‘Hoelang ben je al zwanger?’ doorbrak hij de stilte. ‘Vierentwintig weken, maar het voelt alsof het al veel langer is,’ zuchtte ze. ‘Dan staat ons nog wat te wachten komende maanden,’ glimlachte hij, ‘sinds gisteren weten we dat we ook papa en mama gaan worden. Gek idee hè? Dat je straks een klein mensje op de wereld zet. Je weet nog niet op wie hij zal lijken, hoe hij of zij wordt…’
Ze beantwoordde zijn lach. ‘Gefeliciteerd! Ja, dat vind ik soms nog steeds onwerkelijk. Ik bedoel, ik voel natuurlijk wel schopjes nu en zie de baby tijdens de echo, maar verder is het bijna magisch dat er gewoon een echt levend wezen in je groeit. We krijgen trouwens een jongetje.’
Het was de eerste keer dat ze het iemand vertelde, maar Sven had haar per slot van rekening ook iets heel persoonlijks had gezegd en hun gesprek voelde vertrouwd. ‘Leuk! Dat hoop ik eigenlijk ook,’ reageerde hij. ‘Een jongetje krijgen bedoel ik,’ zei hij ter verduidelijking toen ze hem niet-begrijpend aankeek, ‘gewoon lekker samen voetballen, veel naar buiten. Ja, ik ben volgens mij een echte jongensvader. Of vinden alle mannen dat van zichzelf?’ Lotte grinnikte. Lars had precies zoiets gesuggereerd toen ze net ontdekten dat ze zwanger was. Hij wilde dolgraag een zoon en zo geschiedde, ontdekten ze tijdens de twintigwekenecho.
‘Ik vermoed inderdaad dat de meeste mannen zo denken ja. Is ook wel makkelijk natuurlijk, je kent jezelf door en door en als hij op jou lijkt, maakt dat het opvoeden toch een stukje eenvoudiger.’ Bas lag nog steeds met zijn kop tegen haar buik aan. Hij leek het wel prima te vinden dat zijn baasje zo lang aan het kletsen was. ‘Ja precies,’ antwoordde Sven, ‘maar aan de andere kant heeft een meisje ook zo zijn charme natuurlijk. Ach, zolang ze maar luisteren!’
Een eigenwijze kleuter rende met wiebelende staartjes en in volle vaart de hoek om, de bezwete moeder met baby in de draagzak erachteraan. Ze riep wanhopig: ‘Anne! Anne, hier blijven! Niet naar het water, dat is allemaal veel te gevaarlijk.’ Ze mopperde: ‘Verdorie, ik kan volgens mij beter zo’n tuigje voor je halen.’ De kleuter was inmiddels de volgende bocht alweer om en ze verdwenen uit het zicht. Lotte en Sven zagen het tafereel gebeuren en keken elkaar aan. Ze schoten allebei in de lach. ‘Zo kan het dus ook,’ schaterde Lotte.
Een halfuur later voelde ze dat het tijd was om naar huis te gaan, ze zat vol inspiratie en de woorden móesten eruit. ‘Ik zou nog uren met je kunnen kletsen volgens mij, maar de arbeid roept weer. Ik moet echt weer verder. Sorry Bas,’ voegde ze er verontschuldigend aan toe, terwijl ze de hond over zijn hoofd aaide. Kwispelend likte hij haar hand. ‘Ja, wij moeten er ook weer eens vandoor,’ zei Sven. ‘Maar het was leuk je te ontmoeten, Lotte. We zien elkaar vast nog weleens langs het water. Of bij de verloskundige natuurlijk!’
Onderweg naar huis stuurde ze Lars een berichtje: ‘Sorry van gisteravond, hormonen en hoge werkdruk zijn niet zo’n beste combinatie denk ik. Ik hoop dat je me kan vergeven.’ Hij reageerde direct: ‘Je had gelijk, ik heb veel gewerkt deze week. En veel te lang, je hebt me nodig. Ik heb het met mijn baas overlegd en ik kom zo naar huis. Om het goed te maken neem ik pizza mee.’ Haar hart maakte een sprongetje, als er iets was waar ze deze zwangerschap niet vanaf kon blijven, was het wel pizza! Ze schoof thuis aan haar bureau en tikte binnen een halfuur een beter artikel dan ze de afgelopen dag voor elkaar had gekregen. Opgelucht mailde ze haar redactrice en plofte gelukzalig op de bank, klaar voor de pizza! (En Lars natuurlijk)
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
Afbeelding, Antonio Guillem – Shutterstock
Ook leuk om te lezen
En de vader is…
Wanneer Sacha op het scherm het onbeduidende witte vlekje ziet spartelen, weet ze dat ze er niet onderuit komt. Ze moet hem gaan bellen. Maar hoe kan ze van hem verlangen dat hij een vaderrol op zich neemt? En ook belangrijk: wil ze dat eigenlijk wel?
Lees hier deel 1 van En de vader is…
Een dubbele kater
Jamie opent kreunend haar ogen. Haar hoofd bonkt. Al snel ontdekt ze dat ze niet thuis is en weet weer wat er gisteren is gebeurd. Hoewel het heerlijk was, had dit zó niet mogen gebeuren. Wat nu?
Lees hier deel 1 van Een dubbele kater
