Het derde trimester van je zwangerschap is mooi, maar ook vaak zwaarder dan het vorige. Lekker genieten? We vroegen zeven verschillende moeders naar hun ervaring. Hoe vonden zij die laatste drie maanden eigenlijk? Appeltje-eitje of behoorlijk pittig?
Het derde trimester: dit vonden jullie ervan
Michelle (moeder van twee zoons)
Mijn eerste zwangerschap
Tijdens de eerste zwangerschap waren de laatste weken heel spannend. Doordat ik mijn zoontje te weinig voelde, moest ik in deze periode dagelijks naar het ziekenhuis. De oorzaak bleek een spatader te zijn die de navelstreng voor 75% afsloot. Hierdoor kreeg mijn zoontje dus weinig voeding en zuurstof binnen.
We belandden in gespecialiseerde ziekenhuizen, waar werd onderzocht of de spatader niet meer groeide of zou klappen – in beide gevallen zou het einde verhaal zijn. Om dit zoveel mogelijk te voorkomen, werd met 37 weken direct de bevalling opgewekt. Wat was ik blij toen alles goed bleek en ik eindelijk de angst kon loslaten dat ik mijn kindje zou verliezen.
Mijn tweede zwangerschap
Ik kreeg opnieuw spataderen, maar dit keer zaten ze mij in de weg: grote knopen ‘op de huid’ en inwendig veel pijn. De laatste maanden kon ik nauwelijks nog staan zonder het gevoel te hebben dat mijn hele been zou ontploffen. Vervolgens kreeg ik ook nog eens zwangerschapssuiker, wat alleen op te lossen was door het spuiten van insuline.
Met de baby ging intussen gelukkig alles goed, maar lichamelijk vond ik de zwangerschap zwaar: niet kunnen bewegen is geen beste combinatie met een tweeënhalfjarige peuter. Zeker niet als je tot dat moment altijd een heel ondernemend gezin was. Met 38 weken zetten ze de bevalling in gang en beviel ik van een gezonde zoon. Na zijn geboorte was het nog spannend of de spataderen zouden wegtrekken (75% kans dat ze blijvend zouden zijn en ik een operatie zou moeten ondergaan), maar ik had geluk. Mijn benen zijn nog blauw, maar de aderen veroorzaken geen pijn en liggen niet meer op de huid.
Marieke (moeder van een dochter)
Tussen een verhuizing en verbouwing door hoopte ik heerlijk te kunnen gaan genieten. Dat leek prima te lukken, tot ze vermoedden dat ik zwangerschapsdiabetes had. Ik moest op dieet, had constant honger en viel af. Ondertussen groeide mijn buik gelukkig door en voelde ik me fit tot aan mijn bevalling. Deze maanden bracht ik door met boekjes en bankhangen, vond het heel erg fijn. Uiteindelijk wekten ze de bevalling op, maar daar bleek niet veel voor nodig: nog voor ik een wee voelde, had ik al zes centimeter ontsluiting. Het duurde in zijn totaliteit ook maar vierenhalf uur.
Casandra (moeder van een dochter, in verwachting van haar tweede kindje)
Tijdens mijn vorige zwangerschap gingen we in het derde trimester nog vier weken op vakantie, ik voelde me prima! Deze keer vind ik het zwaarder. Met name lang zitten op het werk, want ik krijg snel last van m’n rug. De verloskundige raadt daarom aan ieder uur tien minuten van m’n plaats te gaan. Toch voel ik het dan na tien minuten zitten alweer.
Fysiek is de zwangerschap dit keer sowieso anders: zorgen voor onze oudst, autorijden, huishouden, werk, fietsen en slapen – die buik zit dan best in de weg. Toch geniet ik ervan. Iedere dag de baby voelen bewegen en er echt zwanger uitzien vind ik het leukst van de hele zwangerschap. Bovendien is de misselijkheid van het eerste trimester verdwenen en de angst dat het alsnog mis zou gaan met de zwangerschap uit het tweede trimester ook. Ik kijk uit naar mijn verlof. Hopelijk kan ik dan veel genieten van de rust, zon, mijn man en dochter voor alle hectiek begint!
Melloney (moeder van een dochter)
Met 36 weken kregen we de sleutel van ons nieuwe huis dus dat was een drukke periode waarbij ik het spannend vond of we voor de bevalling het noodzakelijke af zouden hebben. We hadden gelukkig veel hulp. Ik had veel energie en behalve last van een hypermobiel bekken weinig klachten. Door de verhuizing had ik weinig tijd om me zorgen te maken over de bevalling.
Ik vond, afgezien van de verhuizing, deze fase van de zwangerschap fijn. Iedereen kijkt zo leuk naar je als je over straat loopt (of misschien heb ik me dat verbeeld :)). Uiteindelijk ben ik met 40+6 bevallen. Iza heeft netjes gewacht tot de verhuizing klaar was en ik een dagje op de bank met een serie-marathon was gestart.
Merel (moeder van drie dochters)
Dat ‘lekker genieten’, waarmee collega’s je enthousiast je zwangerschapsverlof in zwaaien, zat er bij mij niet in. Nesteldrang stond wel bovenaan mijn to do list (hoewel het niet echt handig is om in gammele staat je plinten te poetsen of urenlang peinzen over de juiste indeling van baby’s kledingkast, maar dat terzijde). Verder had ik heel vaak het vermoeden dat de baby indaalt en verzuchtte ik regelmatig dat ik er nu wel klaar mee was. De klachten en constant afhankelijk zijn van anderen vond ik persoonlijk best zwaar. En lekker genieten van de rust? De laatste weken waren loodzwaar, letterlijk en figuurlijk.
Tijdens mijn laatste zwangerschap ging dat niet veel anders. Nog even los van het mentale aspect, waarbij ik veel moeite had met de spanning rondom Seans gezondheid en het verlies van Nova, dat toen redelijk vers was, ben ik fysiek misschien eigenlijk gewoon niet gemaakt om kinderen te dragen. Het maakt me obees, gammel en doodop. Maar goed, het eindresultaat maakt alles goed! Daar doe je het uiteindelijk voor.
Sophie (in verwachting van haar eerste kindje)
De vermoeidheid en ‘s nachts vaker moeten plassen eisten hun tol, vlak voor mijn verlof. Vooral in combinatie met mijn fulltime baan als juf, waarvoor ik rapporten moest schrijven en eindgesprekken voorbereidde, verlangde ik steeds vaker naar mijn verlof. Inmiddels mag ik uitrusten, maar dat vind ik lastig.
Ik heb namelijk veel last van nesteldrang en geef het liefst niets uit handen. Maar mijn lichaam dwingt me hier wel toe: bekkenklachten spelen meer op en ik hou vocht vast. Ik vind het daarom heel vervelend als mensen naar mijn voeten kijken, ik schaam me rot. Hier tegenover staan natuurlijk genoeg mooie dingen: schopjes van de baby, het hartje horen kloppen bij de verloskundige en fantaseren over de komende maanden. Mede daardoor kijk ik erg uit naar de geboorte!
Charlotte (moeder van een zoon)
Zwanger zijn is niet mijn hobby en dat is nog zacht uitgedrukt! Om precies te zijn voelden alle trimestes als de derde: lage bloeddruk, bloedarmoede, last van mijn bekken… Ik vond het zwaar. Op drie weken na, waarin ik me zowaar even kon voortbewegen, vond ik het maar ellendig.
Maar wat ik volgens mij het ergst vond, was die enorme buik. Iedere keer denk je dat hij niet groter kan, maar wel dus. Zo erg dat zelfs jij eerst je buik ergens naar binnen ziet gaan en dan kom je er pas achteraan, wat ook steeds door anderen werd bevestigd.
Dat er vervolgens na veertig weken wachten nog niets gebeurde, was echt afzien. Ik kon mijn sokken niet meer aandoen, veters niet strikken en even keren in je slaap zit er al helemaal niet meer in: die buik moet je meetillen. Als klap op de vuurpijl werd mijn buik zo groot, dat ik zelfs mijn zwangerschapskleding niet meer paste. Ik was officieel een slagschip! Wat was ik blij toen hij geboren was!
Hoe ervoer jij je derde trimester van de zwangerschap: zwaar of wel te doen? Laat het ons weten!
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©KonstantinChristian – Shutterstock
