In haar gastblog vertelt Annemarel op briljante wijze waar ze tegen aanloopt als moeder ‘met wielen’. Over vooroordelen en OMA. En waarom zwijgen soms goud is.
“Als je moeder het niet kan, zal ik het wel voor je doen, anders moet jij altijd alles doen”
Samen met mijn kinderen sta ik in de Etos. Even voor het beeld: Ik zit in mijn rolstoel, Pim (2) zit op schoot en Roos (6) struint de winkel af, op zoek naar leuke dingen die ze misschien wel mag hebben (niet dus!). Terwijl ik in de rij voor de kassa sta, bedenk ik dat ik nog tandpasta moet hebben. Shit! Even de rij uit werkt niet; ik ben nogal volgestapeld met boodschappen, een kind én heb wielen onder mijn kont. Daarom roep ik Roos. Stoer gaat ze op zoek naar de ‘Woezelpasta’ voor haar broertje. Dan hoor ik haar, de vrouw wiens blikken ik net ook al in de Albert Heijn voelde branden: “Als je moeder het niet kan, zal ik het wel voor je doen, anders moet jij altijd alles doen”. Haar toon én houding spreken boekdelen.
Verbaasd kijk ik haar aan…Niet kan? Altijd? Alles?
Hallo vreemde mevrouw! Wat fijn dat u uw oordeel klaar heeft! In mijn hoofd heb ik al een hele riedel klaar: over hoe zelfstandig we zijn, over vooroordelen, over bemoeienissen, over kansen en ontwikkelingen, over de keuze van haar woorden (en de invloed en uitwerking daarvan op mijn kinderen) over trots… niet alleen van mij, maar ook van de kinderen én hun vader… maar nee. Dat is niet nodig, want ik heb Roos! Stoer als ze is zegt ze: “Dat kan ik wel, ik ben al 6!” (off record: best een dingetje hoor 6 jaar zijn: ineens kán ze alles, wíl ze alles, lukt haar alles. Magic-6! Ik houd er van!)
Thuisgekomen zit het me toch dwars. Ik raak er aan gewend hoor, schijnbaar mogen mensen over je oordelen als je in een rolstoel zit en ook nog kinderen hebt mogen krijgen. Maar toch…waarom?
Zijn het dan alleen mijn wielen die mij een stigma geven? Nee joh, tuurlijk niet. Ook mijn ietwat schaamteloze omvang draagt daar aan bij. Want iedereen die te zwaar is vreet zich een slag in de rondte. Toch? Net als dat iedere slanke vrouw anorexia heeft, iedereen met een hard stemvolume een Tokkie is, iedereen met een grote cup een borstvergroting heeft gehad, iedereen met een niet-blanke huid nét het land binnen is gekomen en elke moslim(a) een terrorist is. Lijkt me een vaststaand feit … of toch niet?
Ik heb eigenlijk geen idee. Het zijn namelijk maar aannames! Uiterlijk en gedrag zijn niet altijd een afspiegeling van elkaar. Voelt een beetje overbodig om dit uit te leggen eigenlijk, maar ik heb natúúrlijk geen idee hoe het leven er achter de deur van een onbekende uit ziet!! Daarom weet ik dus ook niet hoe lang iemand al in Nederland woont, door naar zijn teint te kijken. Ik weet niet waarom iemand mager is of zwaar. Ik heb het ze namelijk niet gevraagd, want dat is niet van deze tijd. Er is toch niets leukers om eerst een flinke brand te stichten en die alleen te blussen, als blijkt dat hij niet genoeg opvlamt? Oproerkraaien is dé hobby van de 21e eeuw!
Heb ik dan nooit vooroordelen? Uhm…ben ik een mens? De laatste keer dat ik dat checkte wel, dus ja duh! Natuurlijk heb ik ook wel vooroordelen. Nee ik ben geen heilig boontje! Ook ik neem OMA wel eens mee (voor wie OMA niet kent: Opmerkingen-Meningen-Aannames). Maar het is maar net wat je er mee doet! Staar ik mensen die, om wat voor reden een stigma hebben, na? Ik hoop het niet. Commentaar leveren is dan dus ook helemaal uit den boze. Dat betekent niet dat ik geregeld wel ergens het fijne van denk of dat ik het ergens niet mee eens ben, maar het is de toon die de muziek maakt! Ik ben eerlijk, rechtdoorzee, duidelijk, adrem, scherp en heb bitchcraft! Maar… ik ben wars van vooroordelen en aannames! Checken, verifiëren en dan pas een mening geven, dat is mijn credo (en ik blijf lerende)!
Klinkt lekker wijs en belerend hè. Klopt. Zo is het ook bedoeld (double wink), maar ook ik ben door schade en schande ‘wijs’ geworden hoor. Vroeger stond ik nou ook niet bepaald bekend als lieverdje met een verlegen mond. Maar nu ik in de categorie ‘met stigma’ val, besef ik de impact ineens (Karma is a bitch). Het is namelijk niet de eerste en vast en zeker ook niet de laatste keer dat ik dit ervaar. Ben ik daarom zielig? No go, tuurlijk niet. Verre van zelfs, maar irritant is het wel en na al die jaren kan ik mij er nog steeds aan ergeren! Wat zeg ik, misschien erger ik me er wel er steeds meer aan. Ik wil namelijk niet dat het daadwerkelijk van invloed gaat zijn op de kinderen of op de manier waarop zij naar mij kijken. Want, vreemde mevrouw in de winkel, voor mijn kinderen ben ik gewoon mama én ja, misschien moeten ze soms net dat extra stapje doen en ja, misschien hebben ze daar niet altijd zin in. Maar hey, ze worden zo ook zelfstandig en leren om hulp te vragen als dat nodig is. Bovendien leren ze behulpzaam te zijn en dankbaarheid te aanvaarden.
Dus, vreemde mevrouw in de winkel, de volgende keer zou ik het fijn vinden als u, mocht u weer iets willen zeggen, mijn dochter een compliment geeft en OMA thuis laat. Daar groeit ze namelijk van! Dat doet haar goed!
Dan kan ze daarna lekker op schoot kruipen en meeliften met haar moeder. Want hey; ‘elk nadeel heb z’n voordeel’!
Hoe zou jij reageren?
