Dag van de leraar: waarom ik het onderwijs inging

De Dag van de Leraar is een officiële internationale feestdag waarop we waardering tonen voor leraren – in Nederland op 5 oktober. Om die reden schreef Sophie een artikel te schrijven over hoe ze haar roeping vond in het onderwijs. Want als iemand een fantastische juf is (of stamgroepleider, zoals ze het bij haar op school noemen), dan is zij het wel! 

Negen jaar geleden studeerde ik af aan het Grafisch Lyceum te Rotterdam. Ik wist echter wel gelijk dat ik hier mijn beroep niet van wilde maken. Twee jaar lang zocht ik naar alternatieven, maar ik kwam er niet uit. Een goede vriendin opperde een keer: ‘Waarom ga je het onderwijs niet in? Je kunt altijd zo goed uitleggen.’ Een paar jaar later maakte een goede vriend van me eenzelfde soort opmerking en voegde toe dat hij vond dat ik zo goed met kinderen kon opschieten. ‘Ik zie aan je nichtje hoe gek ze op jou is.’  

Met deze opmerkingen in mijn achterhoofd, nam ik uiteindelijk te stap me in te schrijven aan de Pabo. Ik koos voor een hogeschool die minder massaal was als InHolland en de Hogeschool Rotterdam. Daarnaast is deze puur gericht op lesgeven in het basisonderwijs. Mijn avontuur begon gelijk goed: al na vier weken mocht ik stagelopen op een basisschool. De meester die me ging coachen tijdens deze stage, bleek bepalend voor de rest van mijn leven. Ik kon uren met hem praten en hij liet me zijn manier van werken zien. Vanaf dag één voelde ik me bovendien thuis in de groep. Ik kreeg destijds geen stagevergoeding, maar het kon me niets schelen! Ik ging met zoveel plezier naar school toe, die vergoeding had ik helemaal niet nodig.

Zo’n drieënhalf jaar later deed ik een minor ‘Vernieuwingsonderwijs’, waardoor ik op een Jenaplanschool terechtkwam. Ik mocht een dagje meelopen en was gelijk verkocht! Direct bij binnenkomst voelde ik een bepaalde rust en gemoedelijkheid. Dit is hoe ik onderwijs graag zien: kinderen die met en van elkaar leren.

Voor meer informatie over het Jenaplanonderwijs raad ik aan het volgende filmpje te kijken. Hier wordt in slechts drie minuten een heel helder verhaal vertelt over hoe deze scholen werken:

Er was één probleem: mijn Lio (afstudeerstage) zou ik op een Daltonschool gaan lopen. Maar naarmate deze datum dichterbij kwam, zag ik er steeds meer tegenop. Deze manier van onderwijs had mijn voorkeur niet langer. Uiteindelijk heb ik mijn gevoel met veel pijn en moeite uitgesproken, ze maakten er werk van en ik mocht gaan afstuderen bij mijn huidige werkgever op de Jenaplanschool. Tijdens mijn eerste stagedag zaten we met alle kinderen in de kring. Een derdejaars leerling (groep 3) sprak een vijfdejaars (groep 5) aan op het feit dat hij door het gesprek heen praatte. En vanaf dat moment wist ik helemaal zeker dat ik de juiste keuzes in mijn leven had gemaakt om hier terecht te komen.

Inmiddels heb ik twee volledige werkjaren achter de rug, waarvan het laatste jaar met mijn eigen groep. Iedere dag kan ik met trots zeggen dat ik leerkracht ben – of ‘stamgroepleider’ zoals wij het op noemen binnen Jenaplan. Het is fijn een band op te bouwen met de kinderen, te weten wat ze meemaken in hun vrije tijd.

Maar het is ook belangrijk te zorgen dat ze goed in hun vel zitten door naar ze te luisteren en proberen te begrijpen en het ook eerlijk aan te geven wanneer dat niet lukt. Ik probeer te helpen en ze te laten zien wat ze hebben bereikt of waar hun sterke punten liggen – iets dat onze lesmethode ondersteunt door niet te beoordelen met cijfers. Ik vind het mooi als je een hand op hun schouder legt, waarna ze zich ontspannen, of een knuffel te geven als kinderen daar behoefte hebben. En het is natuurlijk heel fijn als je waardering krijgt van ouders.    

Ik ben nu met zwangerschapsverlof en daar geniet ik met volle teugen van, maar toch mis ik, ondanks de hoge werkdruk, het lesgeven: de lange verhalen na het weekend, knuffels van meisjes uit de groep, waardering van de jongens als je even naar ze luistert of een hand op hun schouders legt. En ik mis het uitleggen van nieuw informatie, zien dat de kinderen het begrijpen, gesprekken met de ouders die oprechte interesse tonen in mij of hun verhaal kwijt willen. Afgelopen vrijdag zag ik ‘mijn kinderen’ weer voor het eerst sinds het begin van de zomervakantie. Ik ken ze al wat langer, omdat ik les geef aan drie jaargroepen (groep 6, 7 en 8). Wat was het fijn om te merken dat ze mij ook hadden gemist en dat was dus geheel wederzijds. Ze gaven me zoveel knuffels, waardering en liefde!

Vandaag is de Dag van de Leraar. Hoewel ik met mijn baby op schoot geniet van het thuis zitten, ben ik naast moeder ook nog steeds stamgroepleider van die fantastische groep. Ik krijg geen applaus voor mijn werk, zoals een piloot. Nee, ik krijg zoveel meer dan dat: oprechte liefde. Van kinderen in mijn klas, maar ook die op de middelbare zitten en nog even komen vertellen hoe het met ze gaat.

Wie had dat gedacht, acht jaar geleden?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Jacob Lund – Shutterstock

Sophie

Ik ben Sophie (35), getrouwd met Lionel, moeder van twee geweldige zoons (6 en 3). Voor De Mamagids schrijf ik over mijn werk als juf in het Jenaplanonderwijs, het leukste speelgoed en lekkere recepten voor lastige eters. En natuurlijk af en toe over het leven als vrouw in een mannenhuishouden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven