‘Zwangere Janet Jackson moet van dokter meer rust nemen.‘ Het nieuws was volledig aan me voorbij gegaan, maar de Amerikaanse zangeres krijgt haar eerste kindje op een leeftijd dat veel andere vrouwen middenin de overgang zitten. Ongetwijfeld zullen alle discussies weer oplaaien: moet je er op die leeftijd nog aan willen beginnen? Is ze niet te oud voor een zwangerschap?
Aan de andere kant hebben andere mensen altijd wel een oordeel – ongeacht hoe oud je bent. Ergens moet je toch ook gewoon doen waar je jezelf goed bij voelt? Zeker in haar positie. Ze heeft genoeg geld om het kind het allerbeste geven en wie is een buitenstaander sowieso om te mogen oordelen over haar kinderwens?
Het doet me ook meteen weer denken aan mijn eerste zwangerschap. Ik was net 21 toen ik in verwachting raakte van June. ‘Jeetje, zo jong? Het was zeker een ongelukje?’ vroegen een paar vrienden, collega’s en vreemden me. Anderen hadden medelijden. Mijn leven zou vanaf nu voorbij zijn; dag sociaal leven en jeugd, tot nooit meer ziens!
De opmerkingen irriteerden me. Vanaf mijn vijftiende ging ik al regelmatig uit, dus wat zou ik eraan moeten missen? En ik was begin twintig, geen tiener meer. Bovendien, waarom zou een oudere moeder beter voorbereid zijn op het ouderschap? Je doet het toch allemaal voor de eerste keer? Natuurlijk, achteraf was ik inderdaad erg jong. Maar tegelijkertijd is leeftijd ook een kwestie van perspectief: of je nu dertig bent en opgroeit in een Zuid-Amerikaanse cultuur (‘Jeetje, nog steeds geen kinderen?’), begin twintig en vooral studerende vriendinnen hebt (‘Ik zou het weg laten halen’) of bijna veertig (‘Op jouw leeftijd nog?’).
Is de kritiek terecht dat je als jongere moeder wordt weggezet als naïef? Dat je minder goed zou kunnen opvoeden dan iemand van tien jaar ouder? En dat je eigenlijk zelf nog kind bent? Of dat je na je veertigste gewoon te oud bent en je beter kan neerleggen bij het feit dat je geen kinderen hebt? Hoewel ik waarschijnlijk iets meer bravoure had als jonge moeder, een rijker uitgaansleven en me minder snel druk maakte, bleek uit gesprekken met andere moeders dat we tegen dezelfde dingen opliepen. Zowel de andere moeder van mijn leeftijd als die van bijna veertig.
We hielden allemaal zielsveel van onze kinderen. En allemaal verlangden we zo nu en dan naar een rol behang. Daarin verschilden we weinig: de manier waarop je je moederschap invult, hangt zeker niet altijd af van je leeftijd. Het enige waar ik een echt duidelijk verschil in kon ontdekken, was met welke problemen we te maken hadden. Zo moesten oudere moeders omgaan met (soms heftige) problemen: ouders met gezondheidsproblemen, ziekten of simpelweg de overgang.
Kortom, de ene leeftijd is niet beter dan de andere. Je beleeft je ouderschap hoogstens anders. Je kunt ouderschap op jonge leeftijd simpelweg niet vergelijken met wanneer je ouder bent. Daarbij moet je niet vergeten dat er meerdere zaken meespelen dan je leeftijd. Sommige moeders zijn topfit op hun veertigste, anderen kampen met drieëntwintig al met hun gezondheid.
Terug naar Janet Jackson; 50 en zwanger: moet je dat nog willen? Ben je dan niet te oud? Hoewel ik eigenlijk niet wil oordelen, omdat ik denk dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken, vind ik er toch het mijne van. Zelf zou ik er niet aan moeten denken om op die leeftijd nog te beginnen aan die slapeloze nachten (hoewel ze daar misschien een nanny voor heeft). En wat dacht je van het feit dat je kinderen op hun vijftiende al een bejaarde moeder hebben?
Maar dat ben ik: 32 jaar oud met drie dochters en zonder fortuin. Als je al jarenlang kinderen wilde en door omstandigheden die wens op je vijftigste nog in vervulling kunt laten gaan, tja… Dat zet alles weer in perspectief, want die kinderwens begrijp ik wel. Gaat het er uiteindelijk niet om dat het kindje met de grootste liefde wordt opgevoed?
Ik ben heel benieuwd naar jullie mening. Vind je dat er een uiterlijke datum zou moeten zitten op je mogelijkheden om zwanger te raken en is vijftig te oud? Of mogen we niet oordelen over een ander?
