlijker werd.

Voor de zekerheid belde ze haar verloskundige Milou vast op. Nog geen vijf minuten later stond die in haar huiskamer. ‘Wat een geluk dat ik in de buurt was en wat een toeval hè? Van echo tot…,’ begon ze, maar met één blik op Sacha wist ze hoe laat het was. ‘Sacha, ik ga je zo meteen voor de volledigheid toucheren, maar ik ben bang dat we het ziekenhuis niet gaan redden. Ga maar even liggen.’ Niet veel later keek ze met een mengeling van medelijden en enigszins bezorgd naar het twintigjarige meisje dat dapper de ene wee na de andere opving. Ze trok een handschoentje aan en voelde voorzichtig. ‘Ja, precies wat ik dacht. Je bent al zeven centimeter onderweg. En volgens mij ga je zo vlot dat thuis bevallen misschien beter is.’

Met een schok keek Sacha haar aan. ‘Thuis?’ Hier was ze helemaal niet op berekend. Hoe kon ze in hemelsnaam bevallen in haar eigen huis. Ze hadden geen klossen geregeld. Laat staan dat ze ook maar enigszins een idee had van hoe het nu in zijn werk zou moeten gaan. ‘Komt goed,’ stelde Milou haar gerust. ‘Zijn de hulptroepen al onderweg?’ Nadat ze weer een nieuwe wee had weggezucht, keek ze op haar telefoon. Ben er bijna! stond er, drie minuten geleden verzonden. ‘Ja, bijnAAAA! Pfff pfff pfff!’ De verloskundige suste haar, maakte een schone handdoek nat in de keuken en depte haar voorhoofd.

De bel ging. Zo snel ze kon, rende Milou naar beneden, opende de deur en nam gelijk weer een sprint naar boven. ‘Ze ligt op bed, kom snel! Ik heb je hulp nodig! Pak een stapel hydrofiel luiers voor me, een emmer en twee vuilniszakken.’ Zo snel als hij kon, pakte de jongen wat ze van hem vroeg en rende naar boven. Zacht duwde hij de deur open en zag zijn vriendin liggen: dubbelgevouwen van de pijn, de weeën weg zuchtend en helemaal van de wereld. Zijn bewondering voor vrouwen groeide met de seconde, maar vooral voor dit bijzondere, blonde exemplaar dat hier een kindje op de wereld zou gaan zetten. In haar eigen slaapkamer – alsof het niets was.

Terwijl de verloskundige alles op orde bracht voor de naderende bevalling, nam hij haar hand in de zijne. ‘Het komt goed lieverd, ik ben er. We gaan dit samen doen.’ Kort keek ze hem in zijn ogen aan met een dankbare blik dat hij nog op tijd was, zodat ze dit moment samen konden delen. En vervolgens wanhopig, omdat de volgende wee zich aandiende.

Milou toucheerde haar voor de laatste keer. ‘Het is zover, je mag mee persen met de weeën. Luister goed naar mijn aanwijzingen, je kan het!’ Stukje bij beetje werd het jongetje geboren. Sacha voelde zich afschuwelijker vanwege de pijn, maar tegelijkertijd sterker dan ooit. Toen de verloskundige haar huilende zoon in haar armen legde, met zijn zwarte piekhaartjes en prachtige blauwe ogen, voelde ze zich intens gelukkig. Ze keek even opzij. Zijn groene ogen staarden waterig naar het jongetje en zijn moeder. ‘Goed gedaan, schat,’ zei hij schor terwijl hij zachtjes in haar onderarm kneep.

Wat was hij blij dat hij ruim zes maanden daarvoor zijn vooroordelen over Sacha opzij had gezet en zijn verantwoording had genomen. De afgelopen maanden bleek ze helemaal niet de studentikoze losbol te zijn die hij in haar zag wanneer ze ging stappen met haar vriendinnen. In tegendeel: de afgelopen maanden had ze hem laten lachen met haar scherpe humor, verrast met haar intelligentie, zich ijzersterk getoond tijdens de zwangerschap en hem nu, als klap op de toch al indrukwekkende vuurpijl, vader gemaakt.

Volg je Lotus Writings al op Pinterest?

Afbeelding, Pressmaster – Shutterstock

Ook leuk om te lezen

Een goedmakertje

Lars’ overwerk begint de zwangere Lotte een beetje op te breken. Ze hebben een fikse ruzie gehad gisteravond. Wanneer ze tijdens een wandeling Sven tegenkomt, beseft ze wat er eigenlijk mis is.

Lees hier deel 1 van Een goedmakertje

Een dubbele kater

Jamie opent kreunend haar ogen. Haar hoofd bonkt. Al snel ontdekt ze dat ze niet thuis is en weet weer wat er gisteren is gebeurd. Hoewel het heerlijk was, had dit zó niet mogen gebeuren. Wat nu?

Lees hier deel 1 van Een dubbele kater