Column | Bloedverlies met 8 weken zwangerschap? Help!

Ro ging dat jaar naar Suriname. Zijn ticket was al maanden daarvoor geboekt, dus ver voor we ontdekten dat ik zwanger was. We besloten desondanks alles door te laten gaan. Mij leek het eigenlijk ook wel lekker om er even tussenuit te gaan. Ik was doodop en had behoefte aan een flinke portie zon. Op een ochtend besloot ik het ook maar gewoon te doen. Ik vroeg mijn ouders of ze zin hadden mee te gaan en na hun akkoord boekten we vier tickets naar Lanzarote. ‘De jaarwisseling vieren op een zonovergoten eiland’ kon gelijk van mijn Bucket List!

Vlak voor vertrek voelde ik me echter ineens niet meer zo lekker. Mijn buik deed zeer, maar ik probeerde het te negeren. Ik weet het aan de spanning voor het vliegen en misschien mijn vermoeidheid, dat eerste trimester. Ik probeerde me ergens anders op te focussen: ik ging immers lekker op vakantie! Eenmaal aangekomen, maakte Lanzarote direct alle beloftes waar. Het is er schitterend. We kregen een mooie villa met zwembadje voor de deur, zaten dichtbij het strand en hadden jaloersmakend mooi weer, terwijl Nederland in de regen zat. Al snel vergat ik mijn zorgen weer en begon te genieten.

Die middag droogde ik me na het zwemmen af in de badkamer. Er zat wat lichtbruin bloed op de handdoek. Ik voelde paniek, wilde huilen, maar tegelijkertijd ook niemand ongerust maken. Mijn ouders en June waren namelijk zo ontzettend blij met de zwangerschap en het leek me verschrikkelijk ze verdriet te moeten doen als dit misging. Ik probeerde mezelf te troosten: misschien zou het meevallen? Wie weet was het gewoon een bloedvaatje dat geknapt was? Of zou het toch een aankomende miskraam zijn? Wie weet had ik gewoon niet moeten gaan vliegen?

Ik zag allerlei doemscenario’s voorbij flitsen en een rondje Google maakte me er niet geruster op. Waar ik in Nederland waarschijnlijk allang even contact had opgenomen met de verloskundige, ging dat op vakantie niet. Het bloedverlies bleef echter wel aanhouden al die tijd. Soms bruinig, een andere keer lichtroze. De ene keer iets meer dan de ander trouwens (en al was het per saldo niet heel veel, wel genoeg om me een behoorlijke dosis stress te bezorgen).

Ik moest op vakantie afwachten hoe de zwangerschap zou verlopen. Al die tijd wisselden angst, verdriet en wanhoop elkaar af. Hoe kon ik dit verborgen houden als het nodig was voor de anderen? Ik was inmiddels al zover dat áls het mis zou gaan, ik dat allemaal het liefst in Nederland zou beleven. In mijn eentje, als ik dan toch nog een wens mocht uitspreken. Tijdens de terugvlucht leek ik weer iets meer bloedverlies te hebben. Zou het dan toch? Ik durfde onderweg nauwelijks nog te gaan plassen, elke keer bang dat het foute boel zou zijn en ik me niet meer groot kon houden.

Gelukkig hoefde ik niet heel lang te wachten op de termijnecho: die stond sowieso al kort na aankomst gepland. Zenuwachtig stapte ik de verloskundigenpraktijk binnen. Ro zat nog steeds in Suriname en zou pas de maandag daarop thuiskomen. Het bloedverlies was inmiddels weliswaar gestopt, maar helemaal gerust was ik er niet op. Ik had verschillende nachtmerries gehad. Dan moest ik naar een echoscopiste die vervolgens onvindbaar bleek. Of ze zette het apparaat op mijn buik, waarna ik direct wakker werd.

Ik durfde dan ook bijna niet te kijken naar het scherm toen ik eenmaal op de stoel zat. De verloskundige smeerde warme gel op mijn buik en begon te zoeken. En daar, weliswaar klein, zag ik tot mijn grote opluchting een flikkerend stipje. Een kloppend hartje! Onze baby zat er nog, levend en wel! Voor het eerst sinds weken ontspande ik weer. Maar helemaal relaxed werd het nooit meer die zwangerschap.

Ik was overdonderd toen ik bloed zag: alle alarmbellen gingen af. Gelukkig bleek het loos alarm. Heb jij dit ook weleens meegemaakt?

Lang twijfelde ik of ik dit blog wel wilde plaatsen. Hoewel ik doorgaans best persoonlijk ben in wat ik schrijf, vond ik het toch te lastig. Te kwetsbaar misschien ook. Tegelijkertijd denk ik dat het wel goed is om ook een positief verhaal te delen. Niet om valse hoop te geven, maar omdat deze verhalen er ook zijn.

Afbeelding, Johan Larson – Shutterstock