Column | Ik beken: ik vind zieke kinderen vervelend

Is het politiek correct om te zeggen dat je er de balen van hebt wanneer je kind ziek is? In plaats van het liefdevolle en meest gehoorde ‘Och, je zou het zo graag van ze overnemen’. Ik weet niet of je het überhaupt wel hardop mag benoemen. Maar bij deze doe ik het toch maar: ik vind het bloedirritant als de kinderen ziek zijn. En weet je wat de grootste reden is? Ze lijken alle drie op mij en zeuren zolang door over hun kwaaltjes dat je als toehoorder zelf ook bijna van ellende in elkaar stort. Over karma gesproken! 

Die ochtend, na een veel te korte nacht, verzamel ik het dekbed dat ik vannacht kennelijk van me heb afgetrapt en geniet nog even van de warmte. De wekker laat zien dat het eigenlijk al tijd is om op te staan, maar ik wil niet. Ik spijbel in stilte. May is al een ruime week behoorlijk ziek en ik weet bijna zeker dat als ik haar straks pak, ze weer van voor af aan begint met zeuren. Dat ik haar moet tillen. Dat ze moe is. Dat ze geen boterham wil. Maar wel een boterham. In vier stukjes. Nee, in acht. NEE MAMA, IK WOU IN VIER! Dat dus. En daar heb ik nog even geen zin in.

Ze zit momenteel in dat grijze gebied tussen echt heel zielig ziek zijn (en dat je het dus wel van ze wil overnemen) en weer kiplekker rondlopen als vanouds. In dat nare grijze gebied waarin alles te veel lijkt, de wispelturigheid heftiger is dan ooit en ze je geduld regelmatig op de proef stellen. Net als ik kampen de dames namelijk met een soort man flu maar dan voor vrouwen.

Ik leef intens en dat zie je dus ook terug bij allerlei kwaaltjes. Bij mij betekent 38+ graden koorts echt dat ik de dagen volledig geveld in bed moet doorbrengen en hoogstens snotterend kan uitbrengen hoe zielig ik mezelf vind. En dat ik dat glas water heus wel zelf zou halen, ‘als ik tenminste nog kon lopen’. Ja echt. Nou ja, dat kreeg ik dus terug, keer drie.

Misschien ben ik ook gewoon een beetje verzuurd hoor, na dagenlang zorgen en met zorgen zitten. Constant horen dat je niks goed doet, maar tegelijkertijd ook de enige bent bij wie ze constant op schoot en/of de arm wil zitten. Want ze wil knuffelen met mama. En klagen tegen mama, wat uiteindelijk ook weer een compliment is (#omdenken), omdat ze zich zo veilig voelt bij me. Dat weet ik best wel.

Toch ben ik blij dat mijn moeder vandaag bijsprong en ze even bij haar ‘in een bedje op de bank’ mocht. Toen ik net schone kleertjes bracht, nadat ze weer misselijk was geworden, wilde ze niet bij me. Ze wilde nu ‘bij oma zijn’ en niets anders, vertelde ze me in niet mis te verstane bewoordingen. Maar eerlijk? Waar ik dat normaal best pijnlijk zou vinden, vond ik het nu stiekem eventjes niet zo heel erg dat oma bovenaan de familiaire pikorde staat. Het is prima. Kan ik even in mijn eentje uitzieken van die griep!

Hoe zijn jouw kinderen als ze de griep hebben? Vind jij het wel gezellig of soms ook verre van?

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven