Column | “Het is gelukkig maar een miskraam”

Vorige week postte ik ons verhaal. In het kort kwam het erop neer dat we tijdens met acht weken zwangerschap te horen kregen dat er geen kindje in mijn baarmoeder zat. We zagen de typische blaasjes (druiventrosje) op het scherm en de conclusie ‘mola zwangerschap‘ volgde. In het ziekenhuis kregen we daar de bevestiging van en direct die avond onderging ik een curettage. Het weefsel werd grotendeels weggehaald; mijn lichaam moest de rest doen.

De ingreep bracht niet alleen verdriet, maar vooral ook stress met zich mee. Stel dat de cellen weer zouden aangroeien, dan moest ik opnieuw een nieuwe curettage ondergaan. Mocht dat onvoldoende helpen, bestond de kans dat ik een chemokuur zou krijgen. En hoewel de kans op dergelijke complicaties vrij klein was (15%), achtten we het risico groot genoeg om toch rekening te houden met dit scenario.

Kortom, het was allemaal nogal wat. Jullie reacties op het artikel waren daarom zo welkom! Echt, ik heb op één keer na alleen maar mooie woorden gekregen, geweldige berichtjes. Jullie deelden je persoonlijke ervaringen en staken ons allebei zo vaak een hart onder de riem. Overweldigend! Dat steunde ons enorm. Daarvoor ontzettend bedankt bij deze! Echt, bijna geen woorden voor, zo onwijs lief en bijzonder <3

Een week later (vorige week donderdag) moest ik terug naar het ziekenhuis voor de eerste controle. Dit was de eerste keer bloedprikken in een serie van acht. Ze wilden de hoeveelheid hCG (zwangerschapshormoon) controleren om te zien of het daalde of onverhoopt weer steeg. De dag erop belde de gynaecoloog om meer te vertellen over het weefselonderzoek, vervolgstappen en hoe mijn bloedwaarden er nu uit zagen.

‘Ik heb inmiddels de resultaten van het pathologisch onderzoek terug. Ze hebben het weefsel bekeken na de curettage,’ begon ze, ‘en daarbij zagen we dat het geen mola is geweest, maar toch een miskraam.’

In een paar seconden voelde ik me tien kilo aan zorgen lichter. Niet veel later hing ik bijna jubelend aan de telefoon met Ro: ‘Ongelooflijk, het was gelukkig maar een miskraam!’ Terwijl ik die zin uitsprak, wist ik ook hoe gek en dubbel het klonk. Maar de miskraam betekent voor ons simpelweg dat alle bloedonderzoeken van de baan zijn en dat ik in principe weer gezond ben. Natuurlijk zal ik fysiek en mentaal moeten herstellen, maar dit traject is gewoon zoveel korter en zorgelozer.

Nadat ik familie, een aantal vrienden en goede bekenden had ingelicht met een persoonlijk berichtje, drong pas echt tot me door wat er is gebeurd. Ondanks twee echo’s, waarop ogenschijnlijk een duidelijke mola zwangerschap te zien was, heeft er wel degelijk een kindje in mijn buik gezeten.

Maar toch er zijn meer redenen waarom ik ‘blij’ ben dat het toch een miskraam was. Ten eerste viel hiermee alles op zijn plek. Hoewel ik verre van een deskundige ben, las ik tijdens de zwangerschap van alles over bloedverlies en zijn oorzaken. De mola zwangerschap kwam toen ook voorbij, maar ik leek niet te voldoen aan alle symptomen. Zo was ik niet extreem misselijk en was mijn buik niet groter dan normaal. Maar goed, op het moment dat je in het ziekenhuis hoort dat je een mola hebt, ga je daarin mee. Nu we weten hoe het echt zat, voelt het allemaal toch logischer.

Hiernaast biedt de miskraam me persoonlijk meer houvast. Ik heb inderdaad een kindje in mijn buik gehad en ik ben zwanger geweest. Nadat ik hoorde een mola te hebben gehad, wist ik niet meer goed hoe ik het moest omschrijven. Ik was technisch gezien niet helemaal zwanger geweest, dus hoe noem je zoiets? Dit is tastbaarder, bekender voor anderen en dat praat toch makkelijker. Ook voor jezelf. Je hebt bovendien meer lotgenoten en dat helpt mogelijk bij de verwerking.

En tot slot weet ik voor de volle honderd procent zeker dat als de miskraam thuis zou hebben doorgezet, ik me nog rotter had gevoeld. Hoe ik dat weet? Elke keer dat ik bloedverlies zag, voelde ik een soort paniek omdat ik bang was dat het misging – de afgelopen weken bijna dagelijks. Nu kreeg ik bij de verloskundige en daarna in het ziekenhuis zo’n beetje het ergste nieuws dat je kan krijgen bij de termijnecho. Een miskraam komt daardoor, dubbel genoeg, als relatief positieve gebeurtenis uit de bus. Hoewel voorop mag staan dat dit alles relatief blijft.

Natuurlijk zullen we dit moeten gaan verwerken. En hoewel dit ook heel verdrietig is, overheerst – gezien de omstandigheden – nu ook opluchting. Komende weken staan plots niet meer in het teken van onzekerheid en ziekenhuisbezoeken, maar in het teken van bijkomen en alles een plekje geven.

En hoewel het tegelijkertijd verdrietig blijft, heeft het ons ook iets ongelooflijk bijzonders opgeleverd: het besef dat er zoveel lieve mensen rondlopen die je een berichtje te sturen, aan te spreken of te knuffelen. Dat we extra genieten van de kinderen en van elkaar. Beseffen hoe ontzettend belangrijk ons gezin is en de mensen om ons heen, maar ook mijn geweldige lezers die we niet persoonlijk kennen. Steunende woorden kunnen echt zoveel betekenen.

Maar goed, nu hoop wel ik dat de achtbaan even stopt! De Sinterklaasperiode is al druk genoeg.

Liefs,
Merel (en Ro)