Column | Dat je achteraf wél weet wat je moest zeggen

Mijn rechterhand trilt. Het gebeurt me eigenlijk bijna nooit, maar op dit moment ben ik tot het uiterste getergd. Ik voel me verslagen en aan de kant gezet. Vooral omdat ik mijn mond had moeten optrekken. O, had ik het maar gedaan. Dan had ik gezegd dat ze had moeten oprotten met haar platgespoten kuttekop. Of iets anders ongenuanceerds. Dat deze speelplek bedoeld is voor kinderen en niet voor het opleuken van je Instagram-feed. En dat je niet meer rechten krijgt wanneer je ruim 100K aan volgers hebt. Maar ik deed het niet. Ik koos voor de makkelijkste weg, plukte mijn dochter weg en deed een stap opzij. 

Zonder verder te diep op de hele situatie te willen ingaan: we zaten op een persevenement bij een ballenbak. De kinderen erin, wij ernaast. Maar toen besloot een groepje volwassen vrouwen dat deze bak wel heel tof was voor Instagram, vermoed ik. Onder leiding van een bekende influencer – die ik niet bij naam zal noemen – sprongen ze erin en gingen bij het poseren voor de camera bijna op mijn dochter staan die inmiddels bijna verzoop in de berg ballen. Je kon nog net haar neusje zien. Als ik niet geschreeuwd had als een moederleeuwin, zouden ze zo op haar zijn gaan staan.

Los van het feit dat ik het belachelijk vind dat je op Instagram heel sympathiek doet, maar in het echt een omhooggevallen secreet blijkt te zijn, vind ik het nog vele malen erger dat ik dit gevoel heb. Dat je achteraf precies weet hoe je had moeten reageren en welke gevatte woorden je zou gebruiken. Maar op het moment zelf? Wanneer het ertoe doet, sta je schaapachtig toe te kijken en je reageert gedwee en volgzaam. Precies het tegenovergestelde van de zelfverzekerde vrouw die de kaas niet van haar brood laat eten. Die je in gedachten dus wel bent. Echt alleen maar in gedachten, blijkt maar weer. En dat vind ik zo verschrikkelijk irritant! 

Ik weet ook niet goed waar het vandaan komt. Als kind liet ik me al regelmatig overbluffen. En hoewel het soms oké is als je met alle winden meewaait, op dit soort momenten niet. Dan had ik na afloop wel mijn woordje klaar, maar nooit op het moment zelf. Daar baal ik van. Niet dat ik nu als een viswijf had willen schreeuwen op een persevent. Ook niet omdat ik haar voor de ogen van een groep kinderen écht hele lelijke dingen had willen toebijten. Maar puur omdat ik mijn kinderen hiermee leer dat als iemand anders harder schreeuwt, je het hazenpad kiest. Zonder op een waardige manier je grenzen aan te geven.

Herken je dit? Of ben jij juist wel altijd goed gebekt en weet je iets gevats terug te zeggen? 

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Sofia Zhuravetc – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven