Column | ‘Mama heeft een hartinfarct gehad’

Mijn werkdag wil niet helemaal vlotten. Die ochtend deden onze jongste twee mee aan de Santa Run (een sponsorloop voor school) en door de kou heb ik nog steeds het gevoel dat mijn tenen eraf vriezen. Gelukkig heb ik veel staan lachen met mijn moeder en June en deden de meiden het hartstikke goed, waardoor het een leuk begin van de dag was. Maar echt op gang kom ik niet meer.

Gedachteloos kijk ik maar weer eens op mijn telefoon als ik zie dat ik twee gemiste oproepen heb van mijn vader. ‘Wie is er dood?’ wil ik lachend zeggen zodra hij opneemt, maar iets in de ernst van zijn stem maakt dat ik mijn mond hou en wacht wat hij te zeggen heeft. ‘Merel, mama is net met de ambulance meegenomen. Ze heeft een hartinfarct gehad.’

Het voelt alsof de grond onder mijn voeten wegvalt. Mijn moeder, met wie ik nog geen uur daarvoor heb staan lachen en kletsen. En die wegfietste of er niets aan de hand was. Die vandaag, op haar 38e trouwdag toch alles in het teken van anderen zette in plaats van zichzelf. Wie ik eigenlijk een knuffel had willen geven, maar – omdat we nooit zo knuffelig zijn – wat ik negeerde. Hoe kon ik zo stom zijn? Ik luister naar wat mijn vader tot nu toe weet en hij vertelt dat hij straks naar het ziekenhuis rijdt met mijn zusje. ‘Waarschijnlijk moet ze gedotterd worden.’

Niet veel later hangen we op en barst ik in een soort panische huilbui uit.

Weet je wat het is? Je moeder is de bron van je bestaan. En dat is misschien allemaal heel filosofisch, maar op dit soort momenten zit de navelstreng er blijkbaar toch nog steeds. Ik kan niet zonder haar. Letterlijk niet. Nu merk ik hoeveel gaten ze ongemerkt in mijn leven opvult en hoezeer je dat blijkbaar ergens toch voor lief neemt.

Misselijk van verdriet bel ik Ro op – geen idee hoe ik hem dit nieuws moet brengen. Geen idee ook hoe erg mijn moeder eraan toe is. Een rondje Wikipedia levert verder ook weinig geruststelling op. Ik ben alleen blij dat ze zo snel heeft gereageerd en op haar gevoel afging. Maar verder is het afwachten tot ze van de operatietafel komt.

Als ik naar school fiets om de kleintjes te halen, vecht ik opnieuw tegen de tranen. Waar ik de afgelopen tien jaar nauwelijks heb hoeven huilen, lijk ik nu een wandelend vergiet. Ook op het schoolplein breek ik bijna zodra May haar armpjes om me heen slaat en spontaan vraagt of ze vandaag misschien bij oma mag eten. Een beetje gepikeerd dat het niet kan, neem ik haar mee naar Rose en we lopen naar huis.

Halverwege hou ik het niet meer en begin ik weer te huilen. Verbaasd en enigszins verschrikt kijken ze me aan. ‘Wat is er mama?’ Ik gooi alles eruit. Dat oma een beetje ziek is en naar het ziekenhuis moest, dat we later waarschijnlijk even langsgaan en dat ik gewoon erg geschrokken ben. ‘Komt goed hoor mamsie,’ zegt Rose (haar nieuwe koosnaampje voor me) en ze knuffelt me. ‘Ik ga een mooie tekening voor oma maken!’

Gelukkig pakken kinderen alles zo relaxed op. Halverwege de lunch belt mijn zusje Sophie me dat alles goed is gegaan en dat mijn moeder er goed bij zit. ‘Je zou niet zeggen dat ze een operatie heeft ondergaan,’ is haar oordeel. Wat een opluchting! We spreken af dat ik bij hen thuis wat spullen pak en zodra ze naar het volgende ziekenhuis gaat om echt bij te komen, zal ik ook die kant op gaan.

Zodra de kleintjes op dansen zijn, rijd ik door. Opnieuw tranen. Mijn relativeringsvermogen laat me ook een beetje in de steek. Ik ben gewoon nog steeds in shock, vooral omdat het leven zo snel kan keren… Ik pak alle spullen bij elkaar, spreek een paar buren die ook schrikken van het verhaal en rij weer terug. Daar stort ik mijn hart uit bij de dansjuf en kan er weer een beetje tegenaan.

Gelukkig kan ik rond een uur of 16.00 naar mijn ouders toe. Binnen een halfuurtje zijn we er en wat ben ik blij mijn moeder te zien. Er is weinig aan gelogen: ze ziet er inderdaad uit alsof er helemaal niks is gebeurd. Alleen de enorme berg snoertjes en monitor naast haar bed verraden dat ze een flinke klap heeft gehad. Ze is nuchter.

We lachen, praten over hoe ze zich voelt en hoe alles is gelopen vandaag en wat ik ben ik dankbaar dat ze zo slim en snel handelde vanmorgen. Rose gooit enthousiast op tafel dat mama ‘heel hard ging huilen’ en fluistert even later bezorgd of ze wel een kusje kan geven. ‘Ik wil niet ziek worden.’ Met een grijns legt mijn vader uit dat dit niet besmettelijk is.

De dag begon zo leuk, maar zo zie je maar. Met één telefoontje stond ons leven compleet op zijn kop en voel ik beter dan ooit hoe belangrijk het is om tegen anderen te vertellen dat je van ze houdt. Je weet namelijk nooit wanneer alles anders wordt…

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

3 gedachten over “Column | ‘Mama heeft een hartinfarct gehad’

  1. Jeejtje wat heftig. Wat zullen jullie geschrokken zijn. Veel beterschap en op naar nog een hele lange mooie toekomst met elkaar ❤️

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven