Column | Als mama te druk is met haar mobieltje

‘Mama?’ Het kleine blonde meisje heeft een eigenwijs staartje op haar hoofd en staat naast haar moeder. Die zit op haar beurt verzonken in haar smartphone. ‘Maaamaaaa?’ Het meisje is net twee, vermoed ik. ‘Ja, even wachten, schatje,’ mompelt haar moeder op de automatische piloot. Onafgebroken swipet ze door. Vijftien mama’s later kijkt ze geïrriteerd op: ‘Ja, wat is er nou?’ Bedremmeld staart het kleintje haar aan: ‘Ik heb een beetje dorst.’ Zuchtend legt haar moeder de smartphone opzij, schenkt een glaasje sap in en pakt haar telefoon terug, zodra het kan.

Ik heb alle tijd van de wereld om alles van een afstandje te bekijken. We zitten in de ballenbak, half 11 op zondagochtend en ik probeer hard vast te houden aan mijn levensmotto dat je moet leven en laten leven. Maar ik kan het niet. Deze moeder is namelijk niet de enige: ik zie zo’n vijf à zes vrouwen precies hetzelfde doen. En dat je dat doet wanneer je grotere kinderen hebt rondlopen, snap ik heus wel. Maar kinderen in de dreumes- en peuterleeftijd laten wachten, omdat je zo graag wil weten wat je buurvrouw op dit moment eet? Of omdat je geen seconde kan wachten met het lezen van dat grappige artikel?

Dat je je telefoon meeneemt om mooie foto’s te maken van je kindje snap ik. Af en toe swipen door je tijdlijn of een spelletje spelen, moet ook kunnen zolang ze zelfstandig spelen en je hebt geen zin om mee te doen. Maar leg hem de rest van de tijd gewoon aan de kant. Deze kostbare momenten krijg je echt niet meer terug. Dat ene berichtje of je tijdlijn kan je straks ook nog bekijken, toch? Het moment dat je dochter je vol trots wil laten zien dat ze zelfstandig omhoog kan klimmen of van de glijbaan durft niet. Want als je haar nu geen aandacht geeft, dan zal ze je ook niet meer opzoeken wanneer ze ouder wordt.

Dit is uiteindelijk toch een beetje een belerend verhaal geworden. En nee, dit is niet leuk om te lezen wanneer je jezelf herkent en eigenlijk wil protesteren dat het allemaal wel meevalt. Maar denk even dieper na. Ga terug in de tijd naar vroeger, toen je zelf heel trots was op een tekening/je outfit/wat dan ook. Voel opnieuw de trots van het kleine kleutertje dat je ooit was en de hang naar bevestiging van je ouders. Hoe zou jij je voelen als je moeder dan had gezegd: ‘Even wachten schat!’ en vervolgens vijf minuten extra op haar telefoon zou zitten, terwijl ze jou vergat. Of wanneer je nodig moest plassen en je ouders je lieten wachten, om vervolgens boos te zijn als je het in je broek deed…

Misschien vind je dat ik overdrijf, maar ga een dag in de ballenbak zitten zonder smartphone en je ziet wat ik zag. Ik vond het echt zielig. Kindjes die allemaal om aandacht vragen, maar het niet krijgen. Ouders die geïrriteerd opkijken wanneer ze iets simpels vragen als drinken. Is dit dan beschaving? De technologische ‘vooruitgang’? Ik betwijfel het. Het wordt volgens mij pas echt een vooruitgang als we eens met die telefoon leerden omgaan

Neem jij je telefoon mee in de ballenbak? Stoor jij je ook aan ouders die geen oog hebben voor hun kinderen? Of vind je dat kinderen soms op hun beurt moeten wachten?

Afbeelding, Impact Photography – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven