Zelf wandelen: uitdagingen met een dreumes

Onze dreumes wil zelf wandelen en doet dat op een heel eigenzinnige manier!

Rose gaat op reis door haar eigen wereld

De wereld is nog onmetelijk groot en onontdekt voor Rose. Fantastisch om te zien. Ik laat haar voor het eerst zelf wandelen en ze stapt trots naast me als een echte avonturierster. Elk herfstblaadje wordt aan een speciaal onderzoek onderworpen. ‘Wow,’ zegt ze steeds maar weer – haar nieuwste woordje. De kleine friemelvingertjes glijden over het blad, waarna ze hem trots omhoog steekt. ‘Wow!’ herhaalt ze. ‘Zeker wow, mop,’ antwoord ik terug. ‘Zullen we nu verder lopen? We gaan naar oma.’ Ze herhaalt me tevreden op haar eigen, enthousiaste manier met een statige knik. ‘Eummma.’ Ze vergeet het blaadje en begint weer te lopen.

Overal valt iets te ontdekken

Lang duurt de focus op ons gezamenlijke doel niet. Ze loopt regelrecht de andere kant op. Ik denk terug aan een tekst die ik ooit las over dreumesen die hun moeder niet uit het oog durven te verliezen, dus dat je het best rustig kan blijven staan als zij zelf wandelen en je uittesten. Ik vermoed dat die deskundigen weinig exemplaren zoals deze in hun steekproef hadden zitten, want Rose wandelt rustig door.

Ze vindt het zelfs één grote mop. Wanneer ze zo’n tien meter verderop staat draait ze zich om en blikt grijnzend mijn kant op om te zien of ik haar in de gaten hou. Kirrend hobbelt ze richting een steegje. Ik sprint haar achterna en een scheppende beweging later bungelt ze onder mijn arm. ‘Dit doen we niet meer. We gaan naar oma en we gaan bij mama lopen, begrijp je dat?’ Weer een eigenwijze knik. Nou ja, ze moet het een keer leren… Daar gaan we weer.

Zelf wandelen is een kwestie van afleiden

Uiteindelijk bereiken we oma na zo’n twintig minuten. Elke keer dat ze dreigt weg te lopen, leid ik haar af. We spelen tikkertje met paaltjes onderweg, ze helpt me de kinderwagen duwen en we bewonderen vrijwel ieder herfstblad dat we tegenkomen (zo voelt het althans). Ze vergeet zowaar dat ze eigenlijk vol ondeugende plannen zat en loopt gedwee met ons mee.

Wanneer we er bijna zijn, duikt ze onverwacht op een onbewaakt ogenblik andermans tuin in. Ik wil mijn mond opentrekken, maar dan draait ze om. In haar handen prijkt een zelf geplukt bloemetje, haar gezicht straalt. Consequent? Opvoeden? Nee, nu even niet. Mijn gesmolten moederhart stelt me alleen nog in staat haar heel stevig te kussen en knuffelen. ‘Wow!’

Vanaf welke leeftijd liet jij je kindje zelf wandelen? En had jij ook zo’n kleine onderzoeker naast je?

De foto van het meisje is afkomstig van Shutterstock