‘Wist je wel dat kunstvoeding, zoals Nutrilon, schade kan toebrengen aan de kwetsbare darmpjes van jonge baby’s? En dat dit op latere leeftijd kan leiden tot allerlei klachten? Natuurlijk, zes maanden borstvoeding is al helemaal super, maar eigenlijk zou je minimaal twee jaar moeten voeden. Hier in het Westen zijn we onze basis helemaal vergeten, in andere delen van de wereld zie je nog wel die verbintenis.’ Daar zat ik dan in mijn kraambed, fysiek gesloopt door twee bevallingen in een jaar tijd en onzeker tot op het bot. Wat was ik voor ontaarde moeder geweest dat ik überhaupt had overwogen om deze keer helemaal geen borstvoeding te geven?
Verdrietig legde ik mijn dochter aan, vastbesloten om haar alles te geven dat mijn lijf haar kon geven. Ze verdiende het. Wat nu als ze een allergie ontwikkelde, op latere leeftijd astma zou krijgen of op een andere manier benadeeld werd, omdat ik nu zo egoïstisch wilde zijn? Hoewel mijn lijf en geest op alle mogelijke manieren protesteerden – ik putte mezelf uit, kon bepaalde zaken steeds minder goed relativeren en voelde me ronduit verschrikkelijk – bleef ik zo goed en kwaad als ik kon volhouden. Voor haar. Pas toen we verder in het proces kwamen, maakte dat stomme schuldgevoel plaats voor genieten.
Als ik er nu op terugkijk, vind ik het ontzettend verdrietig voor ons allebei. Hoe kon ik me zo laten leiden? Ik, de vrouw die tot dat moment nota bene altijd riep dat andere vrouwen zich verdorie de les niet moesten laten lezen door de borstvoedingsmaffia en hun eigen gevoel moesten volgen! Ik kwam mijlenver van mezelf af te staan, mede gevoed door websites als Borstvoeding.com waarop veel artikelen maar één doel hebben: jou overtuigen dat borstvoeding de beste keus is. Zo niet de enige.
Laat voorop staan, ik wil Stefan Kleintjes en de dame hierboven niet de schuld in de schoenen schuiven van mijn eigen donkere periode. Dat was een combinatie van hormonen, overgevoeligheid voor bepaalde opmerkingen en reeds bestaand schuldgevoel. Tegelijkertijd, het hielp ook niet: ze voedden een ongezonde bodem waardoor borstvoeding voor mij meer een gedwongen missie werd dan iets dat ik uit volle overtuiging deed. De angst voor onheil regeerde. Als ik zou stoppen met de voeden en haar overkwam iets, dan was het immers mijn schuld.
Met die voorgeschiedenis keek ik na de laatste bevalling met een dubbel gevoel naar de keus voor borstvoeding. Ik was bang voor herhaling en bang voor een obsessie om die twee jaar te halen, puur omdat het ‘de beste keus’ zou zijn. Ik wist hoeveel het van mijn lijf zou vragen en was onzeker of ik wel genoeg voeding kon geven. Daarnaast was ik boven alles bang voor een nieuwe fase van eenzaamheid.
Maar toen werd Sean met 35 weken te vroeg geboren, kwam het allemaal volgens het boekje op gang dankzij de kolf in het ziekenhuis en maakte twijfel plaats voor een nieuw gevoel. Ik zag hem bijna letterlijk groeien op mijn borstvoeding. Toen na enkele maanden het kolven plaats maakte voor live voeden, genoot ik van zijn heerlijke bolle buikje tegen die van mij en de verbinding tussen ons. Niet uit schuldgevoel dit keer, maar uit liefde en trots. Misschien zou ik het toch wel minstens een halfjaar volhouden?
Sinds anderhalve maand is hij echter niet zo enthousiast meer. De fles is zijn grote vriend, mij bijt hij geregeld met een grijns als ik hard au roep. Hilarisch natuurlijk, groot levend speelgoed met geluidjes. In eerste instantie moest ik wennen aan het idee om te stoppen. Hoewel ik mezelf geen echt einddoel had gegeven, vond ik vijf maanden nu ineens best karig eigenlijk. En bovendien, dit is de allerlaatste keer in mijn leven dat ik borstvoeding kan en ga geven. Was ik hier wel aan toe? We sluiten toch een fase definitief af.
Tot vanmorgen. Hij weigert en is echt klaar met de borstvoeding. En voor het eerst besefte ik wat voor worsteling dit hele proces eigenlijk elke zwangerschap opnieuw weer met zich mee bracht. Hoeveel het van me vroeg – fysiek en mentaal. Te veel eigenlijk, zeker die ene keer. Hoe mooi is het nu dat het proces als vanzelf stopt? Dat hij aangeeft geen zin meer te hebben en dat ik hem die keus laat. Ik mocht mijn lijf nog één keer in dienst stellen van een prachtig lief kind, die daar de eerste maanden goed op groeide. Meer had ik niet kunnen wensen, bij nader inzien.
Gelukkig maakte mijn lieve baby de keus voor ik die zelf hoefde te maken. Met net zoveel liefde maak ik nu ’s nachts de fles omdat hij geen borstvoeding meer wil, houd hem lekker dicht tegen me aan en ben daarnaast vooral heel blij dat wanneer hij begint te bijten, ik er niks van voel 😉 Borst of fles, verbinden doe je zelf!
Ik hoop dat wie dit nodig heeft, zich gesterkt voelt om een keus te maken die bij haar past. Laat je schuldgevoel los en voed alleen wanneer je daar zelf gelukkig van wordt en je goed bij voelt. Mij kostte het veel verdriet en een pijnlijke les, hopelijk jou niet!
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
