Column | ‘Ineens’ zit ze volgend jaar in groep 8, help!

Twee keer per jaar organiseert Junes school een open podium. Alle klassen doen een dansje, zingen en spelen toneel; iedereen komt aan de beurt. Ik vind het heel mooi. Je ziet verlegen kinderen door de jaren heen openbloeien en, sentimentele muts die ik soms ben, het ontroert me. Al die jongens en meisjes zijn nog zo puur en zichzelf. Vanavond zitten we bij de laatste twee klassen: groep 7 en groep 8. Onze oudste straalt, het plezier spat van haar gezicht af. Ze heeft wat onderonsjes met één van van haar beste vriendinnen en lacht af en toe even onze kant op. Tot zover geen gekke toestanden of emotioneel gedoe. Maar dan stapt na hen groep 8 het podium op…

Een van de jongens steelt de show tijdens het dansen. Hij laat zich volledig gaan en het interesseert hem werkelijk niets wat de zaal van hem zou kunnen denken, wat hem nog leuker maakt. Het raakt me omdat het zo puur is. Onlosmakelijk volgt de gedachte dat het zonde is hoe je die vrijheid om jezelf te zijn verliest op de middelbare school. Ineens wordt het belangrijk wat de rest van de wereld van je vindt, of je wel de juiste kleding draagt en erbij hoort.

Ik denk terug aan mijn eigen afscheid, inmiddels ruim twintig jaar terug. Wat vond ik het moeilijk! De zomervakantie strekte zich oneindig voor ons uit, maar eenmaal op zijn eind moesten we toch aan de bak: de brugklas wachtte (met alle veranderingen die daarbij hoorden). Wat was de puberteit ook een strijd. Aan de ene kant kon je elke dag bij je vriendinnen zijn en hebben we zo ontzettend veel gelachen, aan de andere kant is het ook een periode vol strijd met jezelf, wie je bent en wie je had willen zijn.

Tja… En dan komt meteen het volgende besef. De realiteit slaat in als een kleine bom. Volgend jaar zit June ook in groep 8. Die hele transformatie van meisje naar puber is al bezig, ze groeit en gaat straks het pad bewandelen richting de volwassen vrouw die ze aan het eind zal zijn. We gaan volgend jaar gewoon afscheid nemen van de basisschool, deze gezellige klas en volgens mij raakt dat me meer dan de kinderen zelf.

Hoe zal het zijn straks, als ze in groep 8 zit en we bijna afscheid van school nemen? Misschien maak ik me ten onrechte druk om die volgende fase en groei je er eigenlijk gewoon ongemerkt in mee, zoals de meeste dingen eigenlijk. Het is dat grote onbekende waarschijnlijk. Moeilijk! Voorlopig hou ik me er maar aan vast dat we nog ruim een halfjaar hebben om te wennen aan groep 8. En dat de afgelopen zes jaar in een vlaag voorbij gingen, probeer ik voorlopig nog maar even te negeren.

Moeders met pubers of tantes met grote neven/nichten, kunnen jullie me geruststellen? Moesten jullie ook zo wennen aan groep 8?

Afbeelding – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven