Advies vragen aan het CB als je vastloopt? Gewoon doen!

Advies vragen aan het consultatiebureau is misschien niet iets dat in je opkomt als het minder soepel loopt thuis. Niet alleen omdat sommige ouders het meer zien als bemoeizuchtig instituut, maar ook omdat je daarmee toch een beetje toegeeft aan jezelf dat je het zelf niet kan oplossen. Toch kozen wij ervoor om de schaamte opzij te zetten en tips te vragen. In dit artikel vertel ik je waarom dat hielp.

Kritiek op je ouderschap lijkt erbij te horen

Vooral moeders onderling hebben er een handje anderen te bekritiseren. Ze delen ongevraagd advies uit, veroordelen je keuzes of laten weten dat zij het veel beter zouden doen. Het kan je allemaal behoorlijk onzeker maken. Dus toegeven dat je er zelf niet uitkomt? Nee, daar ligt best een taboe op. Al was het maar omdat je voor je gevoel de ‘moedermaffia’ hiermee ammunitie in handen geeft.

Toch is het zonde om je te laten beperken door wat een ander zou kunnen vinden van hoe jij het ouderschap invult. Per slot van rekening is er altijd wel iemand op de wereld die het niet eens is met jouw aanpak. Betekent dat dan dat je je altijd moet aanpassen? Nee! Jullie kind heeft een uniek karakter en het is aan jou en je man of vrouw om in te vullen wat je graag wil meegeven aan normen en waarden.

Dus hoewel kritiek er een beetje bij lijkt te horen op het moment dat je kinderen krijgt, is het belangrijk dat je blijft kiezen voor jezelf. Jij weet het best wat je kind nodig heeft. En zo niet? Dan vraag je hulp!

Waarom zou je hulp vragen?

Toch is het zonde. Het kan namelijk het enorm schelen om bepaalde problemen neer te leggen bij een deskundige. Denk aan:

Bij bepaalde problemen kom je er simpelweg niet uit met de informatie die je op internet vindt. Daarbuiten weet je niet altijd of deze websites kloppende feiten verschaffen en is jullie specifieke situatie misschien toch net weer anders dan wat je online tegenkomt. De deskundigen op het consultatiebureau kennen jullie gezin en staan dichterbij dan een kinderarts of pedagoog. Zodoende is het makkelijker om te vragen om hulp dan wanneer je je zou laten doorsturen.

Ons probleem? Gillende kinderen

Onze oudste dochter huilde weleens uit onvrede of verdriet, maar gilde nooit. Hoe anders was het toen we vervolgens twee dochters kregen die dat wel deden. Bij blijdschap, verdriet, teleurstelling of ‘gewoon’ zomaar – ze verzonnen wel een reden. Intussen hadden wij zo’n beetje alle oplossingen geprobeerd die internet ons aanraadde en waren de wanhoop nabij. Het geluid was schril, hard en ik vreesde voor mijn gehoor als we niet snel een oplossing vonden. Daarom vroegen we advies bij het consultatiebureau via de mail.

De verpleegkundige kende het verhaal al uit een eerdere afspraak waarbij we aangaven dat vooral Rose op dat moment veel gilde. Ze reageerde direct op ons mailtje en belde Ro op. Ze stelde ons meteen gerust door aan te geven dat onze wanhoop niet gek is: het gedrag is gewoon vervelend voor de omgeving. Die erkenning alleen voelde al erg fijn! Vervolgens gaf ze wat tips (negeer het gegil, beloon elke poging tot kletsen met positieve aandacht en als het je te veel zet, plaats dan liever je kindje even in de gang dan dat je zelf met luide stem tekeer gaat). En uiteindelijk sloot ze af met de bemoedigende woorden dat het uiteindelijk goed zou komen wanneer ze zou leren praten.

Was het advies vragen uiteindelijk een goede zet?

Vooraf was ik best bang voor een veroordeling. Terwijl je best weet dat je niet hele dagen op een luide toon krijst tegen Jan en alleman, voelde ik mezelf toch een slechte moeder. Lag het niet gewoon aan mij? (En ik weet best dat Ro en ik ons ouderschap samen doen, maar dit betrok ik toch meer op mezelf. Uiteindelijk bracht ik als thuisblijfmoeder het grootste deel van de tijd met de meiden door) De erkenning voelde daarom extra prettig. We gingen met de tips aan de slag en het hielp. Mondjesmaat in het begin, maar toen Rose eenmaal praatte, was er geen houden meer aan. Het gillen hield inderdaad gewoon op, zoals ze voorspelde. Wat een opluchting!

Daarbij heb ik me eigenlijk geen moment veroordeeld gevoeld. De wijkverpleegkundige leefde mee, gaf gedegen advies en dat hielp. Ook wist ik na afloop dat ik een volgende keer niet meer zolang zou wachten. Ik besefte dat het geen schande is als je ergens niet uitkomt. Per slot van rekening komt er geen gebruiksaanwijzing bij je kind: die moet je zelf invullen. En je kan nu eenmaal niet alles goed doen, toch? Het ouderschap blijft één lang leerproces dat misschien nooit helemaal stopt.

Kortom, hulp vragen was een fijne zet. Maar ik ben wel benieuwd: vind jij het ook lastig om advies te vragen? En voel jij je veilig genoeg bij jullie consultatiebureau om iets voor te leggen?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

©Prostock-studio – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven