De kinderen ophaasten kost je een werkdag per week

‘In door de neus, uit door de mond’ herhaal ik mijn gedachten tot in het oneindige, gevolgd door een geërgerde pffffff. De stoom knalt bijna uit mijn oren, terwijl Rose op haar gemak om 08.29 uur in haar eigen woorden ‘een kletsje’ staat te maken bij de kapstok met een klasgenoot. Dat kletsje is in positieve zin precies wat haar tot zo’n heerlijk spontaan kind maakt, maar een kleine doorn in het oog wanneer je de kinderen op tijd in de klas wil afleveren.

Enigszins verbeten zeg ik voor de dertigste keer in drie minuten tijd: ‘Lieverd, jas uit en in de zak. Hop! Je kan straks in de klas verder pra…’ Mijn opmerking wordt overstemd door de schoolbel.

Weer te laat.

Een goed gezegde vertelt dat je krijgt wat je verdient. Dat jij je ouders wordt en je kinderen jou. En inderdaad. Ik zie met terugwerkende kracht weer de moedeloosheid en lichte wanhoop op het gezicht van mijn eigen moeder als ik weer stond te treuzelen. Of mijn fietssleutel kwijtraakte. Of wat dan ook… Lekker dan. Aangezien het mij zo’n dertig jaar kostte om hier vanaf te komen, vrees ik dat ik de hoop op verbetering van hun kant in elk geval maar moet opgeven.

Wat de situatie niet hoopvoller maakt, is dat uit onderzoek blijkt dat het je een volledige werkdag aan energie kost om de kinderen op school te krijgen – zo vertelt een moeder me vijf minuten later. Herkenning alom: ze loopt tegen precies hetzelfde ‘probleem’ aan. Het kost inderdaad energie; je voelt jezelf soms net de combinatie van een vastlopende plaat en een politieagent:

  • Schiet eens op
  • Doe je schoenen aan
  • We komen te laat
  • Te laat
  • Ik ga me niet meer haasten hoor!
  • Oké dat meende ik niet
  • Dames schiet op
  • Nee, we gaan geen paddenstoelen bekijken. De bel gaat zo!
  • Kom nou!
  • We zijn er bijna
  • Tas in de luizenzak
  • Tas in de luizenza…
  • TAS!

Althans, dit is een korte samenvatting van onze laatste tien minuten voor de bel gaat 😉

Tja. Als je steeds hetzelfde doet, maar een andere uitkomst verwacht dan schijnt dat het begin te zijn van krankzinnigheid. Daarom besloot ik met een dikke #notetoself hieronder vier tips te verzamelen om het anders te doen en niet meer zoveel energie te hoeven verliezen aan opschieten, ophaasten en vruchteloze pogingen de kinderen op tijd in de klas af te zetten:

1. Verschuif de uiterlijke vertrektijd naar 8 uur

Waar het hier meestal misgaat? Dat we om tien over acht nog bekvechten over het tandenpoetsen, er intussen een kleuter met schoon gebit toch dat laatste stuk brood naar binnen stouwt en ik vervolgens schoenen aantrek bij kind 1, waarna kind 2 ze uit protest weer uittrekt.

Kortom, het verloopt niet heel soepeltjes met mij aan het roer. Een afspiegeling van mijn karakter, maar niet wenselijk. Door het rumoer in elk geval te verplaatsen naar een tijdstip voor acht uur, kunnen we vervolgens een kwartier de tijd nemen om naar school te wandelen. Hebben we meteen tijd voor die paddenstoelen!

2. Structuur!

Niet echt mijn tweede naam, maar niet onmogelijk. Hoe meer je voorbereidt, des te makkelijker het gaat.

  • Kleding klaarleggen
  • Ontbijttafel dekken (de avond ervoor)
  • Fruitbakjes, bekers en broodtrommels klaarzetten naast de tassen

Zijn maar drie stappen. Zo moeilijk kan het niet zijn. Toch?

3. Zelf eerder opstaan

‘s Zomers is het geen probleem, maar in de winter probeer ik me krampachtig verscholen te houden onder mijn dekbed tot het niet meer kan. Of eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, tot het moment dat het vijf minuten geleden al niet meer kon. Wil ik eerder op school zijn, dan moet ik zelf ook vroeger opstaan en me snel douchen/aankleden.

Oké, met dochters die om zes uur al klaarwakker zijn terwijl je zelf pas weer mens wordt rond achten, kan je die tien minuten gevoelsmatig helemaal niet missen. Maar goed, daar hebben zij geen booschap aan.

4. Lach!

Je bent hier bezig met een extreem nobele taak: onzelfzuchtig vroeg opstaan, je kinderen leren hoe belangrijk het is dat je op tijd komt en je daarom tijdig voorbereidt, jij mag ze begeleiden van bed tot jas!

Elke ochtend krijg je de keus: doe je dat met een hoop gechagrijn? Of met een stralende lach?

De snelheid van handelen verandert niet, het karakter van je kinderen en situatie evenmin. Dus als jij elke ochtend blijft hopen dat jouw, zich continu herhalende, opmerkingen enig verandering gaan brengen in de situatie, dan vrees ik dat die acht tot negen jaren basisschool per kind je minimaal 2.500 uur aan energie gaan kosten.

Als je dan toch tevergeefse pogingen doet om je kind te leren plannen, wat zijn hersenen eigenlijk nog niet zo goed aankunnen, kan je er maar beter om lachen toch?

Kost het bij jullie ook altijd zoveel moeite om de kinderen naar school te dirigeren? Of heb je nog nooit hoeven mopperen?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Alexander Egizarov – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven