Column | Een vriendschap zonder oordeel: kan dat?

‘Weet je wat jouw grote kwaliteit is?’ vroeg mijn scriptiebegeleidster me ooit. Zonder op antwoord te wachten, ging ze verder: ‘Je sust de spanning in een groep en zorgt dat iedereen altijd weer terugkomt in het gemeenschappelijke midden. Je kan makkelijk beide kanten van de discussie aan de ander uitleggen en daarmee keert de rust terug.’ Waar ik het altijd zag als een gebrek aan ruggengraat en assertiviteit, is het zo bezien dus toch niet zo’n slechte eigenschap.

Dit compliment deed me echt heel goed. Ik hou inderdaad totaal niet van spanningen en oordeel in principe niet zo snel over de situaties van anderen. Het nadeel is natuurlijk dat je regelmatig onderweg naar huis de briljantste, meest gevatte antwoorden bedenkt voor de discussie die je net uit de weg ging. Het voordeel dat mensen makkelijk bij je terecht kunnen. Of je nu vreemdgaat, je ogenschijnlijk perfecte relatie verbreekt of iets anders doet waar de buitenwereld kritiek op heeft – ik probeer een verhaal altijd van twee kanten te kijken.

Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk heb ik best een mening over van alles en nog wat, maar ik ben er voor mezelf ook heilig van overtuigd dat je die niet altijd hoeft te uiten. Dat komt trouwens vooral door schade, schande en (achteraf vaak onnodige) ruzies. Mensen willen immers vaak pas luisteren naar wat je te zeggen hebt, zodra ze hiervoor open staan. Je moet er zelf aan toe zijn op bepaalde stappen te nemen. Denk maar aan die vriendin waarvan je kan uittekenen dat haar kersverse vriendje alarmerende trekjes heeft. Probeer dat maar eens duidelijk te maken zonder dat iemand sneert dat je gewoon stikjaloers bent omdat jij niet in een relatie zit.

Daarnaast hoeft mijn manier natuurlijk ook niet dé manier te zijn. Als mens benader je de wereld toch vooral vanuit je eigen perspectief, je opvoeding en hoe je opgroeide. Dat ik geen zin heb om mijn mans overhemden te strijken – om maar iets te noemen – betekent niet dat elke vrouw daar zo over denkt. Sommigen vinden het juist hartstikke fijn om hun man om die manier in de watten te leggen en hun liefde te tonen. Naarmate je ouder wordt, leer je gewoon een stuk behoudender te reageren. Het is soms goed om af te wachten voor je een harde mening vormt of om in het midden te blijven hangen, denk ik zelf.

Maar goed. Dit alles klinkt wellicht heel nobel; maar het voelt niet altijd zo. Alsof je mooi weer speelt in iemands gezicht, omdat je je eigen mening voor je houdt. Daarom vroeg ik me af… Hebben anderen niet soms behoefte aan iemand die ze ongeacht hun bui de (botte) waarheid vertelt? Die, ondanks dat er weleens ruzie door ontstaat, vasthoudt aan het principe dat je nu eenmaal niet altijd mooi weer kan spelen en hen de een spiegel voorhoudt – waarvan jij vindt dat hij er moet zijn?

Ik ben heel benieuwd naar jullie mening. Waardeer jij in vriendschappen iemand die naar je luistert zonder direct oordeel? Of heb je liever dat anderen ongevraagd meteen zeggen wat ze ergens van vinden?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Pro-stockstudio – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven