Wanneer je heel nodig moet plassen, lijkt dit altijd zoveel erger als je voor de deur staat. Dat heeft ermee te maken dat je je thuis veel veiliger voelt en blijkbaar is dat voldoende voor je lijf om allerlei processen tegen te houden. Net zolang tot je wiebelend voor de deur staat te zoeken naar je sleutel en het bijna niet meer houdt.
Dit was volgens mij een beetje wat er afgelopen weken gebeurde. In het begin van de ‘corona-crisis’ leek alles prima. Ik zette mijn schouders eronder, gaf alles wat ik had in ons geïmproviseerde thuisonderwijs, bleek creatiever dan ooit in het DIY-proces, bakte brood, appeltaart, eigen gemaakte wraps, boterkoek en nog 101 dingen. En ik genoot met volle teugen: dit was waarom ik ooit moeder wilde worden!
Afgelopen anderhalve week overviel me echter een intense vermoeidheid. Vrijwel dagelijks begon ik de dag met paracetamol, omdat ik door de hoofdpijn nauwelijks nog iets kon hebben. Van mijn eerdere enthousiasme en plezier leek weinig meer te bekennen. Het enige waar ik intens naar verlangde was rust, een enorme bak Ben & Jerry’s op schoot en bingewatchen tot ik erbij neer viel. Misschien nog wel iets meer omdat onze lieve kleuters extra veel ruzie maakten, hun eigen plannen trokken en niet vooruit te branden leken. Ik kon niet meer, met het eindstation in zicht.
Ik hoefde me niet meer groot te houden of allerlei hysterische activiteiten te verzinnen voor de kinderen. Het normale leven gaat weer beginnen – als een welkome vriend die je uit de brand helpt. De kinderen kunnen weer naar school, spelen met vriendjes die ze al weken missen, ik krijg tijd terug om te gaan werken.
Als een speld in een ballon vloeide alle energie spontaan weg en besefte ik wat ik en al die andere ouders afgelopen weken hebben gedaan. Geen bovenmenselijke prestaties (uiteindelijk is zorgen voor je kinderen een onlosmakelijk deel dat bij ouderschap hoort), maar wel alles in het teken zetten van je prachtige nageslacht. Zorgen dat zij geen zorgen hadden of kregen over het corona-virus. Voorkomen dat ze hun klasgenootjes te erg misten. En intussen erop letten dat je alle ballen blijft hooghouden.
Inmiddels, anderhalve week later, gaat het weer. Ik word wakker zonder bonkend hoofd en heb zin in komende weken. Hoewel de kleintjes nog altijd slechte oren lijken te hebben, is mijn geduld veel groter. En na afgelopen column, waarin ik me afvroeg in hoeverre we zouden moeten beginnen aan speelafspraakjes, kreeg ik bovendien zoveel fijne reacties van jullie waardoor ik precies wist wat me te doen staat komende week. Niks meer aan de hand, dacht ik.
Maar toen keek ik het nieuws en zag dat zoveel mensen weer de straat opgaan alsof er niets meer aan de hand is. In kranten wordt gewaarschuwd voor een tweede golf die mogelijk nog heftiger is. Wat nu? Moet ik me schrap zetten voor een volgende ronde die bestaat uit thuisonderwijs, het scheppen van structuur en loslaten van mijn zakelijke ambitie? Kunnen de kinderen oma straks helemaal niet meer zien? Honderdduizend dingen die meteen door mijn hoofd schieten.
Laten we hopen dat het loos alarm is en dat de meeste mensen komende weken weer enigszins gaan opletten zodat we die tweede golf kunnen voorkomen… Want ik zeg je eerlijk: het was die eerste keer niet zo moeilijk om mijn schouders eronder te zetten en er iets bijzonders en onvergetelijks van te maken. Maar voorlopig ben ik hier eigenlijk wel een beetje klaar mee.
Hoe sta jij er tegenover? Merkte je ook dat je in de vakantie zo vermoeid was of niet? Ben jij bang voor die voorspelde tweede golf?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, fizkes – Shutterstock
