Naarmate ik ouder werd, mijn wilde haren verloor en dichter bij de persoon kwam die ik graag wil zijn in deze wereld, groeide mijn belangstelling voor groener leven. Zo eet ik soms vegan of in elk geval vegetarisch, koop bewust en zit de hele winter in een huis van 17-18 graden. Toch voelt het soms een beetje treurig: waarom zou ik nog moeite doen in een wereld die zich nergens om lijkt te bekommeren?
Stapels kleding, bergen plastic speelgoed en de verwarming op twintigplus – nee, ik maak heel bewuste keuzes met betrekking tot mijn uitgaven. Ik koop principieel niets bij Primark of Zara, gebruikte een menstruatiecup vanuit groene overwegingen. Bestellingen bij Temu, Shein, Ali en Wish zijn hier thuis verboden, zolang het financieel lukt haal ik het liefst biologische producten en ik geef mee aan de kinderen dat ze zuinig moeten zijn op het milieu.
Heilig ben ik overigens niet. Ik vind reizen leuk en, mits de ruimte er is, stap ik nog steeds in een vliegtuig. Ik ben dol op kaas en chocola, ondanks dat beide producten op een verdrietige en oneerlijke manier verkregen worden. Onze kleding is lang niet altijd zo fairtrade als zou moeten, we verspillen soms voedsel en zit er schimmel in de badkamer dan gooi ik er nog steeds HG tegenaan. Desondanks geloof ik oprecht dat iets altijd beter is dan niets, al twijfel ik tegenwoordig weleens aan hoeveel nut dat nu daadwerkelijk heeft.
Ik zet de verwarming een paar graden lager, maar aan de andere kant van de wereld verlichten ze heel de nacht gebouwen – voor de toeristen. En ik kan wel uit principe niets halen bij Temu, Ali of welke aanbieder dan ook, de rest van Nederland lijkt niet te willen onderdoen voor een ander en doet gewoon bestellingen – ongeacht of een jong meisje seksueel is geïntimideerd in de fabriek waar dat veel te goedkope carnavalspak is gemaakt, ongeacht of de verfstoffen van het speelgoed wel veilig zijn voor jonge kinderen.
En hoewel biologisch wat meer mainstream is dan vroeger, merk ik ook anno 2025 dat het op weerstand stuit wanneer je met anderen praat over de keuzes die je maakt. Mensen beginnen zich automatisch te verdedigen als je vertelt dat je bepaalde keuzes maakt of dat je worstelt met je gevoel, omdat kaas nu eenmaal op een heel verdrietige manier wordt gemaakt.
- Oh, maar mijn kaas is biologisch
- Wij eten ook weleens vegetarisch hoor
- Ik heb geen geld om betere keuzes te maken, het leven is al duur zat
Of, nog erger, de ander zucht dat je tegenwoordig niks meer mag of speelt het op de man en maakt je belachelijk omdat je weleens vegan producten koopt.
Goede keuzes maken, is paradoxaal genoeg, nogal vermoeiend. Soms voelt het een beetje eenzaam, zeker wanneer de rest van het land wel gewoon van alles laat invliegen uit China – omdat het een stuk goedkoper is dan het originele product, wat wél duurzaam en in Europa gemaakt wordt (en dus minstens tien keer zo duur is). Het is tegenwoordig zo normaal om kinderen van 3 jaar een themafeest te geven waarvoor kosten noch moeite worden gespaard, dat iedereen maar wil meedoen.
Ik zeg je eerlijk, soms denk ik weleens dat ik maar gewoon moet opgeven. Dat ik mijn zorgen moet loslaten en dat ik moet leren negeren dat kalfjes al veel te vroeg bij hun moeders worden weggehaald, zodat wij melk in bulkhoeveelheden kunnen drinken. Dat ik mijn schouders op moet halen bij het idee dat voor mijn kleding een veel te jong kind uren achter elkaar heeft moeten werken, voor een belachelijk laag tarief. Dat het niet mijn schuld is dat onze aarde naar de knoppen gaat, omdat het toch geen zin heeft er iets aan te doen.
Maar ik kan het niet. Als ik zie dat bepaalde attractieparken in Nederland nog steeds pony’s gebruiken om kinderen mee rond te rijden, maakt me dat boos. Dat dierenmishandeling nog altijd aan de orde van de dag is in slachthuizen misschien nog wel meer. Dat mensen hun ogen bewust sluiten voor kinderuitbuiting en genderongelijkheid in lagelonenlanden ‘omdat ze echt iets nieuws nodig hebben’, maakt me misselijk. Het zit niet in mijn karakter om hiervoor op de barricaden te springen en dit continu te verkondigen, maar helemaal loslaten kan ik ook niet.
Dus daarom zit ik met plakkerige vingers pogingen te doen om ons gerecyclede (maar ook onmogelijk dicht te plakken) pakpapier om de cadeaus heen te vouwen. Daarom doe ik pogingen om onze moestuin tot een succes te maken, ondanks mijn gebrek aan groene vingers. En daarom betaal ik een kapitaal aan biologisch afbreekbaar servies op de verjaardagen van onze kinderen. Het is misschien een druppel op een veel te gloeiende plaat, maar ik denk maar zo: als je nooit een eerste stap zet, kom je helemaal nergens.
Hoe gaat dit bij jullie thuis? Vind je het lastig om rekening te houden met van alles? Doe je wat je kan? Of maak je ook (on)bewust keuzes waarbij je vooral kijkt naar je eigen behoeften en niet zozeer naar welke impact dat heeft op de wereld? In dat laatste zit geen oordeel, maar een oprechte vraag. Durf je eerlijk te zijn naar jezelf en naar anderen toe?
Volg je Lotus Writings al op Pinterest?
Uitgelichte afbeelding ©Ann Haritonenko – Shutterstock
